Jashtë moti është përzier. Era bart borën e imët nëpër rrugët me dritë neoni. Akuj në çdo cep të tokës.Në dhomën e letrave zhurmëri fjalës nëpër vargje. Ëndrra të shpërndara nëpër fjalë. Faqes së librit të pashkruar i mungon titulli. Si ta pagëzoj?-Pagëzoje si të duash!- i vjen një zë matanë murit të shtëpisë. A. ktehu kokën për të parë, por nuk u duk asnjë portret njeriu , as zë.
-Ç’është me mua në këto çaste? Ç’po ndodh në lagjen e ftohtë, pa emër?
Atje , në fund të një udhë dhiare, nxjerr kokën një njeri. Ec i shkujdesur. Në dorë mban një gërnetë. Turfullon si kalë duke ecur. Vështron anash, ec si i frikësuar. Sikur ta ndqite dikush. Herë-herë luan kokën anash. Heq pastaj kapelën e hirtë që e mban në kokë...pastaj edhe pallton. Nxjerr gati lakuriq gjoksin.
- Ç’bën ky njeri në këtë kohë?
Si nuk e ndjen acarin e kësaj nate, kaq të ftohtë?
E dëgjon nga larg se s’i shkel mbi borën e brishtë. Pastaj mbledh veten. Hedh pallton mbi krahë. Ec, bën hapa sa majtas, aq edhe djathtas.
Kur iu afrua murit, nxori një shishe raki dhe e derdhi në gojë...deri sa u drodh e ra në borë. Gjëmoi rëndë, rëndë gjëmoi. Nga dera e fqinjit Hans doli një grua dhe një burrë. Vrapuan drejt tij. E ngritën në këmbë, po këmbët nuk e mbanin. Gruaja nxori nga xhepi telefonin dhe foli diçka në një gjuhë që A. nuk e kuptoi.
Pa u futur në oborr, një sirenë u dëgjua në kthesën e parë, atje ku lehte ai qeni i zi, sa herë që A. ngjitej asaj kodrine për të dalë në asfalt.
Makina rrëshqiti disa herë , por ngasësi, një djalë me flokë ngyrë bjond, ndaloi para derës së Hansit. Nga dera e pasme dolën dy infermiere dhe nj mjek mantetbardhë, i cli vrapoi drejt njeriut të panjohur, shtrirë aty.
Mjeku vuri veshin në zemrën e tij dhe pohoi me kokë se është gjallë. Infermierët nxorën nga dera e pasme shtratin , dhe me ndihmën e mjekut e futën brenda. Anash u ulën mjeku dhe dy infermierët. Ngasësi i autoambulancës lëshoi sirenën, e cila bëri si të ishte njeri, disa tinguj të përvajshëm dhe mori udhën drejt spitalit.
A. bëri disa hapa dhe u fut në shtëpi. Kur u afrua para pasqyrës, iu duk se ishte zvedhur. Nga dhimbja për njeriun, të cilit nuk arriti t’ia mësoj as emrin, as vendin nga kishte ardhur. Se nuk dukej se ishte vendas.
- Ç’ke që je kaq i trishtuar?- i tha e shoqja.
-Asgjë e jashtëzakonshme. Një i dehur në rrugë u rrëzua para derës së fqiut Hans. E përcollën për spital. Sa hap e mbyll sytë, erdhi autoambulanca dhe e mori.
-Po ti ç’kërkove në këtë kohë të ftohtë jashtë?- i tha ajo. Dukej e frikësuar nga pamja e të shoqit.
-Ashtu,- i tha A. Dola për të parë nëse binte borë. Pastaj mora udhë drejt pompës së benzinës. Aty e përcolla tim bir , qindra kilometra larg nga këtu. Më tërhoqi ai vend. Më kaploi një nostalgji. Njerëz jemi, prej gjakut e mishit. Madje jemi njerëz me shpirt dhe ëndrra.Derisa po ecja, më thirri mësuesi i shkollës shqipe
.-Ç’bëre sot?- më tha.
- Ditë e zakonshme,- iu përgjegja.
- Unë ika nga shtëpia në mëngjes. U riktheva në lagjen ku kam banuar afro tetëmbëdhjetë vjet. Aty kam shumë kujtime nga jeta. Hap pas hapi. Edhe gurët më duket se më njohën. Shtëpia kishte të njëjtën hyrje, katër dritare dhe oborrin me shtatë bredha. Ka dy vjet që nuk i kam parë. Më kishte rrokur malli. E çuditshme qenka jeta!,- më tha. Po lotin nuk munda ta mbaj,- më tha..Zëri i tij vinte herë i ngritur, herë i heshtur. Thuajse është duke notuar nëpër det e përpelitej mes jetës e vdekjes.
- Pse nuk më bërë telefon sot? Edhe ashtu ndjehem i mërzitur. Askush asnjë zë nuk ta përcjellë. Asskush derën nuk ta hap. Askush nuk troket në derë.
- As unë nuk e dija se nga do të shkoj. Vetë këmbët më çuan andej. Pa menduar fare ..ashtu dola nga shtëpia. Sot kisha pushim. Mbrëmë qëndrova deri vonë. Diçka shfletova nga gjeografia. Kufinj, qytete, dete...pambarim. Kufinj të vjetër, kufinj të rinj? Gjithçka m’u derdh mbrëmë nëpër mend. Madje, nga këtu ndjen një dhimbje më të madhe e më të thellë. Sa herë dëgjon diçka për vendin, trembesh dhe gjumi të ik..Përpëlitësh si nëpër zjarr.E nata të duket njëqind vjet !
-Je dëgjuar me Aliun?- i tha mësuesi Asdren.
-Kishte ikur për në Pollog. E shoqja, Mejremja, më tha se ka ikur për dy javë në Pollog. Ka përvjetorin e vdekjes së nënës. Ka shkuar për t’ia ngritur varrin. Eh, ç’grua fisnike ishte ajo! Ali qan , sa herë ia përmend emrin.
-Ia ka mbyllur shtëpinë,- i tha Asdreni. U rropat me shtetin nordik për t’ia rregulluar vizën, por nuk mundi. E merrte nga tre muaj në mërgim. Çmallej me të. Ajo ishte një grua e pashkollë, por të jepte mend sa një filozof. Kishte mendje të ndritur!
Në dhomë drutë kërcisnin në kamin. Herë –herë nga flaka të dukej se shihje pamje natyre, flamuri...shqiponjë. Dhe një udhë e gjatë, e gjatë. Një udhë që s’i shihej fundi. E di ç’më pati thënë një mik nga Suedia?- i tha Asdrenit.
-Nuk ma ke thënë asnjëherë. Je bërë edhe ti si deti që mban të fshehur në thellësi mijëra ëndrra e sekrete.
- Ah, ç’më dogji kur më tha një herë. Në skandinavi do të tretën si kripa në ujë breza mërgimtarësh. Ishte U. C. , një njeri i fjalës. Përkthyes vlerash letrare nga shqipja në suedisht..dhe anasjelltas.
Sa herë kur i shoh fëmijët e mi duke kënduar e lozur nëpër oborr, gëzohem ..por më kaplon një trishtimi i madh..që askujt nuk ia kam thënë. Më dhemb. Jeta e rëndë në vendin e dheut , këto tetëmbëdhjetë vjet. Kjo liri e brishtë, zëra turme nëpër udhë...më trishtojnë edhe më shumë.
- Një brez do të shkrihet si kripa në ujë...më ndjek kur ec, kur flë, kur zgjohem trembur në mesnatë..më tremb !
Alnabry, më 20.12.2017
0 comments:
Post a Comment