Grogor Jovani: Cikli Poetik "DINAKERITE E MIA"

TAKIMET TONA

Takimi ynë i parë ishte krejt i zakonshëm:
dy të huaj, ngujuar pas bedenave të veta,
hë për hë shkëmbenin mendime.

I dyti ishte pothuajse si i pari,
me të vetmin ndryshim, se hapnim portat
dy-tre herë në ditë, për furnizime.

Gjatë takimit të tretë e paskëtaj,
gjithnjë e më shumë na shoqëronte heshtja
e detit, që porsa ka kaluar tufan.

Janë ato çaste të ëmbla heshtjeje,
pas dashurisë,
kur ndezim të dy nga një duhan.

POETI

- Kush është në portë? Ç’pret?
- Nuk di, Imzot! Thotë është poet.
- Poet?! 
Fute brenda shpejt!
Jepi të hajë, të pijë dhe vishe mirë,
dil thirr, pastaj, nja dyzetë fakirë.
Përpara tyre mbushe me lëvdata,
ngjiti në gjoks nja dy-tre dekorata.
Pastaj lëre të ikë,
mos ki frikë.
Ashtu, i fryrë si gjel,
është pa rrezik!

BOTE E GENJESHTERT

Dimri që shkoi pati dëborë
të gënjeshtërt. Shkriu e tëra
me shikim të parë, pa e prekur. 
U shfaqën pemët, si eshtra të
shëmtuara, të një të vdekuri
që akoma s’është tretur.
Pastaj pemët përftuan fletë
dhe fruta. Filloi vapa e
tmerrshme. Shteruan puset.
Shkundëm çikrikët. Ngritëm
lart ëndrra fëmijësh. I bëmë
fole për dallëndyshet.
Ujë ama nuk gjetëm. Presim
shirat e para. Të vjeshtës së re.
Ja, thuajse erdhi...
Fëmijët luajnë cepash lumenjsh
të shteruar. Një zot gënjeshtar,
në gjole detesh i derdhi.

E KAM BERE DISA HERE

Shkula një gur nga shpirti.
Vendi bosh
i ngjan një goje të zbrazur njeriu,
që i kanë hequr dhëmbët.

Shkova të dhimbja në një majëmal.
Erërat
prisnin që të tundja këmbët...

Por unë vazhdoja të gëzoja perëndimet.
Diellin që fshihej i shuar në det,
hënën që shfaqej e gjysmuar.

Shkula një gur nga shpirti.
E kam bërë disa herë...

Dhe prapë,
jam rilindur si dielli.

Hënë e plotë jam zgjuar.

LIBER SHERBIMESH

“Kur ishe foshnjë, - kujtonte nëna ime, -
luaje në djep me një kryq të vogël. Me të
të kishim pagëzuar...”
E mbaj mend. E kam akoma edhe sot,
por e mbaj mbi shpinë,
nuk e loz më me duar.

“Duke u rritur, - vazhdonte nëna ime, -
të zuri marrëzia të shkruaje vjersha!
Çudi! Ishe kaq i urtë dhe i brisht...”
E di! Duhet të isha dymbëdhjetë,
por ngjaja një shekull,
ngaqë gozhdoja veten si Krisht.

Tani nëna s’është më të kujtohet për mua.
Mbase i iki dhe unë,
kësaj bote çudirash.
E thjeshtë! Mjafton një “Libër Shërbimesh”,
ku të gjej telefonin:
“Biznes: Qarkullim Vjetërsirash”.

KLINIKISHT I SEMURE

Do të kthehesh prapë, por unë s’do jem.
Do të ndalësh vrapin në klinikë.
Do bësh ca zhurmë, dhuratat duke lënë. 
I mbyllur në vetmi,
do ndjej pak frikë.
Do të të lutem rishtaz të më lësh,
përndryshe, do më fikësh.
Ndjehem më mirë, kur pres të vish,
se sa kur vjen. 

dhe s’di të ikësh.

ÇESHTJE E MBYLLUR

Me sa di,
nuk është ngritur padi,
për më të madhin mashtrim,
që ka njohur bota.

Për Kalin prej Druri,
që zhduku një komb,
duke ecur mbi rrota.

Këtu e mijra vjet,
kali ogurzi,
quhet “çështje e mbyllur”,
fshehur thellë në terr.

S’do mend. Gjersa grekët,
caktuan avokatë
një Eskil, një Homer…

DHELPRA

Një dhelpër pa ime shoqe, tek shëtisnim
atje ku mbaron pylli me bredha.
Ia kish lexuar sytë. Sikur pyesnin:
“Këtu, pse erdha?!”
Pastaj ishte zhdukur, siç kish ardhur.
“Kthehemi! - i thashë gruas. - Se je hollë…”.
Si t’i thoshja asaj, se ajo dhelprushe
kishte bërë kaq udhë, për një kaproll…

Shënim: Titulli është vënë nga " Baladat e Lugut të Drinit".