Rexhep Hoti: Dy Poezi

Me rastin e ditëlindjes së 82-të shkrimtarit Ismail Kadare. Këtë poezi e kam shkruar në vitin 1996, pas takimit të parë me Kadarenë.

Nga takimi me I. Kadarenë (1996)

Autostrada dridhej e zhdridhej tutje,
Si një shtatvajzë kur lehtas e prek dora.
Ngjan ky kurriz I përhirtë
Me një dinozaur përplot me morra.

(Të ketë pasur morra në atë kohë?)

Shfaqet Frankfurti a. M. Më në fund,
I ngarkuar si plaka në përrallë.
Policët shfrynin më tepër se zakonisht,
Të gjorët kanë punë me shkrimtarë.

(Piramida e panairit ishte emocionuar nga fjalimi i H. Kohl-it)

Ç’kërkon tek ajo stendë, o vagabond!
Te ai shpend i mbuluar me gjak.
Ti i ikur nga Kosova këtu ç’pret?
Ti që as humbjen s’e ke hak.

(Arroganti trupgjatë dëshironte ta shihte një shkrimtar)

Vraponte nëpër labirintet e panairit,
Nëpër atë lëmsh të librit botëror,
Te stenda franceze ca fjalë murmuriti
Dhe u largua duke iu bërë me dorë.

(Diçka po zhbëhej në atë shpirt të vrazhdë)

Mbi cingërimën e telefonit frymëmarrje e thellë,
Sintaksa e kishte humbur fjalën.
Bota mbeti befas memece,
Një çast po e shuante kalljen.

(Në hotelin «Marriott», Gjeniu pinte kafe me një vagabond)!

 Sonte...

Sonte ishte shpërthimi i fjalës!
E përkule edhe vargun e kreshnikëve;
«Fort po shndrit njaj diell e pak po xe’!»,
E mbaja për të shenjtë të shkruar në një letër,
Sonte e përdor për ty, si një bekim të shenjtë.

Mos e merr askë ngrykë për suksesin;
Bëhu ikonë e braktisur në këtë natë;
Sonte je e paatdhe!
Fshihe me një thes të arnuar
Thellësinë e aromës magjepsëse që ke.

Mbi zjarrin e gjoksit tënd,
Asnjë moshë s’mund të marrë frymë;
Si t’i kacavirrem sërish lartësive
E të dal në beharin e stinës,
Për të thithur ajrin,
Aty ku taket tua shkelin kalldrëmin për drejtpeshim!

Sonte s’kam dëshirë të lëshohen perdet,
Në dritaren tënde mos u zëntë drita;
Kam frikë;
Është mbrëmja që flirtin e deh mik;
Në shpëtofsh e pakafshuar nga vampirët veç sonte,
E nesërmja kurrë nuk do të ikë!