Është natë. Ajo është ulur në ballkonin e mbushur me lule dhe, e ndjen nga afër aromën shumëngjyrëshe të tyre. I mblolli dy ditë pa u nisur për mërgim.Atje qëndroi një kohë të gjatë. Çdo natë, kur binte në gjumë. e përfytyronte veten pranë luleve dhe .zemra i bëhej mal.- Si kalove sot në punë Laurai ?- i tha Marigona.
- Si ta them i tha Laura . Si u zgjova në mëngjes, bëra gati valixhen e vogël, mora një copë bukë më vete dhe dola në stacion. Kur erdhi tramvaji nr. 6, prita derisa u fut edhe njeriu i fundit dhe, u kapa për dorëzë. Përpas sa nuk më rrëshqitën këmbët. Një dorë e një gruaja me syza ma shtriu dorën që të mos përplasësha për asfaltin e lagur. Mbrëmë ka rënë shi dhe atje bie në çdo dy a tri ditë.
- Uh sa më fute në meditime, -i tha Marigona. Të kesh kujdes Laura ,- i tha ajo. Një pakujdesi mund t'i kushtojë secilit me jetë,
- Pashë një ëndërr të bukur mbrëmë. Era që frynte nga Jugu ,me binte në gjoks. Puhizë e lehtë m'u derdh nëpër gushë. Gjethet i lëvizte era, majtas e djathtas. Sikur donin të më thonin..ke një udhë këtë fundjavë. Atje qielli u hap. M'u duk se u gjeta në stacionin e endrrave. Aty ku janë takuar me qindra e mijëra të rinj, qindra e mijëra puthje, pritje e lot. Edhe ndarje... Kjo fjalë nuk më pëlqeu fare. E Unë do të ulem te i njëjti stacion, në të njëjtën karrigë do të ulem e do të bëhem sy e veshë..Nga larg dua ta shoh princin e ëndrrave të mia, atë princin që vjen si në përralla me kalë të bardhë. Ai do të ma shtrij dorën e unë do ia fal zemrën. Do të udhëtojmë pandalë e do të ulemi bri një trungu lisi me shumë degë. Do të shtrihem mbi barin e njomë e do t'i dëgjoj rrahjet e zemrës sime dhe , cicërimën e zogjve.
Ai do të vij. Do të më merr në krah MARIGONË.
12.08.2017
0 comments:
Post a Comment