Monday, April 17, 2017

Prend BUZHALA: DOKTRINAT E RIMOHIMIT KOMBËTAR


(Çaste eseistike: IMAGINARIUM), 18
A mund ta shkruajmë sot një akuzë të re që Gjergj Kastrioti është hero turk, mbasi emrin e ka Skënderbe... për të qenë në korrent me neo-otomanizmin?! Po supozojmë: Skënderbeu u pajtua me Perandorinë që të mos bëjë gjenocid:
“Qe po e ndërrojmë fenë, po e ndërrojmë kulturën, por si ta ndërrojmë kombin”?
“Ju nuk jeni arbër, se arbrit janë kaurrë, me demek të krishterë, kurse ju jeni turq, jeni myslimanë.”
Dhe për pesëqind vjet Turqia mohoi emrin e të qernit shqiptar...
Dhe kombi shqiptar, dje e sot, i ka gjetur formulat e veta të mbijetesës. Së fundmi, kur u krijua ky sintetizim e gërshetim “multikulturash, multireligjionesh e multi-identitetesh”, gjeti formulën e shqiptarisë:”Feja e shqiptarit është shqiptaria.”
1.
Sot, kur tashmë është rrezikuar edhe kjo formulë; “për ta shpëtuar vetveten”, si dikur nën Perandorinë Otomane, a mund ta shpikim një Skënderbe si hero turk?!
“Nuk duam të jemi shqiptar, duam të jemi kosovarë. Historia shqiptare nuk ka ekzistuar. Ka ekzistuar historia turke, shpëtimi ynë na erdhi nga Turqia...”, bërtasin sot protagonistët e doktrinës rimohuese shqiptare.
Pra, formula “komb kosovar”, është amalgamë sllave dhe neo-otomane. Sllave: e mohon shtetin e Kosovës, duke e quajtur si “djep të serbizmit!”, me trashëgimi ekskluzivisht serbe (manastiresh e kishash). Neo-otomane: se Kosova nuk ka histori shqiptare, por histori turke, trashëgimi turke...
A thua edhe sot, doktrina e mohimit të të qenit shqiptar dhe e të europerëdnimor, është negative, si na propagandon doktrina e sotme shqipfolëse neo-otomane?! Dhe secilin rikthim kah Lindja, kah Turqia e tipit neo-otoman, qenka pozitive?! “Për ta tretur Shqipërinë” (për ta shuar atë) janë zhvilluar agresione, fushata, sulme, shpëlarje trush... Qenë vënë në veprim “doktrina rimohuese” (Kadare) për ta shkëputur Shqipërinë nga Evropa.
2.
Kot që Gjergj Kastrioti u quajt Skënderbe. E mori këtë ofiq të lartë, jo vetëm për t’u identifikuar ushtarakisht me Aleksandrin e Madh (turqisht: Iskander), por edhe të ketë... një si emër-formulë që sintetizon “një gërshetim” multikulturash, multireligjionesh, multuishtetesh, multiniregjionesh...
E keqja është se këtë sintetizim të mishëruar historik, kurrë nuk e pranoi Orienti otoman dje e ai sotmi, neo-otoman.
Gjergj Kastrioti – Skënderbeu, u bë emblemë arbërore e shqiptare europerëndimore. U bë emblemë e Perëndimit, me të dy emrat e tij historikë, sikundër shprehet Ismail Kadare:
Si ditë e plotë ai shtjellej
Me re dhe erë përmbi atdhe.
Një emër Gjergj e kish si diellin
Tjetrin si hënën, Skënderbe.
(poezia “Portreti i Skënderbeut”)
3.
Mirë,: nëse dje, kur quheshim arbër, duhej sakrifikuar ai emër, për t’u strehuar të gjithë së bashku te një emër i ri shpëtimtar: shqiptar, e sot?
Për hir të neo-otomanizmit, a u dashka të heqim dorë edhe nga emri shqiptar për t’u quajtur kosovar?
Qe, po e ndërrojmë edhe kombin, mbas ndërrimit të fesë dhe të kulturës dje!
Po i shpallim historinë tonë që nuk është shqiptare. Se fare ajo nuk ekziston...
Por problemi po na del te gjuha.
Si ta shpikim një gjuhë që nuk është shqipe, por otomane?!
Po e parafrazojmë Kadarenë, si u shpreh këto ditë në Prishtinë: "Fati i kombit (lexuesit) shqiptar, është i pandarë nga gjuha shqipe....”
( 17 prill 2017)

0 comments:

Post a Comment