Zyba Hysa : Dy Poezi

ME KRAH' PERËNDIE...

Sonte më the: "Dëshiron t'vallëzosh?"
Ritmin e kam mësuar qysh në mitër,
Më pas nëna ime përherë më thosh,
Dinë të vallëzojnë veç njerzit e ditur!

Leximin e desha tej jetës shkollore,
Salloneve mondane, shkova, u rrita,
Shkrimtarëve u ngre, sot përmendore,
Pa librat e tyre, as veten s'do njihja!

N'sallone mondane me veshje klasike,
N'tinguj klasikë vallëzova me ëndrrën,
Syhapur prisja ëndrrën, ditë pas dite,
Melodinë e shpirtit, t'shkruaja këngën!

Kam bërë prova, t'isha e sprovuar,
Si vallëzohet vetëm me tinguj ëndrre,
Q'prej vitesh... Ti... më ke mësuar,
Vallëzojmë të dy, me tinguj zemre!

S'ka salla moderne, as muzikë klasike,
Kumbon Universi... n'akord mijëra zile!
Në pistën e ajrit... vijnë valë magjike,
Kurr' s'kisha vallëzuar, me krah' Perëndije!

I PËRKAS KËSAJ STINE

Përballë errësisë së qiellit,
Gjer dielli të dalë përsëri mbi malin e dhimbjes,
Për të shpërfillur dhimbjen,
Shkoj nën shoqërinë e klasikëve,
Q'dhimbjen shndërruan tinguj për veshë të stërvitur...
Mbi tastjerën e pianove,
Prekje gishtërinjshë me forcë energjie të pamatë,
Si prekja jote atë natë Maji nën efektin e magjive,
Q'hëna i kish lidhur në shpirtrat tanë,
Universi u ngarkoi zotërinjve,
Për ta shndërruar dritë përmes tingujve...
Përhumb...
Dhe në përhumbje...
Me ty prapë...!

Herë shndërrohen Madam Butterfly,
Ecje - jaket e tua,
Me princin e saj më ngjajnë,
Një grua e dashuruar s'beson q'mashkulli,
Hedh një shkëndi,
Pa menduar se ti digjesh viteve nëpër flakë...
Kohët kanë ndryshuar,
Unë hapi i ndryshimit të kohës sonë,
Përtej dhimbjes, përtej errësirës mendore,
Dashurinë e quaj PERFEKSION!

Herë shndërrohem "Nabuco"
Xhuzepe Verdi në kishën e Shën Marisë më strehon,
Si mijëra gra hebreje t’pafajshme, n’inkuzicion,
Kur veç Zoti mund të vërë dorë në dhimbjen tonë,
Shkaktuar prej keqkuptimeve
Apo prej ndërhyrjes së tingujve valorë,
Q'universi i sjell e hyjnë përmes poreve,
Për t'lëkundur monotoninë e viteve,
Nga letargjia të na zgjojnë,
Nëse zgjohemi falë Perëndive,
Dashurinë gjallërojmë!

Vivaldi në "Katër stinët" tek stina jonë qëndron,
"Spring" ku tingujt si ujrat gurgullojnë,
E jehona e tyre, vjen grykave të shpirtit,
Me aromën e luleve të Majit tonë...
Këtu kuptova veten time,
Unë i përkas kësaj stine!
Dhe ti... ardhur prej magjisë së hënës,
Si Anna Giraun* për Vivaldin,
Viteve shndërruar MUZË e "Katër stinëve"
Q'Vivaldi dashurisë i dha portretet e tyre,
Herë gurgullimë krojesh q'zbresin shpateve halorë,
Nën cicërima zogjsh qiellorë,
Shndërruar me pamjen e oazave,
E ne në mjellma q'lodrojmë...

Herën në udhëtare shkretive të Saharasë,
Ku buzët çahen për një pikë puthje,
Këmbët lënë gjurmë gjaku e s'qëndrojnë për të pushuar,
Në kërkim të nj’oazi,
Q'dikur prekën për ta ëndërruar...

Herë përballë erërave të vrullshme,
Q'gjethet e shpresës i shkëpusin një nga një,
Për të çelur thythet e tyre q'pritja e gjatë t'i lulëzojë,
Shpresat aqsa herë rrëzohen, po aq herë mbretërojnë...!

Dhe varen stalaktidet në tavanin e shpirtit,
Si shpellave të ftohta malore,
Ashtu kokëposhtë në pozicionin e lakuriqit,
Gjer afër truallit tij
Shpirti mbetet pa frymëmarrje,
Gjer prapë PRANVERA të vijë!
Unë kuptova veten time,
I përkas kësaj stine!