(Nga libri në dorëshkrim)
-Të ka filluar
me të lënë mendja – më tha një mik një ditë,
-Se ke filluar të
shkruash plot marrzina,
-E kush është
faji im? - Iu përgjigja – kur po plakem me ankth në shpirt,
U turra pas së
padukshmes,e mendimin abstrakt nuk mund e mrrina.
E kam lodhur
mendjen time për të pamundurën,
Përplasesha si
fugë në mes rrenave dhe të vërtetave,
Nga brenda një
ankth gjithnjë ma shtrëngonte zemrën,
E unë shihja ëndrra
sikur më ushqente njerku dhe njerka.
Trupi zemrohej se
jeta po e tradhëtonte,
Si gënjeshtare e
paturp më kishte lidhur me vergji,
E rrihte të vërtetën,por
prej vendit ajo s’tundej,
Të dyja me gënjështrën
bërtisnin: - Kemi liri...
Natyrisht që ju
mendoni se keni zbuluar ligësinë,
Më thonë se kam
sytë e një të marri,rrënjët e pemës shoh duke qarë,
Toka nuk ankohet
nga bakterret,krimbat dhe urithat,
Ku mundin e saj
vazhdimisht pamëshirë ia grabisin
Por në sojin e
vet ata gradohen dhe janë nga më të mirët gjeneralë.
Natyrisht që këtë
çmim insektet e marrin të gjithë,
Edhe lakminë e
shtetit që duket se është krejt normale,
Vjel taksën edhe
nga qentë kur shkërdhehen duke ulërirë,
E unë në një
pavion psqiatrik bashkë me tensionin
ritmet e zemrës maten.
Bashkë me
kometat dhe gaforret endet njeriu,
Si të trullosur përreth një ishulli vijnë vardallë,
Gërvishin profecinë
kundër vetvetes se do t’i shqyej ariu,
E çuditërisht
kundrejt vetes tyre egërsisht janë vënë përballë…
23.04.2017
0 comments:
Post a Comment