Dëshirat e përbashkëta
i kemi përmbushur me zjarr,
e kemi pjekur shoshoqin
në pika takimi
dhe s`jemi përshëndetur
me dorë nga larg.
Të nesërmeve tona
ti nuk u habite fare
kur zjarrin e takimeve
e gjete në vargje,
dhe më ndeze mua
për ditët e reja:
qëndisje me filigran
në gjergjef të dashurisë.
ÇEL GJETHI
Një puthje dorë e dytë, e tretë nuk e kërkoj,
as si dhuratë të bujshme nga një e bukur s`e dua:
parapëlqej shumë të djersitem një jetë
e vetëm të ngjitem degëve të tua,
puthjen marramendëse ta veshësh me fletë
si në stinën kur çel gjethi, o Femër.
Pyllin ta mbaj zgjuar me atë jetë-pemë
pa e reshtur shushurimën që krijon një e puthur.
Do kërcej hop-hop me akrobaci degë më degë
si majmunët që pashë te parku në Pekin
për puthjen me krahë, dorë e parë, vetë i dytë:
në hotel “Gongsjao” ne e ngritëm lart
si degë më degë dhe kat më kat.
Ta sjell puthjen mbresëlënëse, të gjallë
si krijesë me shushurimë shumë të vjetër
nga i largëti, i skajshmi, i pandari – kontinenti tjetër,
o Kokrra e Majës me një puthje majë,
o Femër në pesë kontinente me jetë
pa e numëruar dhe një të ngrirë.
NGA RRUGË QORRE
Vlerësimi i bregut për bukurinë – vlerësimi ynë
nuk është më pak se: “E mrekullueshme!”
e thënë njëzëri
për lozonjaren nazemadhe që kërceu
dhe u zhyt në Jon që nga shkëmbi.
Nuk gjej fjalë të them si e çan tani dallgën,
nuk di çfarë vlerësimi t`i jap
për mënyrën si noton:
largohet e largohet nga bregu dhe unë
e pas e fluturuara prej shkëmbit lë vetëm shkumë
dhe statuja në breg.
Si të dal nga një qorre t`i zë udhën në det?!
Kjo nuk është bukuri e shekullit njëzetenjë,
nuk është as e shekullit njëzet,
por jashtë kohe!
Si të shndërrohem nga statujë bregu në njeri
dhe t`i shfaqem bukurisë nga një rrugë qorre?!
DETI NA BËN VEND
Më qëndro afër, dua të mbahem fort
për detit jonian të Borshit dhe për ty,
duke lënë bregzallin pa “ti dhe unë” të shkretë,
duke u dhënë valëve çfarë kemi ne të dy.
Të ndodhë jo larg nga një tendë,
tendë-çergë,
ku merr gjumi arratinë dhe s`e di psenë.
Dita borshjane do ikë e bukur, o grua yll,
nata, po e Borshit, më e bukur do vijë,
me çlodhjen e pritur të kurmeve në shtrat.
Në s`i shtruam valët joniane si çarçafët
e bashkëshortorit që i nder ti në tela
harroje e dashur se bëjmë rehat pa këto vela.
KREHËRI I DIELLIT
Sot dielli në Malin e Gjerë nuk më lindi
si tridhjetepesë vjet më parë,
s`e kish në dorë një krehër
për balluken time dhe të asaj.
E pa një krehër për kaçurela
pse del në majë ky diell e kërkon vlera?!
Pse nuk fshihet gjakftohtë në re
të ruajë imazhin e asaj që pa dje –
ballukeve tona.
Vërtet nuk di të krehë më ai,
vërtet me rreze harroi të krehë?!
Nuk e mbaj mend si të puthja dje
pa mend e dashur, s`e mbaj.
Dimër qe, vjeshtë qe apo si tani behar?!
Vetëm se kur gjuante në Mal të Gjerë
nga flokët gjer në thua të kthente në ar.
HURMA NË BREG
E mbolli në tokë dhe në kujtimet e mia,
e rriti, e bëri tri bojë sa unë
nëna po me dorën e vet,
dhe sa u bë pemë për kokrra
“e braktisi”: deshi djemtë.
Në udhëtimet me det kokrrat e hurmës
më duken si far i ndezur në breg,
në udhëtimet me ajër më ndizen si yje
me një çelës nga nëna ime.
Më shfaqen të pjekura kokrrat e saj
herë si yje dhe herë si far
te tavolina ku shkruaj vjersha,
që i ka ngulur fort të katër këmbët
tek e rritura e nënës.
DO RRINË NË DET
Sot jam në bregun që më mungoi dje
me dëshirën të boshatisem disi
nga emrat e njerëzve
dhe të mbushem me emrat e peshqve.
Nuk më kërkojnë gjë, lahen në ujë,
dalin të padjallëzuar në sipërfaqe
dhe vështrojnë gojëhapur nga unë.
Te shezlongu e jetës mua di e pret
përhumbur në ca emra që e kanë lodhur
me një lodhje pesëdhjetë vjet.
Eja, e dashur, bëj si bëj unë, janë peshq
e nuk na ngjiten pas, do rrinë në det.
Eja, o e velave t`u mësojmë emrat.
Emrat e bukur, emrat e peshqve,
të harrojmë të lodhshmit, kallpët,
stresantët e njerëzve
në kohët jashtë kohe me justifikimin “moderne”.
Nuk vijnë nga fshati, nuk zbresin një qafë...
Eja, e dashur t`i takojmë bashkë,
eja, e dashur t`u mësojmë emrat
që i mbajnë në det prej shekujsh.
OKSIGJEN I RRALLUAR
Jam “Te Selvia”
në katin e trembëdhjetë
pa mundësi për më lart,
me të vetmen dëshirë:
të hidhem
dhe ta pres Mungesën
në Parajsë.
Mos të rri më vetëm
i vrarë përditë
nga dashuria
në lartësi
me oksigjen të rrallua.
MUGUÇALI
Muguçali nuk e ka një burim që t`i japë ujë,
përroi im e merr ujin që i duhet nga rrëketë,
rrëketë që i lëshohen me rrëmbim
nga Buzat e Kërpaçe
dhe ikën drejt Çullunarit me bujë.
Hajduti i Buzave, hergjeleu pa fre
e përplas dallgën deri te shtëpia ime
duke marrë me vete edhe gardhin e nënës.
Përroi im, zhurmëmadhi im
u vjedh buzave rrëketë dhe më shkon te këmbët!
Në Muguçal e putha poshtë qiririt të hënës
atë që desha ahere djalë:
ha e ha ai pritat e babait tim,
ik e ik ai për Çullunar,
binte në katarakte, ngrihej e përsëri po tutje.
Ajo hidh e unë prit ato puthje
përmbi valë të hergjeleut, përmbi valë.
0 comments:
Post a Comment