Nikollë Loka: KOHA

Vjen papritur
e ikën pa kuptuar,
në një rrjedhë
që në perëndim na shtyn.
E ndjejmë
edhe pse s'mund ta prekim
me duar,
na pëlqen
ta shohim në pasqyrë.

Ikën me një rrjedhë
që shlyen e fshin,
nën një tjetër diell,
mbi një tjetër ujë,
çasti iluzion,
e ardhmja parandjenjë,
e shkuara gjurmë që vdes
dhe gjurmë që rron.