Grigor Jovani: cikli poetik Njerzit e frikshëm

GJON KASTRIOTI (I RIU)

E mori me vete, për një udhëtim përtej detit,
me një anije prej druri Kurbini, të cilës
një shqipe e gdhendur dykrerëshe
tek bashi i rri.

Këtu e pesëqind vjet që kanë ikur. Akoma
nuk është kthyer,
Arbëri në Shqipëri.

NEPER SHKALLE

Hap dhe mbyll dritaret çdo pasdite,
se mos vijnë pëllumba mbi bordur.
Përtej xhamash shfaqen perëndimet,
malli yt perëndoi qyshkur.

Heq dhe vë veshin tek baxhuret,
mos dëgjohen hapa nëpër shkallë.
Përditë shfaqet dielli ndër agime,
vetëm ardhja jote ngjan përrallë.

U lodha duke pritur mjegullimin
nëpër xhame, që të shkruaj ftesë.
S’nxjerr më avuj shpirti im i tharë,
në Saharë dhe një kaktus vdes.

Hoqa dorë më nga shpresa e marrë,
se mos shoh pëllumba mbi bordur.
Bie të fle dhe nëpër shkallë dëgjohen
hapat që do të ndiheshin dikur…

NUK KA TE BEJE
ME ELEKTRONIKEN

Si të të bëj të kuptosh,
që në fillim të marsit buisin,
në tetor vyshken
dhe vdesin ndjenjat
aty nga fundi i janarit…

Këtë nuk mund ta lexosh,
tek ekrani yt i celularit.

KUQ DHE BLU

E kuqja
është ngjyra e njohur e dashurisë,
është edhe njëra
nga dy simbolet e mia
kombëtare.

Bluja
është ngjyra e detit të thellë të lirisë,
bota që shikoj,
kur hap një dritare.

Një natë Krishtlindjesh,
shpërthyen nga shpirti im,
si fishekzjarre.

SEICILI TE VETAT

Unë, e dashur, nuk trashëgova nga im atë
një kopësht,
të mbillja domate të freskëta,
të të bëja sallatën e drekës
me “prodhimet tona”.
Shtegtova në një qytet punëtorësh
qysh i vogël,
domatet mësuam t’i blenim me tollona.
Pra, nuk u bërra kurrë pronar i një kopshti fshati,
s’e donte fati,
u bëra ama pronar i një ballkoni në një faqe mali
përballë detit,
ku prej bukurisë mund të vdesësh.
Në mëngjes, prej andej, mund të shikosh Odisenë
tek niset për në Trojë,
kurse në mbrëmje kur kthehet,
pas njëzet vjetësh.

DEBIMI

Pashë dje një ëndërr të marrë,
sikur flinim bashkë përsëri,
sikur trupat tanë nuk qenë ndarë,
shkrinte puthja ndër buzë si qiri.
Gdhija netët pranë flokëve të tua,
më dehnin,
mbanin erë ftua.

Ëndërrova sikur s’ndodhi hataja,
nata ish sërisht det i qetë,
gjinjtë e tu, anije të mëdhaja,
më lundronin, si yjet mbi retë.
Të lidhja spirancën tek sytë,
porti im,
që s’kishte të dytë.

Pashë mbrëmë një ëndërr të marrë,
sytë e tu përpara shtrëngatës,
krahënjomët si zogjtë shtegtarë,
u nisën për udhë gjatë mesnatës.
Zotit tim i thirra përgjumshëm:
“Mos na zbo nga Parajsa,
kaq dhunshëm!”

TE MOHOJ!

Nuk dua më të bëjmë dashuri,
ndonëse do të nisë të vajtojë përsëri
kraharori im i shkretuar.
Nuk dua të djersitesh brenda krahëve të mi,
edhe pse aromën e djersës tënde ndër gjinj
o zot, e kam dashuruar!
Nuk dua të zbresësh yjet nga qielli i zi
për t’i vendosur lente zmadhuese në sy,
të një dashurie gjithsesi aq mitike.
Dua të ikësh - më dëgjon? - të mohoj,
duke marrë me vete turbullirën
e orgazmave të tua vullkanike.
Dua të më bëhesh e huaj,
të shkosh e të strukesh sërisht
tek mitra e nënës që të lindi.
E imja nuk të lind dot përsëri.
Të donte kaq shumë, sa nuk të duroi,
të jashtëqiti.
Unë nuk jam një nënë storgjike, ta kam thënë,
jam ajër i lirë, bredh livadh më livadh,
kreh çdo pishë.
Prandaj hajde më bëj të fundit herë dashuri,
çmendurisht! Të të mbetem ikonë
në një kishë.

NJEREZ TE FRIKSHEM

U ndodha edhe unë në festën e poetëve.
Gjithë të njohur. Rrethuar nga lexues,
që veprat ua njihnin akoma pa i shkruar...
Hijerëndë, tërë kopetencë, zbraznin njera pas tjetrës
gotat që mbanin në duar.

Ngjanin kaq të sigurtë për ç’ka thoshin atje,
sa nuk e panë të arsyeshme të ftonin kritikë.
- Si t’u duk? - më pyetën. - Do të na vish përsëri?
- Nuk e besoj! Ngjaj nga tjetër planet dhe...
ju kam frikë.

BAR “ÇMENDINA”

Në mëngjes më dërgoi nipçen e vet të çmendur, Diellin,
të më ftonte të pinim bashkë tek shtëpia mbi retë
një kafe a një çaj.
Në mbrëmje nisi krushkën e tij mëndjelehtë, Hënën,
me ftesë të njëllojtë,
këtë herë në konakët e saj.

Çudi me Zotin, pronarin tonë atje lart! Domosdo,
të pijë një kafe a një çaj me zotërinë time!
Ç’të them! Nuk ia bën këto ftesa një njeriu që s’do...
Siç duket, në preferenca
as Zoti nuk bën përjashtime.

Por unë s’i kam qejf fluturimet e gjata,
lëvizjet kot së koti.
Frekuentoj barin me kashtë në bregdet, ku
rehatoj shpirtin dhe shpinën.
Kur dal jashtë të bëj ujin e hollë në një cep,
i kthehem t’im Zoti:
“Më bëre që më bëre të marrë, tani më lë
të shijoj në qejfin tim Bar “Çmendinën”!”

FJALET E DASHURISE

Tani pas kaq kohësh,
vetëpyetem mos qe shurdhmemece.
S’i mbaj mend asnjë fjalë, 
konkretisht.
Sytë ia kishin nxjerrë zërin
jashtë përdorimit,
me to më fliste,
si Krisht.