(Çaste eseistike, rishkrime nga viti 2013)), 20
Kosovën e izoluar e vret indiferenca e sotme e qarqeve europerëndimore, njësoj si ndodhte para luftës (për qarqet aziatike as të mos flasim se si interesohen për ne).
Ndërgjegjësimi ndodhi më vonë...
Ndërgjegjësimi ndodhi më vonë...
1.
Edhe sot kjo ndodh me fajin tonë. Sigurisht, që të flitet për Kosovën, është e domosdoshme, si buka; domosdoshmëria e vetëndërgjegjësimit, e vetëdijesimit, jo vetëm brenda nesh, po edhe jashtë nesh... rreth nesh. Por jo si reduktim a ngushtim i të folurit në rrethin POLITIK, POR SI MENDIM JETËDHËNËS, SI IDE E GJALLË (hapi i dytë për ta çliruar mendimin, të folurit dhe vetveten). Të folurit politik, po shihet, e bën të pamundshëm dialogun, marrëveshjen me njëri-tjetrin...
Dhe, në këso situatash, na kaplon edhe së brendshmi TË MOSFOLURIT, dmth mungesa e të folurit të gjallë, sepse edhe brenda qenies sonë, mendësia e tillë e mbylljes, e apriorizmit, secilin prej nesh (edhe intelektualin e krijuesin) na bën të jemi të pamundshëm! Prandaj, është borxh, jo vetëm i intelektualëve dhe krijuesve, që ta rikthejnë mendimin e gjallë, idetë e gjalla, të folurit e gjallë, që dialogun politik ta kthejnë në vatrën e bashkëbisedimit autentik, jetësor, të gjallë, të të vërtetës.
Aty është edhe triumfi i të vërtetës. E ky rikthim, do të thotë KTHIM TE VETJA, sepse ekziston bashkëbisedimi, të folurit a dialogu jashtëpolitik pikërisht për tema edhe të jetës politike.
Edhe sot kjo ndodh me fajin tonë. Sigurisht, që të flitet për Kosovën, është e domosdoshme, si buka; domosdoshmëria e vetëndërgjegjësimit, e vetëdijesimit, jo vetëm brenda nesh, po edhe jashtë nesh... rreth nesh. Por jo si reduktim a ngushtim i të folurit në rrethin POLITIK, POR SI MENDIM JETËDHËNËS, SI IDE E GJALLË (hapi i dytë për ta çliruar mendimin, të folurit dhe vetveten). Të folurit politik, po shihet, e bën të pamundshëm dialogun, marrëveshjen me njëri-tjetrin...
Dhe, në këso situatash, na kaplon edhe së brendshmi TË MOSFOLURIT, dmth mungesa e të folurit të gjallë, sepse edhe brenda qenies sonë, mendësia e tillë e mbylljes, e apriorizmit, secilin prej nesh (edhe intelektualin e krijuesin) na bën të jemi të pamundshëm! Prandaj, është borxh, jo vetëm i intelektualëve dhe krijuesve, që ta rikthejnë mendimin e gjallë, idetë e gjalla, të folurit e gjallë, që dialogun politik ta kthejnë në vatrën e bashkëbisedimit autentik, jetësor, të gjallë, të të vërtetës.
Aty është edhe triumfi i të vërtetës. E ky rikthim, do të thotë KTHIM TE VETJA, sepse ekziston bashkëbisedimi, të folurit a dialogu jashtëpolitik pikërisht për tema edhe të jetës politike.
2.
Te e fundit, kudo në botë DHIMBJA NJERËZORE E KA VETËM NJË GJUHË, ashtu sikundër HUMANIZMI E KA VETËM NJË GJUHË - NJERËZOREN. Sepse atëherë veprojmë "jashtë programit" që përhap zhgënjim. Dhe, të bashkëbisedosh, të bësh dialog, ti je në anën e kundërt të këtij realiteti tiranie. Nuk është e habitshme, pse kultura përpiqet t'i thyejë këta kufij të tiranisë brenda nesh, por edhe brenda hapësirës ballkanike, kurse ajo të sulmohet që në hapat e parë. Pra, NJERIU I MBYLLUR (argat i vetëtiranizimit e i tiranisë), nuk do dialog, kurse dialogu e thyen këtë skemë. Tirania që na ka kapluar, na detyron që të kapitullojë dhe shpirti ynë. Një shpirt shkatërrimtar i kësaj tiranie brenda nesh, që na e arratis dhe kulturën e trashëgiminë e saj në barbarizëm e në regres kulturor; sado që prej viteve '90 e këndej, u krijua një traditë e re e përkujtimit të vlerave tona, e integrimit të të mënjanuarve brenda hapësirës kulturore e politike...
Te e fundit, kudo në botë DHIMBJA NJERËZORE E KA VETËM NJË GJUHË, ashtu sikundër HUMANIZMI E KA VETËM NJË GJUHË - NJERËZOREN. Sepse atëherë veprojmë "jashtë programit" që përhap zhgënjim. Dhe, të bashkëbisedosh, të bësh dialog, ti je në anën e kundërt të këtij realiteti tiranie. Nuk është e habitshme, pse kultura përpiqet t'i thyejë këta kufij të tiranisë brenda nesh, por edhe brenda hapësirës ballkanike, kurse ajo të sulmohet që në hapat e parë. Pra, NJERIU I MBYLLUR (argat i vetëtiranizimit e i tiranisë), nuk do dialog, kurse dialogu e thyen këtë skemë. Tirania që na ka kapluar, na detyron që të kapitullojë dhe shpirti ynë. Një shpirt shkatërrimtar i kësaj tiranie brenda nesh, që na e arratis dhe kulturën e trashëgiminë e saj në barbarizëm e në regres kulturor; sado që prej viteve '90 e këndej, u krijua një traditë e re e përkujtimit të vlerave tona, e integrimit të të mënjanuarve brenda hapësirës kulturore e politike...
rishkrime, 20 janar 2017)
0 comments:
Post a Comment