Mëngjes e në muzg, para se të zbres terri nëpër udhë, ai shkruan diçka në profilin e tij.Për rrënjët e trungut, për udhët e fëmijërisë, ëndrrat , për mollën në oborr për të cilën ka një nostalgji.Kur rikthehet , humbet nëpër kujtime.-Të kujton diçka më shumë ajo mollë në oborr, disa dhjetëra metra larg shtëpisë, midis luleve e trëndafilave?- e pyeti A.
-Mos më ngacmo plagën e vjetër. Të kam mik të fjalës , dhe kam respekt . Disa djersë iu mblodhën nëpër rrudhat e ballit dhe pa i hetuar fare i zbresin deri nën mjekrrën , pak të kthyer e të futur brenda.Pastaj ai nxori një pallomë të letrës, ia heq najllonin dhe i fshiu djersët çull.-Do ta rrëfej ketë intimë të jetës?- i tha më në fund Ylberi.
- Nëse nuk është ndonjë kujtim rrëqethës,- i tha me zë të butë, duke shprehur edhe një dhimbje, pa e ditur se çfarë fshihej në shpirtin e mikut të tij me të cilin ai ishte njohur një natë, në një tubim me mërgimtarë, për të shënuar një datë historike.
Aty atë natë buçiste kënga. Një këngëtar shatgjatë, me një kravatë kuq e zi që i rrinte për mrekulli, nuk e lëshoi mikrofonin nga dora për disa minuta. Turma e mërgimtarëve, ulur nëpër ëndrra stinësh, secili kishte nga një rrëfim jete. Kur kishte lënë vendin, si e kishte gjetur udhën për një punë .Për një kafshatë të bukës së hidhur.
- Është një shpalosje ditari nga jeta.- iu përgjegj Ylberi. Ishte kohë vjeshtë , ende pa filluar shirat. Mollët ishin përplot e degët sa nuk kishin prekur tokën. Unë shkoja çdo mëngjes e mbrëmje dhe u vëja ndonjë mbajtëse që të mos theheshin. Një ditë, fqinja ime e parë, e cila vinte shpesh në familjen tonë...më pa te kopshti. Nga larg dëgjova hapat e saj. -Do të të ndihmoj ?
- Ktheva kokën dhe mbeta i shtangur. Ajo kishte veshur një fustan të hollë dhe gjinjtë e saj sa nuk e kishin zbërthyer kopsën në mes për të dalë jashtë. Buzëqeshja e saj atë mëngjes me diell e pak erë të ngrohtë, gati se më vuri në gjumë.Ajo e vërejti tronditjen e shpirtit tim.Si me shpoti më tha:
- Ti nuk je mësuar të vësh mbajtëse për mollë. Je futur nëpër faqe të librave , dhe ke harruar se ke një fqinje që rri në dritare , çdo natë kur t'i e mban dritën ndezur deri në mesnatë. Sa herë jam bërë flutur dhe kam hyrë në dhomën e letrave tua, shpërndarë nëpër tavolinë . Jam ulur, i kam mbledhur me kujdes, i kam prekur me mallë ato shkronja ...si hije kam hyrë e hije jam bërë..por ti nuk me ke parë..isha vetëm portret. Të kam parë i futur thellë në meditime, si një piktor që është futur në atelien e tij , dhe përpara ka një lëter me madhësi dhe aty provokon ndjenjën e tij dhe hedh ngadalë vija ..një portret lypësi në rrugë, një zotëri hijerëndë, një pamje deti duke perënduar dielli, dallgë që përplasen nëpër shkëmbinj, dy buzë femre që joshin mashkujt, buzë të kuqe si shpërthim luleje në pranverë.. E unë kam soditur, kam ikur pastaj nëpër hapësirën e natës dhe jam ngrysur në vetmi. Të kam përqafuar net të tëra, ashtu në ëndrra.E sot, kur të pashë, me gufoi zemra si një derdhje lumi ..kapërceva veten dhe ja ku jam.-Do më shumë se këto fjalë zjarri që burojnë nga thellësia e shpirtit?
- Unë, unë...dhe sikur u humba miku im. Askujt deri më sot nuk ia kam zbuluar këtë fshehtësi jete. E kam mbajtur thellë në gji edhe pse më ka djegur si gacë zjarri.
Pemishtja ishte e dendur, me shumë pemë ...ende të njoma. E të dukej se ishe në një ishull..si në pyllin e Umberto Ekos.Bëj disa hapa drejt saj dhe duart e mia u bënë valë.Ajo e këputi një mollë të kuqe..duart e saja ishin të gjata. Më tha:merre! Kjo është molla e dashurisë sime.E tokës së grabitur. Ja , si kjo mollë, jam edhe unë. E butë, e pjekur në majë të mollës, e rrahur nga erërat e shiu... e skuqur nga rrezet e purpurta të diellit. Jam pjekur për Ty.
- Po një zë nga dera e oborrit...Ajo u tremb . Më përshkoi një dridhje nëpër trup...Ajo m'u afrua, më puthi . Ishte e ëmbël si mjalta...Do vij në mesnatë më tha ! Mos e mbyll derën e hyrjes kryesore. Kuptove ?
- Po një zë nga dera e oborrit...Ajo u tremb . Më përshkoi një dridhje nëpër trup...Ajo m'u afrua, më puthi . Ishte e ëmbël si mjalta...Do vij në mesnatë më tha ! Mos e mbyll derën e hyrjes kryesore. Kuptove ?
- Unë ula kokën dhe u nisa drejt derës së oborrit. E hapa . Ishte fqiu im , i cili kishte ardhur të më kërkonte një libër të Gjergj Fishtës. Po mendja shpirti më kishte mbetur te molla e kuqe ...aty isha i tëri.Sot ... jam i grisur, i copëtuar...nëpër shkronja shekulli, e fluturoj shpesh tek pemishtja, ta gjej trungun tim..të bukurën e dheut,, mollën e kuqe, pemishtet, arat, lumenjtë. Jetoj vetëm me kujtime e kohës kryeneqe!
Alnabry, më 26.1.2018
0 comments:
Post a Comment