Murat Gashi : THUAJA FJALËN

Hapeni derën ju thash, e mos shikoni se nuk ju ha Po ju nuk dëgjuat ju lash Me ju humor nuk ka Jo, jo nuk dëgjuat ju erdh turp që hyra si njeri si një egërsi më konsideruat e egërsi je lëneshë ( laneshi ) vet ti !... Thonë: thuaja fjalën sa nuk ua kanë thënë të tjerët përpara Se pastaj trurin ua shpërlajnë sikur uji që hynë nëpër ara E pse oj hënë sot nuk dole si përherë Athua sepse lumi ia thotë melodisë Athua pse unë në këtë natë i mërzitur piva verë Edhe i mërzitur i falem dashurisë Retë e mbuluan qiellin e Prizrenit Ora dy pas mesnate solli akrepat e ri Tek shikoj terrin mbi malet e Cylenit Errësira e ka atakuar majën e tij Hënës ia kishin pre rrugën e kishin pre në besë Dhe ma këputi dashurinë në këtë natë Retë u shkëputën e u shpërndanë pikë e pesë Dhë hëna ngriti kokën me doli para plot shtat Ju lulet mia të nesërmen, priteni diellin me reze plot Do të ju ngrohë, por unë sonte jam shumë i dëshpëruar Kur dje mbi faqet tua ju kishte ra vrugu se përballova dot Për të ua terr trupin e zemrën, mua për të më errësuar Brenga ime ishte e kotë falë edhe Zotit të gjithësisë Dhe drejtësisë që gjithë kohën i shpall luftë djallëzisë I hapët sytë, zemra mu bë sërish strehë e dashurisë E shpresa u ngjit lartë hapi rrugën e dritësisë Dhe ty njeri s’të pata asgjë prej damari Je i largët shumë i largët prej gjakut tim Zoti të dhashtë forcë e të shndrit varri Por të më afrohesh herën tjetër mos ke guxim Një shllungë mjegull u ngrit nga toka Në ishte tym apo ishte mjegull në këtë natë Nuk e di sytë më ishin verbuar nuk e dalloja E pyes veten athua çfarë po ngjan Dhe i la kullosat në qetësi Pranverën ta fal dashuri Sytë s’ngopen me kënaqësi Shpirti im gjen tek ju qetësi Sonte i pata tre mysafirë Në gjuhën time hedhin helm e vrerë Kokës i kishin vënë brirë Llomotitnin si kameleon të mjerë Sot u shndërrua në muze faqeziu Mosni kështu nuk e do njeriu Se toka rrotullohet Gjithmonë kështu nuk shkohet.