Ajet Shala - Cikël poetik

                                       

                                         KODI I URËS

Eci drejt qytetit të lashtë ku kodin mbajnë urat

E shikoj lartë mbi pragun e portës së kalasë

Shikoj dritaret e kohës nga errësira të mjegulluara

E buzët e zhuritura kërkojnë gurrat ujë kristaltë.

Shoh lisat shekullor që dhimbjet i mbajnë në gji

Dikur nëpër kohëra trimave plis bardhë ju bënin roje

Nën kurorën e blertë jehonte një këngë me çifteli

Valletdhekëngëtmajëkrahubashkonintrojet.

HapërojpërgjatëbreguttëIbritashtukuturu

Freskoj ballin me valët e lumit të Sitnicës

Loti nga malli për fushat dhe malet më rrjedh këtu

E nga Bajgora lart, dëgjoj gjamën e Mitrovicës.

Dikur andej lumi tupani binte e kënga na gëzonte

Plis i bardhë shkëlqente në nëtët stërrore pa hënë

Si abazhur minatori, qeleshja mbi koka na qëndronte

E ura Mitrovicën bashkonte si bacë hijerëndë.

Helmetat asnjëherë syri im s’i ka pëlqyer

Atu, si bjeshkë më dalin, si miq të paftuar përpara

Nga andej dëgjoi krokatjet e korbave të zinj të urryer

Që mbi fole shqiponjash po bënin gara.

Lart nga majat e Selacit më zë burri, bëra kushtrim

Si në kohen e atij trimit plisat të kem mbi kokë

Para kullave të gurit me frëngjia në Boletin

Para varrit të Baces Isë të biem në gjunjë e bëjmë betim.

Ramëpërkëtoshkrepa me foleshqiponjash

Më Besa-besë si dikur kur luftonte Baca

Shubarë e shajkas’iduronmë as toka

Nëdreqvaftë, bashkë me ta edheEvropa .

ZËRI I POETIT

(Para kullës së Adem Jasharit)

E di, edhe kulla ime mund të ishte djegur

Si e bacë Ademit

Cep më cep mund të digjej muri

Dhe guri i fundit i oxhakut

Po s’do ma vriste kurrë fjalën

Mes burrash në një log kuvendi

E mençurisë në Qiellin e Shtatë

Do ia vija bajrakun.

Dhe vetë një ditë mund ta kisha diku

Një varr të çelur

Nga një cifël predhe

E nga një plumb i mallkuar

O, po ashtin e fjalës

S’do ta lija asnjë cast të mbeste i mekur

Në gryka lahutën do e rizgjoja

Në shekuj me frymë e me duar.

Edi, edhe gruri i mbjellë në arë kalli më kalli

Do më ishte djegur

Cep më cep si kjo kullë e bacë Ademit

Shenjtor lirie

Po prapë do të ngrija me gurë më të fortë

E më të gdhendur

E zjarrin, për besë nuk do ta ljia

Të shuhej në troje shqiptarie.

Urrejtjen mund ta hidhja tej

Si të ishte një kafshë e coftuar

Po s’mund të hesht, joo, për varret,

Për tokën time të shtrenjtë

Se më vijnë në letrën e bardhë nënat

E fëmija e vrarë sylotuar

Se më zgjohet plaga e trimit në gjoks

Si të ishte det.

Mund të më digjej furka e gjyshes Havë

Dhe sofra e bukës

E plisi i bardhë i gjyshit Bajram në Tivar

Mund të bëhej një ditë pluhure hi

Po dhe me një dorë do të qëlloja

Me sëpatë në pyllin më të Bukur

Më të madhe do ta ngrija një kullë

Për miqtë e mi më të rinj.

Po fjalën, fjalën sërish nuk do ta lija

Të më flinte si macja të oxhaku

Në një hi të ngrohtë

Ku të thërret qetësia

Këtu bëhem kreshnik

E ulem në gjunj te bajraku

Këtu, gazmohem me vete

Se s’faron asnjëherë shqiptaria.

ËNDRRA IME

Ëndrrën ma freskon një melodi e vjetër
Vjen nga andej ku shqip këndon bilbili
Më vjen nga larg, kalon bjeshkë e male
M’i sjell freski ndjenjës, më sjell polen prilli.

Këto valë tingujsh mjaltë mbartin sa esa kujtime

Mbledhur nga fushat shqip ku rrezaton dielli

Më ëmbëlsojnë zemrën kah moti me hidhërime

Janë balsam plagësh të marra nga mërgimi.

Vijnë me aromë lulesh freskuar nga gurra

Veshur bukur me dy ngjyra që ka flamuri

Nga okarinë lashtësie vallëzon melodia si flutura

E nga teli i lahutës në dysh ndahet përjetsisht guri.

Ëndërr gjumi-apo syhapur me vete po më merr në krahë

Më fut në karvanin e mrekullive të tokës sime

Vallëzoj dhe unë me hapin ku fola fjalën e pare

Aty ku ninullat e nënë Fatës më sollën gjumë shenjtërie.

Aty ku gjuhen e ëmbël të Naimit e dëgjova

Me të eca në botë e këndova Himnin e Flamurit

Aty mësova alfabetin e Kristoforidhit me shkronja

Me betimin ”Atdheun brenda vetes” brenda gjoksit të burrit.

A THUA SE JAM ME ZINGJIRË?

(Monolog i braktisjes)

Nëntë muaj

E piva gjakun, u rrita,

E vadita shpirtin tim

Aq të përkëdhelur

Isha jotja e tëra

Tek thithja frymën tënde

Oh, sa të ngrohtë me dritë behari.

Sa e etur isha

Tek bëhesha pjesë e frymës

Si të isha lulja e parë e porsaçelur!

Zinxhir i lidhur isha

A si një valë kaltërore deti

Ku fluturonte pelikani.

E doja

Të ishe mirësia

Që në jetë kaherë më mungonte

Po ti doje

Vetëm, në duart e tua

Të ish princeshë dashuria

Me buzët e tua

Me puthe syrin që nga gëzimi lotonte.

E unë

grabita erën tënde

Si të vije nga zjarri me shkëndija

Ooo, kurrë

Kurrë nuk e harroj dorën, ftyrën, duart

Mbaja gishtrinjtë

Nga frika se mos më humbte në hone nata

Aty,

Në mollëzat e faqeve që butësisht i prekja

E dashuruar isha vetë valë deti

Në gjirin tënd ku karvani ecte para,

Vetëm përpara.

ZJARRI QË DUA

Më dogje një ditë, më zjarrmove

Me shpove në fjalë pabesi

Dije se kam vetëm një dashuri në mote

Që emrin e ka nënë, kaltërsi.

Ti ishe shoqe në qiell vetëm me re

Ti ishe shoqe me diellin dhe zjarrin

Të ishe shoqe me lulen që çel në bjeshkë

Për ty prisja ditën si udhëtari.

Të kam kërkuar në çaste sublime

Të kam kërkuar zgjuar dhe në ëndërr

E telin e lahutës për ty e kam shtrënguar

Që t’i jap udhë fjalës dhe këngës.

Të ishe e mbete këngë e maleve të bukur

Të ishe kënga e agimit që të pres me etje

Të ishe gurrë bjeshke dhe varg i mbrujtur

Notë e pentagramit ku ka vetëm lotë dhe heshtje.

Doja të isha…

Të isha poezi e bukur e një poeti

Të isha valë e kaltër dhe dallgë deti

Për ty të isha një bahçe me mollë të ëmbla

Që të të vija natë e ditë në ëndrra.

I Bukuri i Dheut të isha një here në jetë

Si fara e shëndetshme në tokën e mbjellë

Të isha një mbret dashurie që zjarrin ta jep

Mes buzëve të tua si luljaqë sapo çel.

Të isha si diell i bardhë ndër yje

Me trup si fidan bukurije

Gjak i zemrës tënde të isha në pyje

Të isha për ty dehje kaltërsie.

Doja të ishaaaa

KËRKOVA

Kërkova bulevardet me të bukura të botës

Me llojshmëri lulesh për rreth në blerim

Në kopshtet e pasura u deha mes aromës

Ti mbete lulja më e bukur, në vegimin tim.

Vizitova peisazhe me bukuri përrallëre

Në çdo meridian globi kërkova frymëzim

Hapërovamesyjesh a mesrrezatimeshylberore

Por vetëm ti për shpirtin tim mbete i vetmi ushqim.

Hyra në biblioteka të pluhurosuara në kohëra

Lirikë me famë në botë i menduar i lexova

Qëndisje të bukura për personazhe gjeta

veç ti mbete më e bukura që unë krijova.

Dëgjova këngëtarë në melosin popullor

Më zë melankolie tek i këndonin dashurisë

Fjalët më të bukura që nxjerr shpirti hyjnor

Janë veç ato të vargut që shkrova me frymëzim.

Shpalosa natë e ditë faqe në fjalorë të rrallë

Kërkova pa pushuar me shumëpërkushtim

Më kot u raskapit edhe shpirti im i dobët i ngratë

Fjalët më të bukura për ty i shkroi netëve loti im.

Si zog shtegtar migrova në hullitë e botës

Kërkova kudo që ta gjej vetëm pak ngushullim

Por ishte e kotë , ishte vetëm humbja e kohes

Se ti ishe, je e vetmja ndjenjë në shpirtin tim.

Do të jesh tek unë në vargje që s’kanë mbarim

Si uji i gurrës në bjeshkë që mes shkumës derdhet

Je e vetmja gjurmë ku hedh hapat në kujtim

Kur s`shkruajmë, mësjelllulembidheuntim.

KËSHILLAT E AZEM SHKRELIT  

Sukave të fjalëve të tua i kam hedhur armët

Diellin e kam pritur i ulur tek fjala e gjyshit mentar

Kam kapur fort frerët e kuajvenëlivadhet me kosëtarët

Jam skuqur si vogëlush tek dashuria ime e parë.

Me ty u bëra gardian për të keqen e Tokës

Urtinë e mbolla si farë në shkëmbinjtë e zemrës

Hapërova pa fund në tokën e Kosovës

Kumbar do tëbëhempërdjalinqërritetmesodës.

Nuk dua të jetoj vetëm me kreninë e fisit

Se, për besë, sërish toka pas borës kërkon farë

Atje, në parajsën e prekur nga fjalët që lëshojnë filizin.

Ia marr shqiptarçe këngës si gjyshi lahutar.

Merrma këngën , Bacë si amanet për djemtë që o rrriten

Me pëllëmbë do ta bëj në Drenicë një krua ujëkristali

Sukave të tua si feniks i ri Kosove dua që të ringrihem

Si të isha një Konstandin Kosove i rizgjuar.

VENDTAKIMET E NËNAVE

Nënat dardane takohen përherë në të njëjtin vend

E i shkëmbejnë dhimbjet e plagëve të zemrës

Tëdashurveualajnëlulet me lotin e tharëqënukresht

I bashkojnëbijtëdhebijatnënpllakën e mungesës.

Drita e qirinjëvebashkohet me atëtëhënës

Nga shkrirjajanëkrijuarfiguratëmërzisë

Atynumërohenkujtimët me ninullat e nënës

Me buzët e zhuritura puthin portretet e lirisë.

HESHTJA E FJALËS SË PATHËNË

Heshtja e fjalës magjike gërryen si valë deti
ani pse muajt heshtakë rrëshqasin nga kalendari
aty zhurma e heshtjes ka fuqinë e një tërmeti
Si stërkalat e ujëvarës lëshojnë freski flladi.

Heshtja e fjalës së pathënë ka fuqi sa një ortek
Zjarri i zemrës djeg çdo qelizë dhe bërthamë
Brenda mban një llavë prushi që krateri nxjerrë
E në trup shkrihen dhe digjen vena e damarë.

Nxirre nga thellësia e heshtjes atë fjalë magjike
E si një urë lidhëze brigje zemrash të bashkojë
Bien tupanat për valltarët e vonuar nën tela çiftelie
E drita e zjarrit të dashurisë shtigjet tona t’i ndriçoj.

BESNIK DERI NË VARR

Deri sa gjaku të më rrjedhë vrullshëm ndër vena,
Krenohem gjer në palcë që brez pas brezi të kam
Për ty Shqipëri shkruaj fjalët që rrjedhin nga zemra
Do të jem biri yt, në çdo lule, në çdo plis edhe në varr.

JETËN BORXH IA KAM ATDHEUT

Brenda atdheutishapër plot tredekada 
Sa të jam gjallëmalet e livadhetiambajnëshpirt 
Muamëkaborxhdymetrapërvarr me luletëfreskëta 
Ndërsaunëikamedhejetën e fëmijëvetë mi.

BAJRAM E PASHKË  

NdërshekujshqiptarëtkanëBajram e Pashkë 
Porfestatibëjnëgjithmonëbashkë. 
Si festonngrohtësishtvëllai me vëllanë 
Armikipërbashkëtmbetetturk, grek e shkja. 

Mijëravitetek ne ështëkishaqindravitexhamia
Jemirrapishekullor, fletkultura, lashtësia 
Ku thonëbukësbukëedheujitujëatyështëShqipëria.

ERDOGAN, S’JAM VELLAI YT

Erdogan s’jam vëllai yt, mos lëkund eshtrat shqiptare
Tokën pellazge të parët e tu ma mbushën me varre
Vëllezërit e mi flasin gjuhë perëndie, mbi kokë mbajmë plis
Disa shkojmë në kishë disa në xhami jemi një gjak e një fis.

Mbajmë mbi kokë qeleshe ilire, jemi gjak i Gjergj Kastriotit
Fes të zi si bajgë mbi kokë, mban ti, o bir i Stambollit
S'na lidhin doket, as gjaku, s'na lidh gjuha në Bosfor
S’ke ti flamurin kuq e zi dhe krenari shqiptari që më vlon.

RRAPI ARBËROR

(Poemë Atdheut)

Unë jam Rrapi Arbëror, kështjellë e lashtë plis Ilirie

Nga mermeri trimat zgjoj, me një valle shqiptarie.

Do t’i them zanave t`malit, të më japin pakëz gji

Të marr forcë t`mbroj pragun, t`mos më prekin më kufi.

Do thërras të vijë rrufeja, bashkë me trimat në Jutbinë

Bash aty në Lugje t’Verdha, prapë ta bëjmë Shqipërinë.

Do t`i them malit të gjerë, të më japë Syrin e Kaltër

Të shoh brigjet dritëlarë, që të shoh si lozin dallgët.

Në Labërinë bukuroshe, të shoh Jonin si buçet

Të puth tokën arbërore, në çdo fushë e në çdo shteg.

Do të ulem si fëmijë, të puth plisat të puth brazdën

Ja këtu do të rris lisat, ja këtu do të mbjell farën.

Do thërras Isën e Shotën e nga gjumi ta zgjoj fisin

Zgjoj Ademin n’ballë të odës, mos ma prekë kush kufirin.

Do thërras Adem Jasharin, t’këndoj Zhujën në frëngji

n`Kullë e në Zhleb ta mbroj vatanin, atëherë them “Bacë, u kry”

                        Bëhem hënë të ndriçoj varre, me një gjëmë sjell tërmetet

Shëron pragu kore plage, zgjoj nga varri amanetet.

Porsi zog në majë bjeshke, kërkoj trimat me zë grykash

Rënkojnë tokat nga sllavi e greku zgjoj kohë me flakë tytash.

Do zgjoj vrik trimat nga malet, thërras burrat e Arbërisë

Zgjoj kreninë te toka Çame, prek simbolin e lavdisë.

Do marr Vallen e Rugovës, mbi Çakorr të bjerë tupani

Kur ngre telin brenda odës, shkëlqen plisi, tundet shalli.

Do kërkoj lavdi në kullë, hap pas hapi rrëzë Vardarit

Ilirida zgjoka pushkë, vjen mes nesh Xhemë Gostivari.

Do vallëzoj n`Malësi të Madhe, do hedh hapin drejt Luginës

Do zgjoj ditët flamurtare, si në kohë t’Hasan Prishtinës.

SHKEL MBI ËNDRRAT E VDEKURA

Prushi i mallit për ty vitet m’i treti

Dua të shkel sot mbi ëndrrat e vdekura

Në skenën e tyre më shfaqet Hamleti

E unë si aktor i tragjedive të paprekura.

Luajta monolog për fatzinjtë në dashuri

Më duar një krodhë shtrëngova fort

U nguta për rrugë e lashë një porosi

Në hapa e njoha vdekjen e ftohtë.

Unë tani po vdes vetë nga zjarr i shpirtit

Zemra në gjoks është bërë si zgërbonjë

Sytë e hapur ju lutem, mos m’i mbyllni

Fjalën e pathënë e të ëmbël dua t’ia lexoj.

ELEGJI PËR TIVARIN

Tivar!!!

Në pellgun e gjakut të virgjër ende lundron

Vjen si arenë e verdhë e krimit makabër.

Dheu yt i kuq akoma erë kundërmon

Plisat dardanë skuqen nga gjaku i plagës.

Tivar!!!

Shoh tek ti qiej yllnajash të trishtuara mbi shpate

Shoh skena tmerri në lakun e egër në pusi.

Pse patën plisa të bardhë u prenë burrat në shpate.

Ushqeve me gjak hijenat sllavokarpate që kishin uri.

Tivar!!!

Vij të takoj gjyshin me prushin e mallit të mërzisë

E shkel putërzbathur ndër ëndrrat e vdekura të kohës

Në duar mbaj hirin e fatit e emrit ”shqiptar”

E varrin ia kërkoj në fushën e pabesisë a mes kodrës.

Tivar!!!

Më thuaj pse ju mbulove amanetet më të ziun plaf?

Dëgjoj kambanat e detit që bien sërish si dallgë

Katër mijë plisa si pulëbardha notuan valë mbi valë

Pa ceremoni varrimi, pa lutje, pa kortezh e pa epitaf. 

DRITËRO AGOLLIT

(Kolosit të poezisë me rastin e 85-vjetorit)

I

Nuk e kam parë Devollin

me mollishte e livadhe

Nuk kam pirë unë

në krojet me ujë të kristaluar.

Ah, të ishe bir i Skënderajt

me ditë flamurtare

E unë të përkundesha

mes maleve borëruar!

II

Rakinë e fundit

të vreshtit për ty do ta ruaj

Verën më të ëmbël

do të doja ta shtroj në tryezë

Me një tel lahute

do thurja këngën e pambaruar

Nga një stan Kopiliqi

qumështin e deleve do të sjell.

III

Me mushtin e fjalës tënde

do të ngop shpirtin

Në fjalën e mençur

e shoh atdheun dhe më pranë

Me atë det krenarie

do ushqej djalin e nipin

Rrugës së pafundme

do i jap ngrohtësi dhe zjarr.

IV

Dëgjoj zërat e blertë të Devoll

në male mbi Menkulas

Ku liqeni i Prespës kaltëron

ku poeti mjalton muzën e art

Shkronja ari lartësuan atë pendë

në shtigje malesh dhe trotuare

Atje rizgjoj muzën hijerëndë

me shpirt poeti që bleron shpate.

V

Atje rizgjohen lutjet me këmbana

në qiparis vargu trokëllin

Tingëllojnë si rrufe malesh të larta

në piedestal rrinë me poezinë.

Si shandan shkronja ndriçon

vallëzon fjala mes kujtesës

Shkon vargu si mjellmë në liqen,

tek flakë e zemrës.

Giubiasco. Ch

13 tetor 2016

                                TY ATDHE

Loti i derdhur për ty, atdhe, u bë lumë.

Mes syve ngrita digë si drapri i hënës

E ktheva vajin në energji shpirti,

Për të shëruar plagët e pambaruara të zemrës.

Ah atdhe-atdhe, dhimbje e plagëve të mia

KALOVA

Shkela shumë shtete në kontinente të ndryshme

Preka bjeshkë shkëmbore me pyje  dhe vullkane.

Dëgjova shumë metrostacione të zhurmshme

Dëgjova shumë gjuhë që fliste bota në ekrane.

Fjeta në shumë dhoma hotelesh me yje

U ushqeva me  gjellë e pije të shtrenjta

Dëgjova histori që më bënë të mallëngjyer

Por ëndrra për mëmëdheun mbeti e njëjta.

NUK DUA

Nuk doja ta ngacmoja hirin e fatit

Dikur trastën me halle aty e mbuloja

Aty i mbështolla me prushin e mallit

Dhimbjen e zhveshur ta rindjeja s`doja

Goditjet shpirtin e patën ndezur flakë

Trastat qenë mbushur s’arrinin ta përballonin

Zjarrin e dhimbjes e ndjeja gjer në palcë

Ishin copa meteorësh që plagë më krijonin.

Në xhepin e zemrës flinin futur në zgërbonjë

Një ditë uragani i shkundi degët atë kohë

Gjethet ranë nga drurët e zhveshur si një rrënojë

Imazhet e trishta mbetën nën atë mbulojë.

NË GËRMADHAT E ÇAMËRISË

Shoh shtëpi me gjëmën e vuajtjeve tragjike

Mure të nxirë nën çatitë e nën rrënojë

Simfoni vaji kukuvajkash që sjellin eho klithme.

Në pellgun e errësirës mistike të gjithë i dëgjojmë.

Ai mall i vetmisë më djeg në çdo qelizë

Gjëmën e mortit në varret e shembura dëgjojnë

Ullinj të përzhitur nëna që shtrëngojnë fëmijë

Presin duart e dhembshura t’i mbledhin e ledhatojnë.

Dyert presin sopatat e harruara në tavan

T`ju presin ferrat që frymën ua kanë zënë

Fushat presin blegërimën e bagëtisë në stan

Tingujt mbytur të ziles që nuk kanë më zë.

Hingëllimën e doriut andej e dëgjoj mes brengës

Trishtuar nga ulërima e brigjeve me valë

Vajin e nënave s’mund ta mbaj, o njerëz

E ka mbjellë si një katil modern tmerri barbar.

Në natën e errët eci duke mbajtur në supe shpirtra

Hirin e fatit s`dua t`ua trazoj as dhe një grimë

Nën qerpikët e poetit dridhet fort dhimbja

Kafshoj me gjithë fuqinë e trupit grushtet e mi.

Zë flas me oxhaqet mes rrënojash si qiparis

Për tymin e zjarrit malli i ka marrë

Si burrin malësor kur këmbën ia djeg çdo plis

Tek thith llullën e tij mbetur pa duhan.

Djepat rënkojnë për një ninullë të pafajshme

Foshnjat t’i lidhin me pelenat e dhimbjes

Nën gërmadha sofrat presin bukën e dasmave

Rrugët presin karvane krushqish e valle çamërishte.

Si flakadan marr furkat e djegura nën çati

Këmbëzbathur vrapoja gurëve të sokakut

Me një eho çame zgjoj trimat çdo agim

Me lahutën e gjyshit këndoj për ty pranë oxhakut.

TË LIUTËM, MOS MA VRIT ËNDRËN!

Të lutem, mos ma vrit ëndrrën time jetike

Mos ma vrit dashurinë e shpirtit kristalor!

Nëse nuk arrita te ju dhe atë që s’e pata në vite

Ejani, ju lutem ju dhuroi jetën time si kurorë.

Bëjeni shirit të zi e lidhni lulet e freskëta

Bëje kordele të kuqe me gjakun tim si gurrë

Shpërndajuni një nga një dasmorëve në breza

Ta shijojnë si aromën e bukës që ndien të një furrë.

Bëjene zgalem lajmëtar gjithë botës t’i tregoj

Zemra është djegur si shkrumb në trupin e zgërbonjës

Asgjë në jetë nuk desha më shumë se ty, besomë.

Mos ma ngulfat ëndrrën me pëllëmbë të dorës.

Bëje abazhur ta ndriçojë ëndrrën e largët të rinisë

Vishe me mantelin tënd si një pëllumb të bardhë

Jepi fuqi të marrë krahët të ecë e të kthehet përsëri

Të përballojë stuhitë e kohën si ngricë, si acar.

Mos i vishni këmishë hekuri, po të lirë ta lini

Bëje djep për duart e lokes t’i këndojë foshnjës

Mos e mbushni me gjemba, zemrën mos ia drobitni

Mos e gjuani me meteorë në si zjarret matanë kodrës.

Mos i vishni rroba të zeza ëndrrën si zezonë lufte

Jepni dritë, t’ia japin djepeve që rrinë te vatra

Bëje notë në pentagram për Loken tinguj gjuhe

Kur fëmija dëgjon këngën gjaku le të marrë flatra.

Mos e copëtoni  me jatagan ëndrrën që klithmon

Mos e vrisni pafajësinë se gurët mallkojnë ditë e natë

Kam një abetare që i bën plisat të vallëzojnë

Kthema që në zemër me shekuj si relikte ta mbaj.   

Ooo, mos ma vrisni ëndrrën, buzëqeshjen mos ma helmoni!

Prehërin bosh mos ma lini se bij shqipesh aty dua

Kthemani në këngë që zërin e atdheut aty ta dëgjoni

Dhe në vdeksha më pastaj do të jem më i lumturuar në botë.

Kështu eci jeta si gurë të rëndë që në udhë na vihen.

Si ferrat që duan të drizojnë dhe pragun e babës

O të dashur, hidheni tej në humnerë helmin e gjarpërinjve!

Mos u fshihni pas fjalës që të jep copën e baltës.

NJË PLIS DHE

Atdhe, merrma lotin kristalor si litar shiu

Toka të më ndiejë dhimbjet gjer në palcë.

Ti je ëndrra që nuk ma than asnjë erë veriu

Ti je plisi që më del në ëndërr ditë e natë.

Toka ime, merrma lotin kristalor të tharë

O dhimbje e thellë e futur deri në palcë

Ti je ëndrra më e ëmbël që dikur kam parë

Të lutem, një plis dhe sillma si dhuratë.

PRITJE

Vatra e diellit zuri të digjte me rrezet e verës

Isha strukur në kafenenë me aq fjalë e duhan.

Porosita një kafe ta pija në skaj të tryezës

Po prisja që të më gëzoje si para një luleje të rrallë.

Prita atë ditë si foshnja pret dritën e parë

Në qerpikun e dhimbjes të pushonte mërzia

Kamarieri ju solli pjatën e mbushur pa fjalë

O, sa me pa durim atë ditë nga ti një fjalë e prisja.

As arrite të filloje bukën për ta prekur

Një lumë i vrullshëm lotësh nga qerpikët vërshoi

Në tryezë kafja e pambaruar më ka mbetur

Ngulfatje e thellë, thellë në damar më shpoi.

Dridhjet e trupit si thupra më përshkruan

Qielli i virgjër zu të humbë kaltërsinë

Për asnjë çast loti kristalor s`të shteroi

Gropë m’u bë si një zgërbonjë e nxirë.

Mbeti pa prekur fjala si pjata në tavolinë

Aty qëndron gjithmonë si relikte e robëruar

Në folenë e zemrës do ta mbaj natë e ditë

Si balsam plagësh i ëndrrës së mjaltuar.