Sinan Kërpaçi: VAJTIM, O ATDHE

Vajtova për atë:

u ngjite herët në shtyllë, shumë herët
pa e pritur edhe një mëngjes,
pa e pirë filxhanin e zi të kafesë
te “Rruga pa rrugë”, te dominotë mbi pllakë guri.

Vajtova për veten:

Ikim të varfër një nga një dhe mbërrijmë te varri,
te radha e lopatës dorë më dorë,
te radha e një bishti të gjatë që na mbulon me dhe`,
me dhe` nga toka që s`qe jona.

Vajtoj për të tjerët:

Për meritat tuaja unë duhet të flas

duke gëlltitur me dhimbje lotët e varfërisë –

afishe e grisur nga era që fryn:

tre përqind në vendin tim investojnë paratë

që nëntëdhjeteshtatë të varen në shtyllë.

SIKUR, SIKUR

Përballë e kam një faqekuqe,
më duket sikur te mollzat
i janë ulur dy lule.

Sikur dora ime ta prekë atë faqe
do shpërthejë, mendoj unë,
një shatërvan prej flake.

Do të ndodhë në rrugën “Bardhyl”
ku s`ka vetëm blirë
dhe pafundësisht bar-kafe.

Ka dhe njerëz që ecin në këmbë
rrugës sime
plot blirë, petale dhe vështrime.