Dhimitri Jani Kokaveshi: PETALESH

Bota, dhurohet si mister 

zbarkon
mëshire nuk e pres
për jetën.
Jetën!... E pres, gëzimeve
e ftoj.
Më fton dhe m'i kuron
misteret?...
Dritës zbërthej, si një ceremoni
përzgjedhur
mirësive, nuk e mohoj
përballjesh!...
Dhe kur më provokojnë
hijet?...
S’i fsheh, mes dritës, përplasur
i zbërthej
hijet?... Si dhimbjet po i tret
misterit
të pa zgjidhur, të ndriçohen.
Mendimin, shtrij
jetës ja ngarkoj vitet!...
M’i numërojnë.
Si lojë petalesh, e afroj dhe shtrihem
mbi mendimet.
Aty!... Po akordohem mbi dëshirë
kur s’i arrij
dhimbjet?... Ja shkul
një e nga një
si lules!... Që përkulen dhe
zmbrapsen
pa një rezistencë, përkuljet?...
I shpërfill
mistereve… zbërthehem.
Mes të panjohurës
i mbroj me të kuroj... çuditë.
Dhe ti o dritë!...
Kur më mohon, po më ndryshon
nuancat.
Jetën!.... Pa tone, e harroj
ashtu më shuhet
drita. Dritës!...Harrohem që ti gjej
fajet dhe fatin?...
E përzgjedh, me lulet vjen!...
Pranvera.

X
Shtrihej!.. Si dallgë prehri i saj, në një mbulim përsosmërie bregut i falte… një madhështi kjo mrekulli, mundet..., veç mes ndjesive.