Sunday, April 23, 2017

Kujtim Stojku: JAM I PAFAJSHËM


(Nga libri në dorëshkrim)

-Të ka filluar me të lënë mendja – më tha një mik një ditë,
-Se ke filluar të shkruash plot marrzina,
-E kush është faji im? - Iu përgjigja – kur po plakem me ankth në shpirt,
U turra pas së padukshmes,e mendimin abstrakt nuk mund e mrrina.

E kam lodhur mendjen time për të pamundurën,
Përplasesha si fugë në mes rrenave dhe të vërtetave,
Nga brenda një ankth gjithnjë ma shtrëngonte zemrën,
E unë shihja ëndrra sikur më ushqente njerku dhe njerka.

Trupi zemrohej se jeta po e tradhëtonte,
Si gënjeshtare e paturp më kishte lidhur me vergji,
E rrihte të vërtetën,por prej vendit ajo s’tundej,
Të dyja me gënjështrën bërtisnin: - Kemi liri...

Natyrisht që ju mendoni se keni zbuluar ligësinë,
Më thonë se kam sytë e një të marri,rrënjët e pemës shoh duke qarë,
Toka nuk ankohet nga bakterret,krimbat dhe urithat,
Ku mundin e saj vazhdimisht pamëshirë ia grabisin
Por në sojin e vet ata gradohen dhe janë nga më të mirët gjeneralë.

Natyrisht që këtë çmim insektet e marrin të gjithë,
Edhe lakminë e shtetit që duket se është krejt normale,
Vjel taksën edhe nga qentë kur shkërdhehen duke ulërirë,
E unë në një pavion psqiatrik  bashkë me tensionin ritmet e zemrës  maten.

Bashkë me kometat dhe gaforret endet njeriu,
Si të  trullosur përreth një ishulli vijnë vardallë,
Gërvishin profecinë kundër vetvetes se do t’i shqyej ariu,
E çuditërisht kundrejt vetes tyre egërsisht janë vënë përballë…


23.04.2017

0 comments:

Post a Comment