Dhimitri Kokaveshi: Dy Poezi

GRAVITET.

Joshjet, tejkalonin
gravitetin
dhe zgjidhin mbi trupin tënd
ligjerimet!...
Si mes vargjesh shtjelloheshin
gëzimet?!...Diku
linin ligjeratat e tyre përballjeve
të fshehtësisë
dhe thjeshtësisë, nuk i trukoj.
Nuk i trukoj
madhështisë po derdh
mendimet!...
Suprizon mbi vlerat
e gravitetit
pushtuar joshjet!…
Si diamantet
e derdhura në trupin tënd
lëkundej
shpirti?... Kjo epiqendra
e udhëtimit
dhe e vëzhgimit në bukuri
shpalosej dhe
rritej!... Me shpresat?...
Tonet e intensitetit të tingujve
përzienin
Rrezet e një shkalle si shprehje
e veçantë e fjalës
mes ngjyrash, bashkoje!...
Jo dashurinë.
Kjo madhështi e njerëzores
shekujve lironte
jetën!... Provokuar mes dritës
dhe dritës?...
Vesa, si një pigment
i rrahur
dimrave zgjohej!... Pranveres?...
Humbiste
gjallërinë mes agimeve
e treste
dritës!... Kjo dritë e pakët
si ngricat
më ngushton, mos u zbërthe!...
Mes historisë
së zbehtësinë perëndimet
ndrydhen
agimet!... Po t’i afroj.

X

Ndjeva!... Lagështi
mbi buzët 
e mia!...Ethet e shpirtit
Vesën!...
Më lan.