(fragmente)
Nuk mjaftoi pothuajse muaji që kalova në koma. Duhej të bëja edhe një tjetër në shtrat. Tek pavioni nevrologjik në “Xhanio”, majë kodrës sipër Pashalimanit, në Pire. Nuk them, kishte poetikën e vet. Nga dritarja ime shikohej gjiri me jahte të shndritshme, ngaqë përplaseshin mbi xhamat dhe fasadat e tyre rrezet e diellit, si gjoksi i një gruaje mbushur plot margaritarë gjerdanësh të çmuar. Hynin dhe dilnin. Bashkë me pulëbardhat, që shlodheshin përsipër radarëve të vegjël, para se të nisnin përsëri e përsëri gjuetinë e tyre të shtrigave ndaj peshqve fatkeqë, që bënin marrëzinë të nxirrnin kokën sipër ujit, për të parë ç’bëhej jashtë dhe tradhtoheshin. Vetëm unë rrija i ngujuar atje brenda. Si peshqit e limanit poshtë ujit. Përditë analiza, surume, ilaçe. Të bezdisshme vërtet, por e kishin bërë thagmën e tyre. Më ishte rikthyer edhe buza që më kishte vajtur shtrembër, si e Stephen Hawking, edhe pjesa e djathtë e paralizuar, krahu dhe këmba, po më normalizohej gradualisht. Hemoragjia celebrale që kisha pësuar ishte treguar e mëshirshme me mua. Ose, kushedi, mbase ishte një këmbanë paralajmëruese. Nuk e llogarisja veten për shenjt. I bëja prapësitë e mia. Netëve në gazetë çoku e ngrija telefonin për ndonjë porosi. Dyqanin e suvlaqeve poshtë zyrave e kishim. Aromat e mishrave të pjekura ngjiteshin gjer tek ne, në katin e gjashtë. Na prishnin mendjen. Vinte edhe Cubi në redaksi dhe ia thoshim zanatit të vjetër.
Ah, nuk ju thashë për Cubin. I kishte rënë inati, nëse vërtet i kishte mbetur hatri me mua. Rast donte të rehabilitonte miqësinë tonë proverbiale, që kishte minimizuar distancat midis shteteve, jo më kapriçot që nisnin prej llafeve të grave, netëve të shtratit. Rast më të mirë se sëmundjen time të beftë nuk mund të gjente. Kishte ngritur çadrën e tij alpine në majë të kodrës mbi Pashaliman, tek oborri i një uzerije përballë spitalit dhe gjurmonte hyrjen, nga hynin e dilnin autoambulancat. Priste të dilte Ola, e dinte që ishte brenda, për të shkuar në shtëpi. Autobuzi urban për në Paleo Faliro kalonte përpara spitalit. Kur ndodhi kjo, mësyu ai dhe drejt e tek shtrati im.
“Hë, greku i mutit! Nuk i le këto... Të gjithë mund t’i gënjesh, mua jo! Njëmut ke gjë, i tall të gjithë. Legen! Çohu në bythë tani. Kemi stërvitje...”
Kishte sjellur gjithë uzerinë me vete. Në një çantë. Lloj-lloj mezerash. Shumica peshku. E po, në Pire kishte ardhur, peshqit shëtisnin nëpër bulevarde. Përkrah peshkatarëve. Edhe tifozët e “Olympiakosit”, gavri i quanin. Një lloj sardelesh, që o zot sa shkonte me “Uzon 12”, të cilën Cubi e mbështeti me kërcitje mbi komodinën time me libra.
“Pushkë e mbushur!”, u krekos ai.
Ra në çast ters. Nuk ishte kohë për pushkë. Hyri në pavion doktoresha për vizitën e pasdites.
Zgurdulloi sytë.
“Ç’bëhet këtu?!”
“Ju do vjehrra, doktoreshë!”, - nuk e humbi toruan Cubi. - Bujrum!”
“Nga jeni ju, zotëri, nga Konstandinopoli?”
“Ne i themi Stamboll, - tha Cubi. - Shkon me “Kena pare boll!”
E tha shkodrançe, siç e kishte qejf ai, kur fryhej si kaposh. Tjetra nuk njihte shqipen, jo më dialektet e saj.
I ra shkurt:
“Mblidhini shpejt këto dhe jashtë! Pa thirrur sukuritatesit...”
Bëri ç’bëri, iu bind. Nuk kishte rrugë tjetër. Syri i doktoreshës nuk lëvizte nga shënjestra e pushkës. Vetëm ajo ia sillte ngushtë Cubit.
“Ke lindur me këmishë! - më tha doktoresha e re, pasi pa analizat e fundit. - Ia hodhe! Plumbi të mori anash, rrëzë veshit, sa të përzhiti pak flokët dhe kaq. Një cintemetër më brenda dhe do të kishim të tjera! Shko gjer në Tino, me të dalë prej këndej, anapse ena qeraqi stin Panajica! To ekane to thavma tis*16)”
Nuk vajta gjer në ishullin e Tinos, kur dola. Pas një jave. Në atë ishull shkohet verërave. Një rrugë dhe dy punë, bën dhe plazh. Priste ajo punë. Drejt e tek shtëpia ime shkova. Më kishte marrë malli për krevatin tim, për ngrohtësinë e Olës. Por ajo ishte në ditët e saj të lindjes. Le që edhe unë nuk e kisha marrë veten plotësisht. Ndjehesha akoma i pafuqishëm. Vazhdimisht doja të flija gjumë.
Kishte teren të lirë Cubi. Vinte aty nga dreka, sa kohë unë isha me leje mjekësore. Kujdeseshe për ushqimimin tim, të merrja forcë. Kalonte nga pjektorja më parë. Natyrisht, edhe nga kava e pijeve. Vinte me çantat plot.
“Kena pare boll, mor!”
Luftë me Olën.
“Na lë rehat, o Cub! Ne thamë si shpëtuam! Pi një grusht me ilaçe ky. Birrat ku hyjnë?!”
“Gra me l’patë!”, ia priste Cubi dhe ajo tërbohej më tepër.
Nuk kishte fuqi ta zgjaste më shumë. Nuk e linte ajo pjellë që kishte në bark. Kishte ardhur koha të na prezantohej. Të dilte në diell. Me ditë ishim.
Na trokiti në barkun e fryrë të Olës një ditë kur sapo kishte hyrë Cubi në sallonin tonë të vogël. Me çantat plot në duar.
“Lepurush! Shpejt!”, thirri Ola nga guzhina, ku kishte shkuar të shikonte gjellën që kishte në zjarr.
Brofëm të dy, me Cubin, drejt saj. Kishte hapur këmbët, ulur mbi një karrike portative dhe merrte frymë shpejt. Sikur do t’i shpërthente shpirti prej kraharorit që i ngrihej dhe ulej.
“Dil në rrugë, Cub! Ndalo një taksi!”, thira unë.
Ola i kishte bërë gati rrobat që do të merrte me vete. Qysh të djeshmen, bashkë me të ëmën. Prisnin tek dhoma e gjumit çastin e madh.
“Ngjitu lart, tek Maria, - më tha me zor Ola, mes gulçimave të dhimbjeve, - lajmëro të mitë! Shpejt!”
“Po ti?”, u tremba unë, ngaqë nuk doja ta lija vetëm.
“Ik, o xhan, ik të thashë...”
Hyri Cubi. Kishte gjetur taksi.
“Shkojmë!”
“Ndihmoje Olën! - i thashë unë. - Sa të njoftoj vjehrrën”.
I gjeta të dy në taksi. Olës i ishin shtuar dhimbjet. Gulçonte me zë. Kishte dhimbje të mëdha.
“Shpejt! - tha taksixhiu. - Mos humbasim kohë! Ku do të shkojmë?”
“Tek “Areteo”, - i thashë unë, pasi atje e kishim bërë marrëveshjen me mjekun të lindëte Ola.
Taksia fluturonte në rrugët e Athinës. Nuk llogariste fanarët e mbyllur. Ishte rast urgjent. E parashikonte shkeljen edhe kodi i qarkullimit rrugor. Për njëzet minuta u gjendëm në spital. E morën menjëherë. Unë e Cubi prisnim jashtë, në koridor.
U dukën pas pak prindërit e Olës.
“E morën brenda?”, më pyeti vjehrra.
“Po”.
Hyri edhe ajo. Ishte mami. Ua tha dhe e pranuan. Vjehrri qëndroi me ne. Hera e parë pas kaq kohësh që gjendeshim në të njejtin ambjent.
Nuk ndjehesha aspak lirshëm. Por mendjen e kisha tek Ola. Prisja me agoni çastin e madh. Kësaj here do të ishte me ne zoti. Me siguri. Në ishte të na bënte prapë keq, do të më kishte marrë mua. E kishte në dorë, një hap isha larg tij. Më la të gëzoja këtë çast. O zot, të vinte sa më shpejt! Nuk doja gjë tjetër.
“T’ju sjell një kafe, zoti Fori?”, e pyeti vjehrrin tim Cubi, ngaqë dikush duhej ta thyente atë heshtje të tensionuar.
“Po shkoj unë”, tha vjehrri.
U kthye me një mbajtëse prej kartoni, ku kishte vendosur tre gota plastike me lëngun e zi. Në dorë mbante një çantë me tre shishe ujë.
Ma zgjati njerën gotë mua:
“Mbaje veten, a derëzi! Ç’je skuqur kështu! Do të të bie ndonjë damblla tjetër. Të gjithëve na kanë lindur gratë, por skemi bërë kështu...”
Kjo ishte, e theu akullin. I pari ai. Nuk kisha arsye ta zgjasja unë. Aq më tepër që kishim tjetër hall. Të përbashkët.
Pritëm orë. Mjekët hynin e dilnin. Sa shkonte dhe ankthi im rritej më tepër. Ç’dreqin bënin atje brënda, pse nuk po lindëte! Prisja si e si të dilte infermierja dhe të na lajmëronte: “Lindi. Djalë! T’ju rrojë!”
Doli. Më në fund. Buzëqeshte. Shënjë e sigurtë, kishim shkuar mirë...
“T’ju rrojë! Vajzë!”
Mbeta. Nuk e prisja. Kastile nuk kishim dashur të mësonim seksin e fëmijës sonë. Mbase edhe ngaqë ishim të sigurtë, djalë na kishte marrë, do të na sillte po djalë zoti.
Prapë ai me kapriçot e tij. Kishte ardhur një vajzë në jetën tonë.
O zot, një vajzë! Bija ime!
“Kush ka vajzë, botën ka! - tha vjehrri im, duke më shtrënguar dorën. - Të na rrojë!”
“Të të rrojë burrnesha, o trim! - më tha Cubi dhe më përqafoi. - Heu, ç’kena me e djegë sot!”
Mirë që nuk tha se do të qiste pushkë. Por i mungonte frëngjia e kullës, këtu në Athinë. Të ishim lart, në Kurbinin e tij dhe timin, ndryshonte puna. Sa për tjetrën, se do ta digjnim, ishte e sigurtë.
E kishim bërë për gjëra më kot, jo tani...
Ah, nuk ju thashë për Cubin. I kishte rënë inati, nëse vërtet i kishte mbetur hatri me mua. Rast donte të rehabilitonte miqësinë tonë proverbiale, që kishte minimizuar distancat midis shteteve, jo më kapriçot që nisnin prej llafeve të grave, netëve të shtratit. Rast më të mirë se sëmundjen time të beftë nuk mund të gjente. Kishte ngritur çadrën e tij alpine në majë të kodrës mbi Pashaliman, tek oborri i një uzerije përballë spitalit dhe gjurmonte hyrjen, nga hynin e dilnin autoambulancat. Priste të dilte Ola, e dinte që ishte brenda, për të shkuar në shtëpi. Autobuzi urban për në Paleo Faliro kalonte përpara spitalit. Kur ndodhi kjo, mësyu ai dhe drejt e tek shtrati im.
“Hë, greku i mutit! Nuk i le këto... Të gjithë mund t’i gënjesh, mua jo! Njëmut ke gjë, i tall të gjithë. Legen! Çohu në bythë tani. Kemi stërvitje...”
Kishte sjellur gjithë uzerinë me vete. Në një çantë. Lloj-lloj mezerash. Shumica peshku. E po, në Pire kishte ardhur, peshqit shëtisnin nëpër bulevarde. Përkrah peshkatarëve. Edhe tifozët e “Olympiakosit”, gavri i quanin. Një lloj sardelesh, që o zot sa shkonte me “Uzon 12”, të cilën Cubi e mbështeti me kërcitje mbi komodinën time me libra.
“Pushkë e mbushur!”, u krekos ai.
Ra në çast ters. Nuk ishte kohë për pushkë. Hyri në pavion doktoresha për vizitën e pasdites.
Zgurdulloi sytë.
“Ç’bëhet këtu?!”
“Ju do vjehrra, doktoreshë!”, - nuk e humbi toruan Cubi. - Bujrum!”
“Nga jeni ju, zotëri, nga Konstandinopoli?”
“Ne i themi Stamboll, - tha Cubi. - Shkon me “Kena pare boll!”
E tha shkodrançe, siç e kishte qejf ai, kur fryhej si kaposh. Tjetra nuk njihte shqipen, jo më dialektet e saj.
I ra shkurt:
“Mblidhini shpejt këto dhe jashtë! Pa thirrur sukuritatesit...”
Bëri ç’bëri, iu bind. Nuk kishte rrugë tjetër. Syri i doktoreshës nuk lëvizte nga shënjestra e pushkës. Vetëm ajo ia sillte ngushtë Cubit.
“Ke lindur me këmishë! - më tha doktoresha e re, pasi pa analizat e fundit. - Ia hodhe! Plumbi të mori anash, rrëzë veshit, sa të përzhiti pak flokët dhe kaq. Një cintemetër më brenda dhe do të kishim të tjera! Shko gjer në Tino, me të dalë prej këndej, anapse ena qeraqi stin Panajica! To ekane to thavma tis*16)”
Nuk vajta gjer në ishullin e Tinos, kur dola. Pas një jave. Në atë ishull shkohet verërave. Një rrugë dhe dy punë, bën dhe plazh. Priste ajo punë. Drejt e tek shtëpia ime shkova. Më kishte marrë malli për krevatin tim, për ngrohtësinë e Olës. Por ajo ishte në ditët e saj të lindjes. Le që edhe unë nuk e kisha marrë veten plotësisht. Ndjehesha akoma i pafuqishëm. Vazhdimisht doja të flija gjumë.
Kishte teren të lirë Cubi. Vinte aty nga dreka, sa kohë unë isha me leje mjekësore. Kujdeseshe për ushqimimin tim, të merrja forcë. Kalonte nga pjektorja më parë. Natyrisht, edhe nga kava e pijeve. Vinte me çantat plot.
“Kena pare boll, mor!”
Luftë me Olën.
“Na lë rehat, o Cub! Ne thamë si shpëtuam! Pi një grusht me ilaçe ky. Birrat ku hyjnë?!”
“Gra me l’patë!”, ia priste Cubi dhe ajo tërbohej më tepër.
Nuk kishte fuqi ta zgjaste më shumë. Nuk e linte ajo pjellë që kishte në bark. Kishte ardhur koha të na prezantohej. Të dilte në diell. Me ditë ishim.
Na trokiti në barkun e fryrë të Olës një ditë kur sapo kishte hyrë Cubi në sallonin tonë të vogël. Me çantat plot në duar.
“Lepurush! Shpejt!”, thirri Ola nga guzhina, ku kishte shkuar të shikonte gjellën që kishte në zjarr.
Brofëm të dy, me Cubin, drejt saj. Kishte hapur këmbët, ulur mbi një karrike portative dhe merrte frymë shpejt. Sikur do t’i shpërthente shpirti prej kraharorit që i ngrihej dhe ulej.
“Dil në rrugë, Cub! Ndalo një taksi!”, thira unë.
Ola i kishte bërë gati rrobat që do të merrte me vete. Qysh të djeshmen, bashkë me të ëmën. Prisnin tek dhoma e gjumit çastin e madh.
“Ngjitu lart, tek Maria, - më tha me zor Ola, mes gulçimave të dhimbjeve, - lajmëro të mitë! Shpejt!”
“Po ti?”, u tremba unë, ngaqë nuk doja ta lija vetëm.
“Ik, o xhan, ik të thashë...”
Hyri Cubi. Kishte gjetur taksi.
“Shkojmë!”
“Ndihmoje Olën! - i thashë unë. - Sa të njoftoj vjehrrën”.
I gjeta të dy në taksi. Olës i ishin shtuar dhimbjet. Gulçonte me zë. Kishte dhimbje të mëdha.
“Shpejt! - tha taksixhiu. - Mos humbasim kohë! Ku do të shkojmë?”
“Tek “Areteo”, - i thashë unë, pasi atje e kishim bërë marrëveshjen me mjekun të lindëte Ola.
Taksia fluturonte në rrugët e Athinës. Nuk llogariste fanarët e mbyllur. Ishte rast urgjent. E parashikonte shkeljen edhe kodi i qarkullimit rrugor. Për njëzet minuta u gjendëm në spital. E morën menjëherë. Unë e Cubi prisnim jashtë, në koridor.
U dukën pas pak prindërit e Olës.
“E morën brenda?”, më pyeti vjehrra.
“Po”.
Hyri edhe ajo. Ishte mami. Ua tha dhe e pranuan. Vjehrri qëndroi me ne. Hera e parë pas kaq kohësh që gjendeshim në të njejtin ambjent.
Nuk ndjehesha aspak lirshëm. Por mendjen e kisha tek Ola. Prisja me agoni çastin e madh. Kësaj here do të ishte me ne zoti. Me siguri. Në ishte të na bënte prapë keq, do të më kishte marrë mua. E kishte në dorë, një hap isha larg tij. Më la të gëzoja këtë çast. O zot, të vinte sa më shpejt! Nuk doja gjë tjetër.
“T’ju sjell një kafe, zoti Fori?”, e pyeti vjehrrin tim Cubi, ngaqë dikush duhej ta thyente atë heshtje të tensionuar.
“Po shkoj unë”, tha vjehrri.
U kthye me një mbajtëse prej kartoni, ku kishte vendosur tre gota plastike me lëngun e zi. Në dorë mbante një çantë me tre shishe ujë.
Ma zgjati njerën gotë mua:
“Mbaje veten, a derëzi! Ç’je skuqur kështu! Do të të bie ndonjë damblla tjetër. Të gjithëve na kanë lindur gratë, por skemi bërë kështu...”
Kjo ishte, e theu akullin. I pari ai. Nuk kisha arsye ta zgjasja unë. Aq më tepër që kishim tjetër hall. Të përbashkët.
Pritëm orë. Mjekët hynin e dilnin. Sa shkonte dhe ankthi im rritej më tepër. Ç’dreqin bënin atje brënda, pse nuk po lindëte! Prisja si e si të dilte infermierja dhe të na lajmëronte: “Lindi. Djalë! T’ju rrojë!”
Doli. Më në fund. Buzëqeshte. Shënjë e sigurtë, kishim shkuar mirë...
“T’ju rrojë! Vajzë!”
Mbeta. Nuk e prisja. Kastile nuk kishim dashur të mësonim seksin e fëmijës sonë. Mbase edhe ngaqë ishim të sigurtë, djalë na kishte marrë, do të na sillte po djalë zoti.
Prapë ai me kapriçot e tij. Kishte ardhur një vajzë në jetën tonë.
O zot, një vajzë! Bija ime!
“Kush ka vajzë, botën ka! - tha vjehrri im, duke më shtrënguar dorën. - Të na rrojë!”
“Të të rrojë burrnesha, o trim! - më tha Cubi dhe më përqafoi. - Heu, ç’kena me e djegë sot!”
Mirë që nuk tha se do të qiste pushkë. Por i mungonte frëngjia e kullës, këtu në Athinë. Të ishim lart, në Kurbinin e tij dhe timin, ndryshonte puna. Sa për tjetrën, se do ta digjnim, ishte e sigurtë.
E kishim bërë për gjëra më kot, jo tani...
0 comments:
Post a Comment