Grigor Jovani: DESHMORET DUAN TE FLEJNE cikël poetik

FJALET E DASHURISE

Tani pas kaq kohësh,
vetëpyetem mos qe shurdhmemece.
S’i mbaj mend asnjë fjalë, 
konkretisht.
Sytë ia kishin nxjerrë zërin
jashtë përdorimit,
me to më fliste,
si Krisht.

ISHA I VOGEL

Një mëngjes marsi dola në portë dhe u tremba,
u ktheva pas me vrap dhe bërtita gjithë tmerr:
“Digjet fusha poshtë! Kuqëlon anemban!”

Asgjë e tillë nuk ndodhi. Gjyshja ime qeshte:
“Fustan lulëkuqesh ka veshur fusha, mor xhan!”

DESHMORET DUAN TE FLEJNE

Tani duam të flejmë. Kaq kohë ndejtëm zgjuar,
duke pritur prej jush të paktën një pendesë...
Por ju vini si murgjit, që mbyllen për t’u shenjtëruar,
duke derdhur netëve ca lotë të gënjeshtërt,
që thahen mëngjeseve si vesë.
Na lini të qetë! Të thahen lotët e krypur nga sytë
e prindërve tanë harruar, që i lamë pa iu kërkuar ndjesë.
Njohim edhe ca prej jush. Dorën nuk na e zgjatët
për të na mbajtur, ndërsa treni
hepohej tragjikshëm në kthesë.
Nuk keni ç’gjë tjetër të bëni?! Na mbini të paftuar
si egjër e keqe, kur ne kaq shumë duam të flejmë...
Kur do të mbarojnë fjalimet që për ne mësuat të thoni,
mbase zgjohemi nga gjumi,
t’ju gjejmë.

MESAZHE NE SHISHE

Këto letra të bardha, mbushur me gërma të zeza,
që ndjekin njera-tjetrën, si deve beduinësh në shkretëtirë,
nuk i kam për shitje. Dua t’i mbyll nëpër shishe,
t’i hedh në det të humbasin,
si karavet e mbytura në humbëtirë.
Janë mesazhe të mendjes dhe zemrës. I nxorra
nga thellësitë brenda meje. Me njerëzit s'i ndaj. Ngaqë
nuk m’i kuptojnë.
Do t’i hedh në ujëra, të zhduken si pulëbardha në fund
të horizontit. Mbase
i gjejnë të mbyturit e “Titanikut” në fund të detit
dhe...
i lexojnë.

LETER PENDESE TE DASHURES SIME

Mos m’u mërzit, që disa herë të braktis,
siç ndodhi, për një zonjë të ndryshme nga ty, kësaj here...
Besnikëria është një rrobë që nuk mund të zhvishet, e di,
por thashë të bëj edhe të fundin mëkat kësaj vere.
Prejardhur nga kafshët si lloj, ndjeu nevojë trupi im,
përveç bukës dhe ujit, për bimët e egra të malit.
Shita shpirtin tim tek shtazët e pabesa në pyll,
shndërrova sytë e sorkadhes, për hijen e zezë të djallit.
Kur zbrita gjysëm i egër nga malet, më zvarritën në gjyq,
i paditur një herë si i pafe, tjetrën herë me kryqin në ball.
Për njëqind e një vjet më kallën si abatin Faria në burg,
kockat nuk m’u kalbën, ngaqë jam përveç të tjerash dhe djall.
Dhe nëse herë pas here, si gjatë kësaj kohe, nuk t’u solla mirë,
të themi atë që është: ke gjynahet e tua, po të bëj me dije!
Më hape brazda tek balli, nga mungesa e një fjale të mirë ,
më zbardhe mjekër dhe flokë, me kapriçot si të një fëmije.
Nuk duhet të dyshosh për dashurinë time nga të gjitha këto
- ti më njeh më mirë se kushdo, brenda këtij Tempulli të Zi -
Nëse iu dhashë rivales tënde me emrin e çuditshëm Prozë,
ndodhi veç kësaj vere, këtej e mandej jam skllavi yt, Poezi.

FTESE

... ju, xixëllonja, që ju ndiqja kopshteve me sandale gome
dhe me pantallonat e babait, që gjer në gju i shkurtoja,
me dritëzat në grushtin tim, e mbani mend, më lumturonit,
pastaj, më vinte keq për qershijat në errësirë
dhe ju lëshoja.

... ju fluturat pendëngjyrosura, me fustane të buta mëndafshi,
që ju ndoqa pa dashur,
vetëm që të bëja detyrat e shtëpisë në një mësim biologjie,
ju lëshoja, ngaqë nuk mund t’ju dënoja me burgim të përjetshëm
në kuti bosh shkrepsesh, si brenda një qelije.

... ju milingonat e heshtura, që gjithmonë punën tuaj shikonit,
përfshirë në atë punën gjigande që bënë kinezët e largët
për Murin e Madh të historisë,
mund t’ju shkelja kur të doja me këmbën time si liliputët,
por nuk iu ngaja, ishit ustallarë të shtëpisë.

... ju pemë të oborrit tim dhe atyre të fqinjve të hershëm,
që ju kam hypur sa herë kam dashur, shumë më tepër
se gomarit tonë dhe mushkës xanxare,
nuk iu rropa me biçak lëkurën si këmishën e hollë,
nuk iu theja si krahët e njomë bisqet fillestare...

... ua kam nevojën tani pas kaq e kaq vitesh,
të më dilni për zot në ca çaste të vështira:
afron gjyqi im, ndaj ju lutem, dëshmoni
se përveç prapësive, kam bërë edhe gjëra të mira.

ME MBAN INAT DETI

Akoma edhe sot më mban inat prej vërteti.
“”Mos e dëgjo! - i tha një ditë në vesh të dashurës sime. -
Poet është, vetëm mashtron dhe gënjen!”
Vetëm dhe vetëm ngaqë supozova një herë, unë i shkreti,
se sytë ia ka borxh qiellit deti.
Fton netëve yjet për një banjo tek pishina e Circes,
pastaj nuk ia kthen.

GJON KASTRIOTI (I RIU)

E mori me vete, për një udhëtim përtej detit,
me një anije prej druri Kurbini, të cilës
një shqipe e gdhendur dykrerëshe
tek bashi i rri.

Këtu e pesëqind vjet që kanë ikur. Akoma
nuk është kthyer,
Arbëri në Shqipëri.