Mimoza Rexhvelaj - Dy Poezi

Më duhet pak kohë

 U lodha nga sulmet e përditëshme,

 Kështjellën e zemrës tënde për ta pushtuar,

 Tash jam në mëdyshje se prej kah

 Duhet të sulmoj, që të mos

ndihesh i lënduar .

 Provoj të hyj nga sytë Vezuvi,

 thua ti, u zgjua...

 Provoj të hyj nga buzët Etna,

thua ti, ç'punë ke me mua?!

 Të hysh nga porta e trurit tënd

Në se i pamundur, është mision i vështirë,

Se ka raste që mendjen nuk e gjen aty

 E ti mbetesh kacavarë në rrëpirë.

 Nga t'ja nis demonët i pyes !

 Me hungurima hienash ato po pllasin:

 Të gjitha rrugët a nuk të çojnë në Romë?

Të gjitha shtigjet a nuk dijnë të flasin ?

Tek sa rri në vetminë në një stol Të vjetër sa ...

 nga uljet e sakmnorëve

Pres me gjasa të të më vijë

Titaniku i mbajtur me amanetet e dasmorëve .

Ti e di, në detin tënd të mbytem s'dua

 Se notin e di , e di të shkoj larg

 Ndofta dhe atje ku patat e egra

Digjen nga shendi i të qenit në varg .

 Po kaq, ti e di se shijen e kripur

 Hiç për zemër shenjtërisht nuk e kam ,

 Të gjej pak kohę për t'i dhënë teposhtë

 Lotit nën qerpik, e bindur jam .

             Kjo jam unë.

Janë vogëlsitë e mëdha

Që rrugët m'i zgjerojnë pa limit....

 Besoni a jo, është në gjykimin tuaj

 Njerzit që i dua pa frikë.

Fati më ka dhënë një shigjetë

Drejt kupës së qiellës ta flatroj...

Gjumin e rehatshëm të një nate vere

Me gdhëndjen e një poezie e ndërroj .