Namik Selmani: Kufiri i Lumturisë

Ah,
sa u gëzuam kur një ditë na vunë në duar karamele.
Sytë na u diellëzuan
Kur na vunë në këmbë çorape të reja
U bëmë si lisa
Kur gjyshja na bleu sandale me kordele.
Një top i ri llastiku
Na bëri princër me kurora të argjenda.

Po e masnim jetën
Me dhuratat që na vinin mbase nga qielli
Dikush
Na thoshte se i sillte Babagjyshi i Përrallës
Nuk shihnim
Rrudhat që merrnin prindërit nga dielli
As zemrat
Që copëtoheshin kur mungonte zjarri i vatrës.

Në sheshlojërat
Flisnin për lumturinë tonë të zbehtë, lilipute
Për një
dritëz kandili që ndriçonte sofrën e varfër
Putrat
gjakoseshin nga gurët e ferrat e udhëve
Ballë Migjenit
humbnim betejat me lumturinë ditën e natën.

Prapë
Një metër për lumturinë s’e gjetëm kurrë
Edhe
Kur ca çelsa bensazh merren te derë e fabrikës
Edhe
Kur fluturojmë nën sedilje qiejve me furtunë
Edhe
kur çeqet numërohen mes gazit dhe frikës
Edhe
Kur kasafortat u mbushën me testamente solemn
Edhe
Kur na vunë vula të thata e të njoma në hipoteka.
Edhe
kur djesitëm kolltukët në parlament
Kërkuam lumturinë
Po ajo si struci mbeti larg shpirtërave dritëzbehta.