Grigor Jovani: Cikël Poetik

KLINIKA E ZOTIT

Ka zot, e di! Më shpëtoi prej saj!
Thirri Jezui: “Llazar! Pa dil përjashtë!”
Faleminderit, Zot, që i ktheve sytë. Pastaj,
paske kaq punë! Kaq popull të pret jashtë!

Problemi është: nuk kanë mbaruar hallet,
ka kohë që s’mund të prehem në karrike.
Mendoj atë. Kam frikë! Paniku ngjallet.
E pashë në “google”: Lëkundjet passizmike!

Po të mbaj rradhë, Imzot, para klinikës,
çatia e zemrës do më bjerë prej frikës.

KJO BOTE KESHTU...

Ç'është kjo botë kështu,
ku njerëzit për Perëndi njohin Gënjeshtrën,
ku vetëm kjo ka vlerë në këtë Fermë të pështirë,
me Hipopotamër dhe Derra?

Ç'është kjo Arenë Cirku, ku drejtëpeshojmë
sipër një teli të tendosur mbi humbëtirë,
ndërsa nga të katër anët fryn era?

Ç'janë këta kllounë, që u vetëquajtën politikanë
dhe u shndëruan në akrobatër të klasit të parë,
duke lyer si palaçot fytyrat?

Nuk u rëndojnë xhungat, që ua bëmë
duke u hedhur nëpër mitingje gurë edhe baltë,
faqet s'u përcëllojnë nga të pështyrat?

Ah, moj botë, moj botë, lumenjtë e tu
nuk janë të mjaftë
të të pastrojnë nga lyrat!

NUK KAM PER TE VDEKUR!

Më nxinë dy sytë, por unë shikoj me mendje,
gjuhën më prenë, por kam mësuar fjalët e erës.
Në më prefshin dhe veshët, do të dëgjoj 
me guackat e detit.
Në më shkurtofshin gishtërinjtë, me ato
të këmbëve kam për të shkruar.

Imzot! Për inat të tyre, nuk kam për të vdekur...
Gjersa e kam mendjen në vend. Dhe zemrën det,
për të dashuruar.

JAM I ÇMENDUR

Kështu më vjen, ta mbys
 në orët e mia të marra.

Ta shikoj tek përpëlitet
duke dhënë shpirt,
në duart e mia si dara.

Pastaj ta puth,
t’i fal shpirtin tim,
ta rilind,

për ta dashuruar nga e para.

ÇESHTJE E MBYLLUR

Me sa di,
nuk është ngritur padi,
për më të madhin mashtrim,
që ka njohur bota.

Për Kalin prej Druri,
që zhduku një komb,
duke ecur mbi rrota.

Këtu e mijra vjet,
kali ogurzi,
quhet “çështje e mbyllur”,
fshehur thellë në terr.

S’do mend. Gjersa grekët,
caktuan avokatë
një Eskil, një Homer…

PERMBYTJE

Ndodhi një tronditje e madhe
brenda meje. Në asnjë stacion sizmologjik,
shënjat nuk mbërritën.

Vargje të thërrmuara dolën në sipërfaqen
e trurit. Puset e thara që kisha brenda vetes,
u përmbytën.

Dallgët e detit të brendshëm shpërthyen
jashtë. Pulëbardhat u trembën dhe nuk e di,
se nga ikën.

Kushedi, në cilën botë e nxorrën llavët
shpirtin tim! Vetëm për vetëm
me frikën.

TE KERKOJ NJE NDER

Sot një nder të kërkoj
dhe asgjë tjetër:
më bëj një vjershë të ngrohtë,
si një jorgan,
nga ato që të zenë dhe këmbët,
pak të gjatë!
Jo nga ato që i ke për miqtë,
atë që e ruan për tët atë!

DASHURITE

Për tridhjetë vjet, këtë rrefren
dëgjoj kur e vetme shkon dhe flen:

“Do shkruash më? Lëre tani...
Eja, sa gjumi s’më ka marrë.
Shpirt kam dhe unë. Dua të ngrohem...”

Por unë, me dashurinë e parë,
si ndodh gjithmonë edhe harrohem?!

RAST I HUMBUR

Shumë gjëra nuk di t’iu them për Franin,
këto të paktat mësova dhe
po ua them: lindi në Kthellë të Epërme
të Mirditës, punoi disa vjet në Athinë
kamarier. I pëlqente teatri. Luajti
në lëvizjen amatore. “Toka Jonë”,
“Familja e Peshkatarit”... Tërhoqi
vëmëndjen e një regjisori,
në një çast...

Veçse mbahet mend për diçka tjetër,
kaloi me not lumin e Fanit,
gjatë dimrit,
për një bast.

Mbrëmë e sollën të vdekur në fshat, nga
emigracioni. Mund të luante edhe
“Romeo dhe Zhuljeta”, por
nuk pati rast.

1 Comment