Namik Selmani: Ma ndez zemrën arbërishtja

Arbëria matanë detit na kujton
Se na të huaj jemi te ky dhe
Zef Serembe

Ndë kangjel të vargut-diell
Sulem, zbres e ngrihem prapë
Me purtekë e prek një qiell
Që të zbres yjet e bardhë

Kërkoj gluhë mëmëdheu
Dhe kur goja zë të meket
Si ta kisha forcë Anteu
Marr nga toka amanetet

Marr nga shqipja flatrim ëndrre
Ndë katund të ndez kandilat
Portë më portë mes tinguj kënge
Trokëllijnë pa fund lirikat

Ndë Strigar jehon këmbana
Këmbanon nëpër agime
Dorë më dorë përcillet vallja
Nëpër troje shqiptarie

Gojë më gojë vjen ARBËRISHTJA
Sjell në brigje tre pranvera
Ma ndez fjalën përtëritja
Ma bën det me luleshqerrra

Më përcjell një shpirt Serembje
Dallandyshja nga Strigari
Me të zgjohem, sulem detesh
Ku mbi valë mundet tufani

Me të zgjoj gjithë dashuritë
Nga Brazili gjer në Jon
Flas me malet, Perënditë
Për poetin zemërngrohtë

Shkërmoq dheun nëpër duar
Dhe në sy përlotem prapë
Zgjohet varg i ëmbëltuar
Ndë kangjele, në Strigar