Ramiz Kuqi: PO BINTE SHI I FTOHTË

Mbrëmja erdhi sonte me shi të ftohtë. A.pasi bëri terapinë e fundit në bazenin me ujë mineral e të ngrohtë , mori strajcën ku kishte futur gjërat personale dhe doli në korridor. Nga dera e hyrjes vinte një e ftohtë që të fuste mornica nëpër trup. Kaloi duke e tërhequr këmbën ngadalë, sepse ndjente për dy ditë me radhë dhimbje të padurieshme. Kur iu afrua derës futi duart në cantën e vogël të krahut dhe tek atëherë iu kujtua se ia kishte dhënë Nimës, e cila në mëngjes zgjohej më vonë sepse në orët e vona të natës përcillte serialet turke.
Aty nga ora tetë A.zbriti në restoranin e banjës . Nga andej lidhej me internet, sepse në dhomë ishte vajlesi shumë i dobët dhe komunikimi me miq ishte i pamundur.- A po vjen?- i tha Nimës për kafe .
- Jo-, iu përgjegj Nimja.Ndjehem pak e lodhur. Më mirë po shtrihem . Madje kam edhe të ftohtë.Atje bëhet zhurmë e disi nuk po më pëlqen.
- Mbështillu me batanije,mbuloj gjunjtë që të dhembin. Mos harro nesër , kur të zbresim deri në qytet, pasi të bëj një fotografi për ambasadën norvegjeze, të rikthehemi në barnatoren nr.2, për të porositur tabletat Bonviva, të cilat rrallë gjenden nëpër barnatore, sepse janë të shtrenjta dhe , kompanitë farmaceutike mbajnë tableta më të lira si zëvendësim.
- Nuk do të harroj-, i tha me butësi ajo. Ti zbrit në restoran dhe mos u vono shumë.
-Po ik unë për pak caste.Ti rri e qetë e mos u trazo. Unë nuk do të vonohem.Edhe kur të udhëtoj jashtë vendit, nuk do të rri shumë atje. Nuk më pëlqen jeta në kurbet. Por më ka marrë malli për pesë zogjtë , pesë ëndrra që shpesh më lënë pa gjumë. Pas disa javësh, do të udhëtosh edhe ti-, i tha Nimës dhe doli në korridor. Heshtja kishte pllakosur . Duke ecur takoi një cift që po ngjiteshin ngadalë , duke u mbajtur për mbajtëse që shkëlqenin bashkë me pllakat e mermerit, shtruar nga nga dora e ndonjë mjeshtri profesional.
Atje dëgjohej kënga. Të njëjtat valltare e kërcyese. Një grua zeshkane , e shtyrë në moshë, vallèzonte si flutur. A. shikoi rrotull për të gjetur një karrigë për t'u ulur. Në një cep të restorantit , afër xhamave ku ishin vendosur vazo me lule, vuri laptopin. Valltarja që grishte me radhë , të rinj e pleq, gra e burra, iu afrua A. dhe për një cast qëndroi si statujë përpara tij. Ai nuk e kishte vërejtur fate. Po shkruante me Ramushin , një mik i tij arsimdashës në Oslo. Ishte futur në meditime dhe tërë ai i zë i muzikës nuk i bëri aq shumë mbresa,sepse cdo natë ishte e njëjtë bashkë me vallzueset e njëjta që për cudinë e tij nuk ishte në gjendje ta kuptonte se ku e merrni tërë atë energji.
- Ty nuk po e dëgjon si duket muzikën?- iu drejtua vallzuesja që mbante krahëve një pallto të shkurtër deri në bel.
- Më fal,- i tha A. Unë po shkruaja me një mik mèrgimtar.
- Nesërmbrëma ka muzikë të gjallë. Do tè vargëzohesh me valltarë e valltare tjera.
- Ka kohë deri nesër. Mbase do të mendohem.U ngrit nga ulsja , mori laptopin dhe iku në dhomën 314.
Doli në ballkon. Po binte shi i ftohtë.

Kllokot, më 30.4.2017