Lasgushit
E kërrusën të bashkëbisedonte me një qen,
I lanë të varur vetëm lirikën e kohës së Mbretit;
Lirinë e krijimit ia këmbyen me mëshirën e lajthitjes,
S’ia pranguan dot vetëm dashurinë hënore poetit!
Kur natën e braktisnin të gjithë pranë liqerit
E lodhja e kuqe në gjumë bëhej me vdekjen mik;
Atëherë ngrihej Lasgushi, si fantazmë prej varri
Lahej në liqer së bashku me hënën krejt lakuriq.
E lodhja e kuqe në gjumë bëhej me vdekjen mik;
Atëherë ngrihej Lasgushi, si fantazmë prej varri
Lahej në liqer së bashku me hënën krejt lakuriq.
Në thellësinë e natës e pashë hënën të lahej e veshur;
Përse e pyes leshverdhën e zbehur të bërë gërdec;
Ah, mjeshtri që më zhvishte dikur me një varg më ka ikur,
Dhe unë, jo! S’mund të lahem më ndryshe në Pogradec!
Përse e pyes leshverdhën e zbehur të bërë gërdec;
Ah, mjeshtri që më zhvishte dikur me një varg më ka ikur,
Dhe unë, jo! S’mund të lahem më ndryshe në Pogradec!
Dhimbja më zgjoi me therje në thellësinë e territ,
Nata e liqeri më dridheshin pranë këmbëve si jetim;
E nxora zemrën nga gjoksi, e hodha në liqer për lundrim!
S’mund ta lija hënën të mbajë zi, jam unë kosovari i krisur,
Shpirti im!
liqer për lundrim!Nata e liqeri më dridheshin pranë këmbëve si jetim;
E nxora zemrën nga gjoksi, e hodha në liqer për lundrim!
S’mund ta lija hënën të mbajë zi, jam unë kosovari i krisur,
Shpirti im!
0 comments:
Post a Comment