Prend BUZHALA: ÇASTE LRIKE DHJETORI

FJALA E NËNVIZUAR ME VIJA GJAKU 

(Çast lirik dhjetori me vetëtimat e shpirtit)

Lexoje këtë fjalë të nënvizuar me vija gjaku
E tillë qenka rruga që e ke lënë pas, me pika të kuqe,
Shihe si qëndron jeta jote, e lëkundur në erë
e poshtë njihet silueta jote, me shenjat e vetënjohjes.
Duket gjurma e shenjës së kuqërreme.

Një copë dheu dardan e bart nëpër shtigje bote,
me mirënjohjen më të thellë,
sikur ta paguaje borxhin më të madh botëror.
E bart, nëpër kapërcimin e vuajtjeve të mëdha, të kësobotshme,
nëpër rrëzimet e përgjakshme të jetës,
nëpër ngjitjet tua drejt golgotës sate.
nëpër përplasjet e mëdha me kohën,
me grindjet e pafund me egërsinë.
Janë shikimet tua te secila petale e luleve të atdheut,
Te fijet e bari a te secila grimcë dheu,
qenkan copat e zemrës sate.
Aty janë ngurosur vijat e shikimit tënd.

Është vetëtima e shpirtit tënd që çan nëpër gremina kohe,
për t'ua dhënë pamjen e fytyrës sate
viteve të shkrira në ajrin e nxënë në të zi, në ajrin e lirë.
Krejt ato që i ke bërë në jetë, i ke shënuar në një syprinë të ujit,
janë zhdukur, janë shuar, si të mos kishte ekzistuar kurrë.

VAJI I AGIMIT DËNES
PËR DHIMBJET E LINDJES

(Çast lirik dhjetori për pauzën midis natës dhe agimit)

Pikat e shiut e thyejnë natën, copë e grimë të bëjnë dhe TY,
Duke i dëgjuar ritmet e rënies së tyre, ato të kërkojnë TY,
Ti e shikon shiun e ai të sheh ty,
Shiu ligjëron e shumëçka thotë, rrëfen e hesht me TY,
E habitshme se si edhe ai qan me TY,
Dhe, kur ti fle, papritmas edhe ai pushon e fle me TY.
Vetmitar bëhesh, si vetmitarja natë që ikën pa TY
E ti mbetesh mes rrezes së parë e natës. Dhe mbeten pa TY.

Tashmë e dëgjoni vajin e agimit
Si dënes për dhimbjet e lindjes.

KJO SHTËPI BANON NË PLAGË

(Çast lirik në zgripin midis paralindjes dhe pasvdekjes)

Kjo shtëpi banon në një plagë,
Dritarja e saj, me shikimet lart, fluturon nëpër retë e dhimbjes,
Së bashku me një shqiponjë gjezdisin nëpër tejqiell.
Plaga u urdhëron të kthehen e u thotë:
Mbasi e mësuat fluturimin,
Tash shtëpinë mund ta gjeni.
E shtëpia tash po lëvizte
duke udhëtuar nëpër shtigje pikëllimi e sëmbimi,
nëpër udhët e sekreteve të botëve të pazbuluara
në kërkim të Pikës së Fundit ku njerëzit vijnë e shkojnë.

KA LOT QË NUK E ZË AS DETI 

(Çast lirik me baladat e jetës)

Sa larg paskam shkuar e larg shtëpisë jetuar nuk kam.
Një zë të vjen nga larg, zë i dhimbjes e i lotit të fshehur.
Lotët që as një det s'i zë:
e si të rrëfesh për foshnjën e therur në barkun e nënës?
E si të rrëfesh për sytë e djegur të nuses në pritje?
E zëri tani largohet, largohet. Zë i mbytur në det.
Cilën Fjalë të Pathyer
mund ta shqiptosh përpara një Shpirti të Thyer?
Sikur të gjendeshe përpara aq shumë jetëve të shuara,
Si të jesh përpara pafundësisë së jetës.
Kujtesa fshihet në një asht.
Në këtë pafundësi, jeta noton me kafkat e saj. E dielli aq i qetë.