(Nga libri në proces)
Në një moçal me ujë këllirë jetonin zhabat,
Lumturinë e tyre e shprehnin duke kënduar natë e ditë,
Të përshtatur në këtë kënetë s’u bënte përshtypje e lagura,
Por nga çdo lloj telashesh ata ishin të lirë.
Gjithë natën e gjatë ata këndonin dhe kërcenin,
Me të britura dhe vërshëllima një ditë e gdhinë,
Më i moshuari në mes tyre e ngriti zërin,
E di tha çfarë kërkoni,një mbret dhe ne ta kemi si t’ gjithë.
Zhabat të gjitha menjëherë në kor filluat të luten,
Duke kënduar një zëri në ujin këllirë të moçalit,
O perëndi i madh që të bindemi na dërgoni dhe ne një mbret,
Ashtu si dhe shtazët që për mbret kanë luanin.
Donin një mbret që t’vendoste sundimin e ligjit,
E ata si gjithmonë në moçal të këndonin në qetësi,
Perëndia turfulloi kur dëgjoi se ç’kërkesa ata kishin,
Atë natë në moçal hodhi një regjistër që të mbanin shënim.
Në ujrat e qelbura atë natë asgjë nuk ndihej,
Zhabat u frikësuan tmerrësisht s’lëshonin asnjë zë,
Duke u llokaçitur në ujë me ngadalë filluan të përzihen,
Filloi të fryente erë, e mbi ta sillte një gjëmë.
Gjithmonë kërcenin mbi ujrat e qelbur duke kuatur,
Oh, o Zot i madh të lutemi një zëri me përgjërim,
Na dërgo një mbret të gjallë se asnjëherë nuk kemi pasur,
E ne do t'i bindemi të përulur,do ta kemi frikë.
Pasi dëgjoi shumë herë lutjet e tyre perëndia buzëqeshi,
Sipas kërkesës tyre për mbret u dërgoi një lejlek,
Të gjithë një zëri kuatën: “rroftë mbreti”,
Ai filloi të zbatoi ligjet që i solli vetë me sqep.
Dhe u kërrus poshtë lejleku,ta neveriste herë si thikë ose pirun ,
Pasi i gëlltiste një nga një shtrihej i qetë duke fjetur,
Të gjithë zhabat që jetonin në ujrat e qelbur,
I gëlltiti të tëra, e për pendim s’kishte kohë aq shumë…
0 comments:
Post a Comment