Sinan Kërpaçi: Cikël Poetik

KUJTIMI

Fjalët e betimit ranë...
Ajo që i mori nuk ishte dallgë
Adriatiku, as dallgë Joni:
dy dete që kurrë s`u lamë,
të zhveshur s`na panë kurrë,

dhe as me gurë s`na zunë:
të lirë e lanë bregun.

Në vendimin e një krahu
fjalët e rritën hipokritin,
në pjesën tjetër
që i thonë “toka mëmë”
do ngre një lapidar
të ruaj kujtimin.

Për ditët që s`i jetuam
“Do marr shatin dhe kazmanë”
do shkoj të varros harrimin.

LËVIZJE

Ti lëvize perden e rëndë
dhe unë pashë detin
pa harruar shtratin pas.

Mua m`u dha më shumë
dhe të ftova për not “pash”
njëherësh në dy dete.

Aq u desh,
sa ti lëvize perde.

VDEKJEN KËSHTU E DUA

Tani besoj që njeriu vdes edhe në këmbë,
por bëj pyetjen: cili njeri?
Dhe përgjigjem: Ai!

Tani besoj që njeriu fal ditë për jetën
e të tjerëve ,
por bëj pyetjen: cili njeri?
Dhe përgjigjem : Ai!

Tani besoj që njeriu i mbërthehet tokës
si lis ,
por bëj pyetjen: cili njeri?
Dhe përgjigjem: Ai!

Tani besoj që njeriu rron në kujtimet
e njerëzve ,
tani besoj që njeriu është ajër, është ujë,
është dhimbje,
është zë.

Tani besoj,
tani që babain s’e kam më.