Ajet Shala - Xixëllima poetike

MERR GUXIMIN, ZGJOJE FJALËN

Më vjen pranë kur bie nata

Hyn në kopsht pa trokitur

O sa ëmbëltohet plaga

Sa shumë zemra paska pritur.

Fjala jote, gurrë bjeshke

Nëpër deje flakë ndezi

Më bën trim nëpër orteqe

Gjer kur ndrin ai yll mëngjesi.

Vjen në gjumë e puth qepalla

Më dërmon, si një tërmet

Sikur bëhem trim të vallja

Më vlon gjaku venë më venë.

Merr guximin e zgjoje fjalën

Kam kaq kohë që pres në gjumë

Jam anije që mund dallgën

Jam një urë që rri mbi lumë.

PËR TY O FISNIKE E KOSOVËS

Atdhetares Mevlyde Mezini Saraçi

Koha ikën e Kosova mbetet në sytë e dritës

Na do forcën, djersën dhe urtinë e gjyshërve.

Ti më vjen mes rrëfimit të jetës të sfidës

Më tregon se si të eci në hapat e shtigjeve.

Vitet ikin e ne si kalorës futemi në rrjedhat e kohës

E presim një çast kur dita të na bëhet më e lumtur.

O fjalëmençura, o trime, o fisnike e Kosovës

Ti më dhe burimin e vargut dhe urimin e bukur.

Atdheu më bëhet me ty krua, zjarr a mollë

Më bëhet si një tokë me brazdën e  mbjellë

Ah, lamë pas krime, ëndrra të vrara dhe shumë lotë

Po morëm me ty shumë kreni, o fisnikja e shtrenjtë.

Ti më bën të skuqem për pengjet që i lamë Kosovës

Tek më rrëfen historinë që na e gjakosën

Me ty vargu bëhet ortek a lule që lulëzon mes odës

Me ty dashuria për lirinë bëhet udhë e pasosur.

Ti je gur i rëndë në Kullën e bukur të vendlindjes

Je Porta ku hyn vetëm begatia, ngrohtësia e mirësia.

Të falem, o fisnike, o fitimtare e pagabur e çdo sfide

Tek ti merr dritë engjëllore e ardhmja, shqiptaria

DIKUR TË PATA THËNË

Dikur të pata thënë jeni e vetmja e shpirtit të nxehtë

Kudo që jam busulla e dashurisë tek ti me sjell.

Të dua më shumë se veten të pata thënë dikur

E mbajta fjalën e fatin e vare në një tjetër mur.

E të pata thënë se jeta s’ka kuptim kur ti mungon

Unë të fala jetën e ti vetën e deshe përgjithmonë.

Vite të tëra humba pas teje në shteg të dështuar

Tani pas vitesh e di se sa rëndë kam gabuar.

ASHTI I FJALËS

Mund të humbas në jetë çdo gjë që më rrethon.

Atë që me mund e djersë e fitova dikur

Mund të më mbetet vetëm qielli çati mbi kokë

Por shpresën e fundit nuk do e lë të më vdesë kurrë.

Mund t’i ndërroj ditët e diellta mes ngricash suferine

Mund të më ikë shkëlqimin i hënës që tokën ndriçon.

Po asnjëherë s`do ta lë fjalën të vetme, si jetime

Në brazdën e hapur mençurinë do kërkoj.

Më trishton toka thatake që shiun kërkon

Mund të pres si fushat shiun dhe dritën sublime

Do e kërkoj fjalën gjithkund në qiell e në nëntokë

Që të më dalë nga zemra përherë me vezullime.

                                         DO TË DUA GJER NË VARR

Sa të rrjedhë gjaku ndër vena

Sa gjallon në trup qeliza

Thellë zemrës të mbaj brenda

ma ndez zjarrin dashuria.

Pëshpëris një fjalë magjike

ty të dua, fort të dua

me ty varri nëpër brigje

bëhet mjaltë i dëshiruar.

Mbaj një ëndërr ku zgjoj shpresën

Trupat tanë si lis të digjen

Kur dëshira pushton zemrën

Në palcë bjeshke merr rilindje.

BALADË KURBETI

Ma mori kurbeti gojën, atdheu im.

Ku janë shkurret e lisat që preka

Më bëhet muzg çdo agim

Del loti im që mbushka detra.

O kurbet, bjeshkë e mallkuar

Ah, të isha sot nënë një ortek bore

Në dorë e në këmbë i vetëpranguar

Amanetet pa fund vë në peshore.

Nga nostalgjia shpirti rënkon

Mbledh thërrime te sofra e nënës

Oh, e hidhur buka që dhëmbi kafshon

Pa dritë është shkëlqimi i hënës.

Lot i burrit gjoksin ma lag

Për ty në lahutë këndoj me mall

E prapë për ty ndihem krenar

Ti qëndron mbi plagën e patharë.

Dua ta puth flamurin pa pushim

Të them Shqiptari t’u ngjatë jeta!

Të pushoj atje ku kam lindë

Ta kem një varr tek pragu e Besa.

HAMBARI I KUJTIMEVE

Nga palca e hambarit nxora kujtimet e vjetra

Faqet e arkivit mendor i hapa me nostalgji.

I kishte ikur shkëlqimi e i kishte marrë harresa

Qëndronin të mbyllura si murgu në manastir.

Kur shkruaj për ty, kthehem në shtigjet e ëmbla

Hëna e vetmuar më sheh çdo natë me çudi!

Netët në kalendar mbajnë gjumin me ëndrra

Kur dimrat me acar i mundnim ne të dy.

MË JENI PERLË NË GUASKËN E SHPIRTIT

Ju mbaj në guaskën e shpirtit të mbushur

Si një thesar i gjallë  që ka shumë vlerë

Aty prej vitesh në një strofkë jeni strukur

Qëndroni si një margaritar a si një perlë.

Aty është një vullkan që nuk shuhet në vite

Që gjithherë nxjerr gur flakë e llavë

Kemi një mal të lartë me ngjarje kujtime

Ku të dy zemrat u ndezën si zjarri në mal.

Pse të vuajmë kur ne nuk bëmë asnjë faj

Perënditë s’i gjuajtëm me baltë dhe me gur

Trarët e doganave ëndrrat fluturake na i vranë

E zemrave  mbi plagë i vunë ferra dhe mur

DALLGËT E ERËRAVE ALPINE

Përplaseshin mes malesh dallgët e erërave alpine

Vinin plot zhurmë e rrëmujë në ballkonin tim

Sillnin aromën e bjeshkëve të larta helvetike

E në kopsht gjethet vjeshtake binin butësisht.

Ah, kjo  erë ç’më kujton ëndrra të dikurshme rinie

Më hedh petalet e vyshkura në supe e në ballë

Janë  vyshkur puthjet si gjethet e asaj dashurie

Mbulohen me  petale në një shtrat të rral.

ZËRI I KUJTESËS

Në arkën e trurit e gjeta magnetofonin tonë rinor

E kishte mbuluar të terin pluhuri i harresës

Po dëgjoja prapë shiritin e gjatë mendor

Në veshë ende dëgjoja zërin e kujtesës.

E dashur të thirra me një eho të gjatë bjeshke

Seç m’u kujtuan çastet e ëmbla që jetova dikur

Për çudi ti s`m’u përgjigje fare, si kripë u trete

Mendova mos vallë nga kjo botë ke shkuar që kur.

Kaluan dhjetëra vit të gjata si litari i druvarit

Kujtimet akoma koha s’i tret e kurrë s’i humb

S`dëgjova më zërin që zgjonte dhe majën e malit

Ti u struke diku u vare në një mur tjetër diku.

Thirra dhe zëri më kishte humbur në kroje

Askush s`më dëgjonte se ç’thosha një ditë

Mbeste si gjurmë në udhë të largëta toke

Më lanë si lypës që dora i mbetet e shtrirë.

87 QIRINJËT

Në folenë e gjoksit t’i mbaj qirinjtë të tanë

Në vitet që jetove ato shtohen një nga një

Me mallin për ty fitilat ua ndezi flakë

Tetëdhjetë e shtatë gjerdanë në supe mban.

Në dritën e kandilave ju shkëlqen si kurorë plisi

Rrudhat si brazda ugari duken si farë hyjnore

Më atë lumë djerse që ju doli si burimi nga balli

U rritën  dhjetë fëmijët që me ty krenohen.

Nga të dy luftërat dole si dëshmitar i besuar

O, sa bukur që të jesh mik me një bastun të thatë

Shumë lindje e morte u skalitën pa pushuar baba

Liria dhe familja u gdhendën në to bash si thesar.

KROI I GJELBËSINAVE

Është një krua në Kopiliqin e historive

Nën hijen e shkozës gurët në agime lëkund

Ka emrin e çuditshëm Kroni i Gjelbsinave

Rrjedhë kroi kristal, dora e mjeshtrit askund .

Pyeta gjithë fshatin edhe zogjtë në mal

Kush e ndërtoi vallë në vite këtë burim?

Emrin Kroi i Gjelbsinave kush ja dha?

Nga askush përgjigje s`mora për çudi.

Pranë tij gjarpëron si fjongo lumi në zbritje

Në dy brigjet e tij shtrihet një lëndinë

Ajo bashkë me pusin thirren të gjelbsinës

Psenë  e mistershme askush nuk ma thotë, ore miq.

Kujtimet e vjetra më kthejnë papritur në gjelbsinë

Me trastën e mbushur me pak bukë, djathë e qepë

Në atë pus me fëmijët u lava e preka magjinë

Por si  mbeti ky emër askush s’ma tha në vesh.

Poshtë rrjedhës së lumit thellë në Kopiliq

Na ishte një mulli i vjetër, i Hyskut i thojnë

Ndërsa lart rrjedhës ja aty, si ushtar i mirë

Akoma trokashka e Mullirit të Malës vallëzon.

Është ai krua, dhe pusi  që luan si fëmijë në lëndinë

Të tria  një zëri “Te Gjelbësina” thirrën një ditë

Minierë e kripës askund s`gjendet pranë si dëshmi

Për emrin as vetë, as fshati as zogjtë s’e dinë.