Ymer Nurka:PORTRETI

 (fabul)

Një ujk, një herë e një mot,
E shpalli veten dhespot.
Ku me ungjill, ku me kërbaç,
I merrte popullit haraç.

S’ngopej me dhen e me dhi;
As me famë, as me lavdi.
Kështu një piktor thërret,
Që t’i bëjë një portret

Urdhëron që portreti' tij
Të varet në çdo shtëpi!
Meqë s’besonte, njëherë
Del kontroll derë më derë.

Hyn në shtëpi të zotit ketër,
Kur ç’të shohë mbi mur të vjetër!
Portretin mizat kishin ndyrë,
M’u në mjekër dhe fytyrë...

Për më keq vetullat ngrys,
Kur sheh portretin vënë përmbys.
Ulëriu e tregoi dhëmbët,
Sa ketrit iu drodhën këmbët.

Pastaj tmerrshëm nxori zënë:
-Pse kokë poshtë më ke vënë?
-Jo, aspak, hirësi e vjetër!
Zë zaliset zoti ketër.

-S’jam aq mëndjelehtë vërtet,
Sa të mos di të vë një portret…
Në çast ujku qime murrmë
Turfullon edhe bën zhurmë

-Po ti ç’më, pandeh mor horr,
Mos jam unë sëmurë e qorr?!
Mendon ketri i tmerruar;
"Në s’jam trim qofsha i zgjuar!"

-Këtë s’e them me siguri,
Por nuk ka gjë që s’bën vaki.
Ç’rastësi në fund të shkallës:
U ndje zëri i nuselalës.

Me këtë rast dhe ujku qesh
-Eja, hyrë doktoreshë!
Më thuaj, portreti im
A s’është vënë ashtu gabim?

Bukla, si sheh në portret,
Qeshi pak pastaj zë flet:
-Joo portreti yt nuk luhet,
Është vënë tamam siç duhet.

Plot çudi dhespoti thotë:
"Shoh në qiell e s’shoh në tokë!"
-Domethënë, mendimi yt,
Mua më paskan lënë sytë!

Tjetra bën sikur s’beson,
Shfaq dyshim në profesion.
-Joo këtë s’mund ta them dot
Pa vizitë, zoti dhespot.

Ujku shtrirë në krye të shkallës,
I bën vizitë nuselalës.
-Uh, ç’po shoh, ruajna o Zot!
Sa keq shikon zoti dhespot!

S’ka faj portreti vënë në mur,
Po ti qënke i sëmurë!
Trurin e paske pa bosht,
Ndaj çdo gjë sheh kokëposhtë.

Po më ngjan në ditë të hallit,
Ke simptomat e budallit.
Mendon ujku: "Kaq e pata,
Shkoi me vreshtin dhe urata

S’do mbaj dot më asnjë meshë,
As për cjep e as për deshë"
-Domethënë, moj doktoreshë,
Çdo kokëposhtë unë e shoh drejt.

-Tamam kështu -bukla i thotë.
-Çdo gjë drejt e sheh kokëposhtë.
Çohet ujku gjithë inat,
Thotë në çast - Ika me vrap.

S’ma ka hedhur zoti ketër
Por ama çdo kafshë tjetër!
Ndaj do iki do t’i mbys,
Se më paskan vënë përmbys.

Vrapon ketri para tij,
Lajmëron në çdo shtëpi.
Dhe çdo kafshë seç i thosh:
-Kthe portretin kokëposhtë!

Thotë një lepur këmbëshpejtë:
-Pse ta kthejmë kur është drejt?
Ia kthen tjetri, me zë mekur:
-Bëj ç’të thonë, o zoti lepur!

Dije mirë se qysh sot
Kështu urdhëron zoti dhespot.
Bashkë me ketrin lajmëron qeni:
-Me kokë poshtë portretin ktheni!

-Çështë kjo punë! -thotë dhia,
-Qënka çmëndur hirësia…!
Si të mos mjaftonte kaq,
Puna vajti dhe më paq.

Se ujku, hirësi e vjetër,
Desh kokëposhtë çdo gjë tjetër.
Kush përmbysur e ka kokën,
Si vetja kërkon dhe botën...