Në varfëri dëshirash, mos më prit!… As mes shkëlqimeve të zbehta të netëve hënore kur hedhin petkun… gri.Në zbehtësinë e syve më afrohet… aq pak, sa pak ndriçim kishe…kjo natë?...
Afrohej hënës…, në pushtim?...
Si një mjerim i veshur dhe ngjeshur nazeve hënore, nuk na përpijnë udhëtimet mbi gjendjet e saj na lodhin shumë.
Më lodhin… netët mjerane kur I pranonte dhe vishej çasteve të saj... një egzistenc të zbehur dritës nuk dua t’ia rikthej… në provokime.
Errësirë!... ..
Sa pak dritë, sa pak!… Dashuri.
Këtë dashuri, mund t’ia shuaj… kur iritimet e jetës zbërtheheshin, si një deshirë eroike që nuk afro.
Dashuri e shteruar kjo... e dritës?...
Në dashuri shtëruar, nuk mund ta pres.
Por, mund ta pres!…
Gëzimesh humbur,... do luftoj, mbi çdo shkëlqim të dritës… do ta ftoj!...
0 comments:
Post a Comment