Kujtim Stojku: BISHT GOMARI

Poemë

Ëndrra të çendura poeti,
Në vargje ti vetëm shpreh hidhtësi,
Si i krisur na the se shtëpia fluturon drejt qiellit,
Imagjinata të bridhte nëpër zabele në mesin e natës,
Diçka tjetër e gjallë ishte për ty.
Në orën e vetmuar bëje krahasim,
Mbi fletën e bardhë stilolapsi lëviz ngadalë,
Përmes dritareve të kësaj shtëpie me flatra,
Po të doni mos besoni, në qiell nuk pashë asnjë yll,
Diçka më dukej se ishte shumë afër e herë shumë larg.
Megjithëse i zhytur thellë në hapsirë,
Poet i krisur që rri në vetmi.

Ti na the se dëborën e kishe parë të errët,
Të ftohtë dhe delikate në elegancën e saj,
Nëpër shkurre kishe parë hundën e një dhelpre që prekte gjethet,
Dy sytë që kemi shërbejnë me qetësi për të parë.
Ajo zgjedh rrugën tjetër nga do të kthehet si tinëzare,
Gjurmë të dukshme ajo le duke ecur e çalë midis lisave,
Nëpër trungjet e prera mbeten hije që sokëllijnë të uritura,
Nga një trup qiellor guximtar që është duke ardhë,
Duke pasur në ëndërr Europën që e filluam me të bërtitura.
Ëndërronim të bëheshim si ajo e t’ na pranonte në gjirin e saj,
Ëndrra të çmendura të rinjsh, sot për çudi na qenkan zbardhë flokët,
Si në përralla një lugat s’na ndahet po na ndjek pas çdo hap.
Sa herë na gdhinte mëngjezi duke menduar se jemi afër saj,
Për çudi ajo si me magji prej nesh vetëm largohej,
Brenda nesh ajo ka hedhur rrënjët thellë në mish e në gjak,
Se për Lindjen asnjë çast nuk mendohej.
E kthen kryet drejt nesh përgjumësh duke gogësitur,
Më pas fillon e shtriqet e zgjohet me ngadalë,
Rruga e nisur për ne ishte e nemur, këtë se kishim ditur,
Gënjyer prej sirenash përlesheshim nëpër dallgë,
Shohim vetëm ëndrra e gjumi na është prishur.
Rrugët e fillimit i kemi marrë duke ikur përsëri,
Kryet kthejmë pas me shijen e lotëve të hidhur,
Lexoj me shpresë gjurmët tuaja ku ka vetëm vaj dhe zi,
Nëpër vite u shpërfytyruam, e pa fund ishte rruga nisur.

Një tufë aventurierësh me kafkat bosh e jaka të kollarisura,
Përmes ekraneve gri gjithë babëzi janë duke na buzëqesh,
Nga mëngjezi në darkë mendojnë se fati vetëm atyre u ndihka,
Befas ju shihni ëndrra të çmenduara, shtëpinë duke fluturuar në qiell.
E kjo nuk është shtëpia si në përrallat e Nastradinit,
Por një shtëpi me krah që fluturon përmbi re,
Perde dhe krevat ka erën e vrullshme kurriz dalë, çuditeni kur e shihni,
Brenda saj sillet një xhind që përbindshëm iu përqesh.
Ju me njëri tjetrin bisedoni si të çakërdisur me të bërtitura,
Dhe ai grup me kafka bosh ju merr për budallenj,
E nuk e dini kush trurin pak nga pak ua gëlltitka,
Në çdo hap që hidhni po iu ndjek fati i keq.
Lotët syve akoma nuk u janë tharë,
Mbi mentesha dera kërkëllin për ibret,
Çatia e shtëpisë ia ka marrë me kujë e vaj,
Gjithçka duket sikur e ka mbuluar mjegulla,
Kur ajo largohet çdo gjë duket e vërtetë.
Buzëqeshjet e dhelprës e shikoni të çuditur,
Erën e saj kutërbuse lëshon përreth,
Në vrimën e zezë të kokës ajo hyn pa trokitur,
Dritaret e shtëpisë fluturuese akoma askush s’i njeh.
Ngjarjet e dhimbshme në lug të gjoksit t’u mblodhën,
Dërrasa e kraharorit plasaritet thellë, të dhemb,
Printon faqet e natës në çdo çast të ores,
E mëngjesi me furtunë e skllotë dëbore po vjen.

Shqarthi me putrat fërkon mustaqet e veta,
Bukuria e bishtit të dhelprës na magjeps,
Prej palgëve të mëdha shpirti na rënkonka,
Kujën që dëgjohet me qefin vdekja e mbjell.
Nuk e shihni se gjithë jetën dinakëria iu ka ndjekur?
Duke ëndërruar si në përralla shtëpinë fluturuese vërtetë,
Qielli shtëllunga- shtëllunga prej reve krejt është errur,
Ëndrrat coptohen gjurmët në hi kanë mbetë.
Fantazia e mendjes njerzore kalon çdo kufi,
Faltoret e ngurta prej lutjesh çahen,
Kërkojnë prej nesh pendesë gjithë hipokrizi,
Më pas na turren si hutat që me kthetra gjahun e saj rrëmben.
Dhelpra gjithë hijeshi bishtin e kuqerremtë tundka,
Si zonjë e rëndë hidhet nga shkrepi në shkrep,
Çfaqet këtu pak më tutje u zhdukëka,
Më shumë se parajsa të gjithëve ferri na prêt.
Por kush erdh’ prej botës tjetër që të na tregojë ferrin?
A e dini se këto janë një hiç në këtë botë,
Perëndia, Zoti, Allahu, emrat si të doni vetë i veni,
Por gjithçka me ju vetëm tallet, është krejt e kotë.
Të gjithë shpirtrat kanë nevojë t’mos gremisen honeve,
Duke u rrokullisur teposhtë pas lenë jehonë,
Këtë mos e harroni, vetë Dante Aligeri u’a dëshmonte.
Më në fund ëndrrat për një shpresë janë një hiç,
Kafshata e përditshme sa të hidhur e paska shijen,
Kur gjumi ëmbël na mbështjell na e prish ëndrra e lig,
Secili fluturon me ëndrrat e veta me të tjera mundime.
Në qiell shoh duke fluturuar një qen, por unë nuk zgjohem,
I dehur nga ëmbëlsia e ëndrrës vazhdoj duke menduar,
Mgjithëse e kam një punë që më mban shpirtin gjallë, kuptohet,
Dhelpra më ndjek hap pas hapi që të më kapë mua.
Duke u jargavitur pas meje si një atlete e shpejtë,
Në malet me zallin e errët në mugëtirën e pyllit,
Si një shpend i vdekur do të varem në të sajat dhëmbë,
Vazhdoj duke ia lexuar thellë lakminë e syrit.
Duke fluturuar nga goja e saj zhdukem e bëhem erë,
Rend para në çdo derë duke trokitur,
Pfu, pështyn ajo me neveri: edhe ky ma paska hedhur,
Se paska më dinakë se unë këtë se paskam ditur.
Mgjithëse duke fluturuar akoma jam duke menduar,
Kjo më dërmon thellë shpirtërisht,
Ah moj bushtër pa moral e nder, edhe e pa edukuar,
Më gënjeu ëndrra rinore në kërkim të fatit tim.

Por a mund të imagjnoni ju kur unë ndjej aromën me hundë?
Ne s’ndihemi edhe kur po na rrjepin pa mëshirë,
Për çudi shorti bie vetëm për ju e asnjëherë nga unë!
Në kthesë një bisht gomari,
Sa i trashë, se kupton se ujqërit kanë për ta grirë,
Sepse unë kalëroj mbi ëndrrën me fluturimin e një t’marri ,
Kjo është vetëm një element shtesë që e thashë në fillim.
Kur ujqërit do të gjejnë vetëm bishtin,
Do të kërcëllijnë dhëmbët që nxjerrin zjarr,
Si gjithmonë do të mbeten vetëm të uritur…
Duke zukatur si grenxat me vizionin tuaj dështak.
Mbi hojet e bletëve turreni si të tërbuar,
Nga drita po na zhysni gjithnjë në errësirë,
Unë një gotë raki po e pi bashkë me djallin,
Me sytë e tij të flakëruar ai dhëmbët kërcëllin…