Thursday, October 12, 2017

Dhimitri Kokaveshi: ANKTHIT

Më mposht, trishtimit 
zhgënjehem 

me lartësit dhe dendësitë 
e kaltërsive
kur ι mbulojnë, retë!...
Na zbërthejnë
dhe gjejmë qiejve
shpresat?...
Si masë e gaztë lartësohen
çasteve!...
Ilektrizuar dhe atmosfera
shpërbëhet
me avujvt, nuk i gjej
vetmitë
i shpërbëjnë…, gjemimet?...
Vetëm
Të pa fjala nuk i gjej
dhe më kthejnë
meditimet dhe trishtimet
na pushtojnë
po nuk i arkivoj, as i ngarkoj
mbi degradimet?...
Thonë!... Se i blen, thonë!...
Se vetë trishtimin
e strehuan dhe u shteroi
agonitë?....
Referimit të tyre i dhunoj
dhe u dhuroj
shpirtin e gjerë jetës!...
Përballur
gjendjet, i balancoj me provokimet
mes gëzimeve
pa mbrojtje nuk dua!...
Nazet e jetës
i përkund, shpirtit?... Gërmoj
Po nuk i mbroj
ikjet?... Përgjigjeve nënshtruar
në taks të vlerës u gjej!...
Evazion.

FRAGMENT.
Përmbytej, furisë së dallgëve të shpirtit ay ku shtronte dilemat, fjalët?.. Përballëshin mes heshtjeve si mes citateve të blera nga faqet e një libri, që nuk aplikoi të shtronte kurrë mendimet.
Të pakta edhe ato, rriteshin mohimeve dhe i ngjanin rënieve të lira të trupave… lartësisë rrënohej dhe etika.
Aty shkarkohej trysnia dhe kaosi?...
Një gjendje si para kriimit të botës…në fundosje mendimesh, një gjendje feri.
Aty jetonte, vetëm ëngjejve nuk përballej lartësive…, dukej se falej të përcillte shpirtin e rrënuar… mes darkave mbi kode dhe mistere dashurish të neglizhuara dhe të pa zbërthyera mbi kujtesat, nuk u përballën as fakteve dhe ndjeshmërisë…
Limite dhe në kushte të pa zbëthyera përmbante kjo… kaotikja.
Kujtesa... linte hijet mes horizonteve mbuluar si mjegullnaja të pa përballura rrezeve diellore… rëndomtë e zbërthenin edhe ato, në ç’do veprim.
Mbi misionin dritë, nuk reflektohej.
Mendimeve, aty ku çorientohej shpirtit… abuzonin ç’do veprim.
Vështirësitë dhe përparëstë ι gjenin vetëm ngricave… ndryshimet, thjeshtoheshin dhe depërtonin… mohimet I jepnin kuptim absrakt veç harresës .
Rrezet!... Kishin gjetur prehjen e tyre në zbehtësi të toneve nga atonimit e përforcuara të reve që nxinin dhe dërgonin… hijet?...
Gri, lodhnin ç’do përpjekje për të mbuluar dimrat.
Edhe ato, i stërmundonim…, të acartë mbuluar shkruanin ditët e dhimbjeve dhe të melonkolive këmbëngulëse në akordim.
Sa të rëndomta!...
Përballjeve gjendeshin si mes murrëve të kështjellave ku një çekiç gjigant ulej dhe ngrihej… koha.
Aty, nuk udhëtohej veçse… heshtjeve që i ishin bashkëngjitur asaj, udhëtonin, lodhjeve dhe ato se nuk iu rikthehej drita as oshëtima… e bukurisë së timbrit të saj.
Ai!... Kishte humbur rikthimin e përballjeve....në oshetimat historike, në provokim… vetëm dinamika egzistonte.

Χ
Syve të trishtuara udhëtonte dhe qëndronte..., shpirti?... I dergjur mundimeve, përballur rrezeve diellore zbehej… abuzimesh dritën, nuk ta lë!... T' më sundosh.


0 comments:

Post a Comment