Sadbere Gagica Spahija : Dy Poezi

TË DUA

Të dua të urrej po frymë s’marr pa Ty
Të dua si pranverën me lule vjollce
Si ëndrrat e luginës shpirtin plot liri
Si sytë e liqenit që bredh nëpër dallgë në thellësi
Je shpirt i këngës kur gjumin ma rrëmben në nesnatë
Je ylber pas shiut kur kokën e lëshon në lumë
Vargu më i bukur i fjalës në netët pa gjumë
Rrugë me plepa e lisa të gjatë
Mall që më nerr në krah stinësh te mali i Thatë.

SA PLAGE KA KJO ENDERR

Sonte
Kur heshtja flet
Shpirtin trazojne legjendat
Pertej vetes e kerkon
Melodine e fyellit te shurdher
Srukur,trembur
Ne hijen e shpirtit tend
Endrra ime
Mbet njolle ne strofe
Ike
Bashke me kengen e bilbilit
Pranvera ska ngjyra
Syte i kam me lot malli
E digjem zjarr
Dhembjen e ndrydha
Ne goten e mbushur vere
Rreshqiten ca pika lot
Lotin e pi ne fund te gotes
E qiellit i flas pa ze
Klithje
Pse hesht o vargu i im?!..