(Tregim)
"Njeriu është i robëruar kur ndjehet i robëruar, por të ndjehesh i robëruar, duhet të njohësh lirinë, liria vdiq që pas vdejes së Skënderbeut, se kur erdhi në Krujë ai tha: "Lirinë nuk ua solla unë, por e gjeta mes jush..." pra në atë kohë shqiptarët, e pse përherë nën sundim të njëpasnjëshëm, ishin të lirë, se s'ishin të varfër, ishin të lirë, se lirinë kishin trashëguar nga shekujt, ishin të lirë për të folur dhe shkruar gjuhën e tyre, të lirë për të punuar dhe jetuar në tokën e të parëve, ishin të lirë, se prona trashëgohej, ishin të lirë se lëviznin të lirë, ishin të lirë, pa u quajtën ILIRË!" - Kështu mendonte Ardita, kek priste orën e kthimit të dashurit nga puna, për të folur në skype.
Dy vjet të dashuruar dhe dalja e Lotarisë Amerikane, qe edhe gëzim, edhe trishtim, se nga një anë u hapi një dritare nga ku mund të shikonin botën, por nga ana tjetër, si do mundnin të ishin bashkë gjysëm globi larg? Tashmë edhe gjumin s'e bënin njëherësh, as lindjen e perëndimin e diellit s'i shihnin njëherësh... por ajo që i bashkonte ishte dashuria, e cila, e sheh udhën me sytë e saj...
Thonë: "Jeni të lirë", por për çfarë lirie flitet, kur ne jemi pa krahë të realizojmë ëndrrat tona? Na thonë: "Do shkojmë n’Europë"... për cilën Europë bëhet fjalë kur vetë Europa mbyll dyert? Na thonë: "Amerika është aleati ynë"... Për çfarë aleati bëhet fjalë kur do vetëm krahët, pa pyetur që kemi edhe shpirt? Hej, Zot!" - Psherëtiu ajo si për tu dhënë fund mendimeve, që s'u gjente fund, se ngjarjet e fundit ishin aqsa tronditëse, po aq shpresëdhënëse, se një ditë do të bashkoheshin.
- Të ka dalë një fat, bija ime, - u drejtua e ëma një ditë, tek po hanin mëngjes.
- Ç'fat?
- Djali i Demirit, komshiut tonë që punon në Amerikë, i kishte thënë tyt eti për Ty...
- Ai është i martuar, apo është ndarë nga gruaja?
- Një shoku i tij nga Korca, që punon bashkë me të atje, kërkon nuse nga Shqipëria. Meqë ti nuk ke pranuar asnjë djalë këtu, mbase dëshiron të shkosh në Amerikë...
- Amerikë!?
- Po, në Amerikë!
Sapo dëgjoi emrin "Amerikë" zemra i rrahu me forcë dhe u mbyt nga emocionet.
- Më duket se vërtet të erdhi fati...
- Ta mendoj një herë...
Kur njeriu s'ka rrugë tjetër, do niset edhe buzë greminës për të provuar shansin e fundit...
Mersini këto dy vjet kishte punuar, por ende s'ishte stabilizuar e aq më shumë të mendoje se kishte grumbulluar para, ndaj ajo jashtë dëshirës, mendoi me dëshirë për ta parë si mundësi për të shkuar në Amerikë dhe për t’u bashkuar me të dashurin.
Pas dy ditësh përsëri komshiu e kishte pyetur të atin dhe ai pa futur ndërmjetëse të shoqen, i drejtohet:
- Mos e sulmo fatin me gurë, mendo se ai ka shumë para dhe mbrenda javës të nxjerr vizën dhe shkon në Amerikë.
- Dakord baba, do të shkoj në Amerikë, por nëse unë nuk puqem me të, s'do të martohem...
- Tni ka shumë mundësi për tu njohur...
- Jo, baba, unë nuk dua të flas pa u takuar... njohjet me internet asnjëherë nuk janë reale, ka shumë falsitet. Një shoqja ime...
Dy vjet të dashuruar dhe dalja e Lotarisë Amerikane, qe edhe gëzim, edhe trishtim, se nga një anë u hapi një dritare nga ku mund të shikonin botën, por nga ana tjetër, si do mundnin të ishin bashkë gjysëm globi larg? Tashmë edhe gjumin s'e bënin njëherësh, as lindjen e perëndimin e diellit s'i shihnin njëherësh... por ajo që i bashkonte ishte dashuria, e cila, e sheh udhën me sytë e saj...
Thonë: "Jeni të lirë", por për çfarë lirie flitet, kur ne jemi pa krahë të realizojmë ëndrrat tona? Na thonë: "Do shkojmë n’Europë"... për cilën Europë bëhet fjalë kur vetë Europa mbyll dyert? Na thonë: "Amerika është aleati ynë"... Për çfarë aleati bëhet fjalë kur do vetëm krahët, pa pyetur që kemi edhe shpirt? Hej, Zot!" - Psherëtiu ajo si për tu dhënë fund mendimeve, që s'u gjente fund, se ngjarjet e fundit ishin aqsa tronditëse, po aq shpresëdhënëse, se një ditë do të bashkoheshin.
- Të ka dalë një fat, bija ime, - u drejtua e ëma një ditë, tek po hanin mëngjes.
- Ç'fat?
- Djali i Demirit, komshiut tonë që punon në Amerikë, i kishte thënë tyt eti për Ty...
- Ai është i martuar, apo është ndarë nga gruaja?
- Një shoku i tij nga Korca, që punon bashkë me të atje, kërkon nuse nga Shqipëria. Meqë ti nuk ke pranuar asnjë djalë këtu, mbase dëshiron të shkosh në Amerikë...
- Amerikë!?
- Po, në Amerikë!
Sapo dëgjoi emrin "Amerikë" zemra i rrahu me forcë dhe u mbyt nga emocionet.
- Më duket se vërtet të erdhi fati...
- Ta mendoj një herë...
Kur njeriu s'ka rrugë tjetër, do niset edhe buzë greminës për të provuar shansin e fundit...
Mersini këto dy vjet kishte punuar, por ende s'ishte stabilizuar e aq më shumë të mendoje se kishte grumbulluar para, ndaj ajo jashtë dëshirës, mendoi me dëshirë për ta parë si mundësi për të shkuar në Amerikë dhe për t’u bashkuar me të dashurin.
Pas dy ditësh përsëri komshiu e kishte pyetur të atin dhe ai pa futur ndërmjetëse të shoqen, i drejtohet:
- Mos e sulmo fatin me gurë, mendo se ai ka shumë para dhe mbrenda javës të nxjerr vizën dhe shkon në Amerikë.
- Dakord baba, do të shkoj në Amerikë, por nëse unë nuk puqem me të, s'do të martohem...
- Tni ka shumë mundësi për tu njohur...
- Jo, baba, unë nuk dua të flas pa u takuar... njohjet me internet asnjëherë nuk janë reale, ka shumë falsitet. Një shoqja ime...
Kështu ndodhi dhe pasi djali mori të dhënat e sigurta dhe foton, me të shpejtë shpenzoi rreth 30 mijë dollarë dhe tani priste me ditën që nusja të fluturonte drejt Amerikës, ndërsa vajza të dashurit i tregoi të vërtetën se si do bëhej duke I dhënë adresën e "burrit" të saj. Por Çikago nga Neë York ishin larg, ndaj ai në kohën që vajza do fluturonte nga Shqipëria për Amerikë, ai do nisej nga New York për në Çikago.
Kjo befasi e kishte ngazëllyer aqsa s'ka fjalë të tregohet, por në të njëjtën kohë ishte po aq e shqetësuar për fatin që e priste sapo të zbriste në Cikago.
"Pse qënka e thënë për ne shqiptarët, që për të mbijetuar, a për të realizuar dëshirat të kthehemi patjetër në ata që s'jemi, po kur shteti nuk siguron mbijetesën, jemi të detyruar të vjedhim, vrasim, gënjejmë, mashtrojmë, gjëra që kurrë s'do t'i bënim po të kishim një shtet që përgjigjet për shtetasit e vet, siç bëjnë shtetet e tjera të botës, o Zot, po si do gënjej dikë për të shkuar tek i dashuri? Jo vetëm e gënjej, por në një farë mënyre e vjedh... Kur pamundësia shpall pushtetin, duhet të kërkojmë një mundësi jashtë mundësive tona e kjo është një mundësi që kurrë s'e kam menduar më parë, mbase Zoti vjen në ndihmë… por si do i shlyej paratë që do të shpenzojë? Mbase do gjej punë dhe do mund të kthej borxhin... Hej Zot! Pse jemi ngatërruar kaq keq!? “
U dëgjua sinjali dhe ajo hapi skypen.
Qëndruan pak çaste përballë njëri - tjerit dhe më në fund ai e theu heshtjen.
- Po sikur të mos kem mundësi të marr?
- Vetëm vdekja më ndan nga ti!
- E zëmë që s'kam asnjë mundësi...
- Mundësinë e gjej unë, vetëm eja dhe më merr, ruaje adresën dhe mos harro orën... Më shumë s'di çfarë të them, kur të shkoj atje do di si të manovroj...
- Zoti na ndihmoftë!
- Amin!
Dhe sinjali i skypes lajmëroi largimin e tij.
Ajo kishte parë një film, që për hir të varfërisë, i dashuri e kishte lejuar të tradhëtonte me 1000 dollarë të dashurën, por ç'fat do të kishte kjo, nëse s'do ishte e zonja të gjente një mundësi për tu larguar? A do të ishte kaq e fortë dashuria ta kapërcente këtë lojë të rrezikshme, ishte e ndershme kjo që po bënte dhe si do ta përballonte këtë?
Njeriu s'është i aftë të parashikojë të nesërmen e jo më një të nesërme në një kontinent të huaj, por shpresa është ajo që na merr për dore, si i verbëri, pa ditur se ku do na dërgojë, njeriu guxon edhe pa menduar, kur s'ka mundësi tjetër.
Pse qenkemi kaq të mallkuar, edhe unë edhe ai kemi mbaruar universitetin dhe master e s'patëm fatin të gjenim asnjë punë, tani gjithë ajo shkollë duhet si të gjejmë mundësi për të lënë atdheun e për të shkuar larg, më shumë se larg... gjithë këto pamundësi vetëm se jemi shqiptarë? Duhet të jesh grek, italjan, gjerman, angles, amerikan... dhe kjo të bën të jesh njeri, çfarë jemi ne? Pse? Pse kështu? Kujt t’i drejtohem, Zotit, apo djallit? Kështu siç po veproj unë jam drejtuar djallit, vetëm djalli të drejton nga pandershmëria... ku është Zoti? Pse na braktisi ne shqiptarët? Mbase ne pranuam braktisjen e tij, atëherë kur na thanë "braktise!" ne jemi bërë si robotët, komandohemi me butona që nga largësia e pse qeverinë e kemi në Tiranë, fati i shqiptarit ka qënë përherë në duar të antishqiptarëve. Asnjë qeveri nuk u shqetësuar për fatin e popullit, ato hipin e zbresin sipas shkopit të dirigjentit dhe pasuritë thithen nga kuçedra polare e dreqi e di se nga shkojnë, di këtë që një grusht shqiptarë në një vend kaq të pasur të mbeten të varfër...
Hej Zot, edhe romët që janë pa vatan mbështeten më shumë se ne, ata i kanë dyert të hapura... pse, pse ne kështu… hej Zot!
Duke mos gjetur përgjigje, marrim arratinë për të prekur pak liri, po, gëzohet liria duke shkelur tjetrin? Hej Zot! Si do të bëj? Po sikur ta kthej "martesën", si do të jetoj pa dashurinë? Jo, do të shkoj! Mbase Zoti do më japë mundësi të shlyej borxhin? “ – kështu mendonte duke gjykuar veten e duke mos e dënuar atë.
Kjo befasi e kishte ngazëllyer aqsa s'ka fjalë të tregohet, por në të njëjtën kohë ishte po aq e shqetësuar për fatin që e priste sapo të zbriste në Cikago.
"Pse qënka e thënë për ne shqiptarët, që për të mbijetuar, a për të realizuar dëshirat të kthehemi patjetër në ata që s'jemi, po kur shteti nuk siguron mbijetesën, jemi të detyruar të vjedhim, vrasim, gënjejmë, mashtrojmë, gjëra që kurrë s'do t'i bënim po të kishim një shtet që përgjigjet për shtetasit e vet, siç bëjnë shtetet e tjera të botës, o Zot, po si do gënjej dikë për të shkuar tek i dashuri? Jo vetëm e gënjej, por në një farë mënyre e vjedh... Kur pamundësia shpall pushtetin, duhet të kërkojmë një mundësi jashtë mundësive tona e kjo është një mundësi që kurrë s'e kam menduar më parë, mbase Zoti vjen në ndihmë… por si do i shlyej paratë që do të shpenzojë? Mbase do gjej punë dhe do mund të kthej borxhin... Hej Zot! Pse jemi ngatërruar kaq keq!? “
U dëgjua sinjali dhe ajo hapi skypen.
Qëndruan pak çaste përballë njëri - tjerit dhe më në fund ai e theu heshtjen.
- Po sikur të mos kem mundësi të marr?
- Vetëm vdekja më ndan nga ti!
- E zëmë që s'kam asnjë mundësi...
- Mundësinë e gjej unë, vetëm eja dhe më merr, ruaje adresën dhe mos harro orën... Më shumë s'di çfarë të them, kur të shkoj atje do di si të manovroj...
- Zoti na ndihmoftë!
- Amin!
Dhe sinjali i skypes lajmëroi largimin e tij.
Ajo kishte parë një film, që për hir të varfërisë, i dashuri e kishte lejuar të tradhëtonte me 1000 dollarë të dashurën, por ç'fat do të kishte kjo, nëse s'do ishte e zonja të gjente një mundësi për tu larguar? A do të ishte kaq e fortë dashuria ta kapërcente këtë lojë të rrezikshme, ishte e ndershme kjo që po bënte dhe si do ta përballonte këtë?
Njeriu s'është i aftë të parashikojë të nesërmen e jo më një të nesërme në një kontinent të huaj, por shpresa është ajo që na merr për dore, si i verbëri, pa ditur se ku do na dërgojë, njeriu guxon edhe pa menduar, kur s'ka mundësi tjetër.
Pse qenkemi kaq të mallkuar, edhe unë edhe ai kemi mbaruar universitetin dhe master e s'patëm fatin të gjenim asnjë punë, tani gjithë ajo shkollë duhet si të gjejmë mundësi për të lënë atdheun e për të shkuar larg, më shumë se larg... gjithë këto pamundësi vetëm se jemi shqiptarë? Duhet të jesh grek, italjan, gjerman, angles, amerikan... dhe kjo të bën të jesh njeri, çfarë jemi ne? Pse? Pse kështu? Kujt t’i drejtohem, Zotit, apo djallit? Kështu siç po veproj unë jam drejtuar djallit, vetëm djalli të drejton nga pandershmëria... ku është Zoti? Pse na braktisi ne shqiptarët? Mbase ne pranuam braktisjen e tij, atëherë kur na thanë "braktise!" ne jemi bërë si robotët, komandohemi me butona që nga largësia e pse qeverinë e kemi në Tiranë, fati i shqiptarit ka qënë përherë në duar të antishqiptarëve. Asnjë qeveri nuk u shqetësuar për fatin e popullit, ato hipin e zbresin sipas shkopit të dirigjentit dhe pasuritë thithen nga kuçedra polare e dreqi e di se nga shkojnë, di këtë që një grusht shqiptarë në një vend kaq të pasur të mbeten të varfër...
Hej Zot, edhe romët që janë pa vatan mbështeten më shumë se ne, ata i kanë dyert të hapura... pse, pse ne kështu… hej Zot!
Duke mos gjetur përgjigje, marrim arratinë për të prekur pak liri, po, gëzohet liria duke shkelur tjetrin? Hej Zot! Si do të bëj? Po sikur ta kthej "martesën", si do të jetoj pa dashurinë? Jo, do të shkoj! Mbase Zoti do më japë mundësi të shlyej borxhin? “ – kështu mendonte duke gjykuar veten e duke mos e dënuar atë.
Pregatitjet ishin me plot shqetësime; prindërit ku e ku të blinin diçka për vajzën dhe vajza si e si do të realizonte ëndrrën e saj për t'u bashkuar me të dashurin, për të cilin, as me mamanë s'kishte folur.
Përherë një sekret rëndon shumëfish kur nuk e ndan me njeri, ndaj dhe vajza ndjehej tepër e rënduar, se përveç saj, asnjë nuk e dinte dashurinë e saj e për këtë kishte edhe pasiguri…
Dhe, erdhi dita e fluturimit, ndarja me prindërit u duk si ndarje e përjetëshme, ajo dinte se po nisej për Amerikë, por se si do vazhdonte jeta e saj, as që e dinte e pse mendimet e saj luftonin njëri - tjetrin.
Zuri vend dhe mbylli sytë para se të nisej avioni. Sado që përpiqet njeriu të shmangë emocionet, prapë se prapë ato gjejnë udhë e futen e na pushtojnë, ndaj ajo nuk i përmbajti lotët. Pse qante, apo më mirë të themi kë të qante më parë? Kur mblidhen shumë gjëra njëherësh, loti s’pret komandë, as s'ke mundësi që ta frenosh… qau, as vetë se dinte sesa qau, por të paktën me këto shqetësime pa i menduar, loti është në një farë mënyre paqe e shpirtit e për çudi, kur u dha sinjali se do zbrisnin në tokën Amerikane, mblodhi veten dhe u duk vetja esëll. Kur shkon drejt të panjohurës, është e kotë të bësh plane më parë, asgjë nuk ndodh siç e planifikojmë, por mbrenda planifikimit sigurojmë qetësinë tonë, se çdo gjë do të kalojë mirë.
Duke zbritur nga shkallët avionit pushtoi me sy ambjentin për rreth, si për të dalluar atë. Eci mes turmës dhe në dalje nga aeroporti dalloi djalin që mbante në dorë të shkruar emrin e tij "DASHAMIRI". Shkoi drejt tij me hap të këputur, por me shpresë të ndezur, ishte vërtet djalë i pashëm, por ç'rëndësi kishte kjo? I pari mendim që i shkrepi qe se pse gjithë ky djalë pranon të martohet me mblesëri, si mund të kalosh jetën me një njeri që të sjellin tjerët?
Me këto mendime ishte afruar fare pranë, por ai shikonte sa andej këtej dhe nuk e vuri re praninë e saj, ndaj ajo i foli.
- Dashamir...
- Erdhe?
- Po, erdha...
- Si shkoi udhëtimi?
- Mirë...
Ecën deri tek makina me pyetje nga më të ndryshmet dhe me përgjigjet e saj të shkurtëra, shpesh me "Po" ose "Jo" si në kuicet televizivë, por ajo që është e rëndësishme, ajo e kaloi provimin e parë, se djali dukej i ngazëllyer nga paraqitja e vajzës.
E çuditëshme! Si vallë bashkohen dy njerës kështu si me postë? Mos vallë njerzit janë disa qënëje bashkë, mbase edhe shtazore, edhe njerzore, po, edhe kafshët kanë një farë rregulli në bashkëveprimin e tyre në çift, si vallë kaq spontanisht të ndodhin këto bashkime? Mbase njeriu kur s'e njeh dashurinë, u dorzohet instikteve, mbase dashuria është përtej çdo lloj marrëdhënieje, ashtu si vetë jeta edhe dashuria është mister, po këto gjëra që janë kaq të dukëshme dhe të prekshme, si vallë ndodhin? Zot i madh, kur bëre njerinë, pse i le edhe instiktet, mbase instiktet e tërheqin po mistershëm drejt shtazërisë, se kur njeriu udhëhiqet nga instiktet, pse i duhet mendimi, aq më shumë shpirti… ndjenjat…? Nëse njeriu abuzon tek vetja, them abuzon, se duhet të krijojë mundësi mendimit dhe ndjenjës për të njohur veten dhe dëshirat e tij, se krijimi i familjes s'është thjesht qëllim ripërtëritjes së shoqërisë njerzore, por të kosolidojë shoqërinë njerzore me virtyte njerzore.
Në do të shikosh kapacitetin intelektual të njeriut, vështro me vemendje se si e komcepton marrdhëniet në çift, si e trajton veten për të bashkëvepruar në çift.
Ankthi se si do arratisej, se linte të kënaqej me bukuritë e Amerikës, biles kjo bukuri e shqetësonte edhe më shumë. I dukej sikur të gjitha rrugët drejt ësndrrës sa më shumë udhëtonin drejt shtëpisë së "burrit" i mbylleshin.
Arritën, ajo s'ishte më ajo, si një kufomë e gjallë zbriti dhe qëndroi si statujë para shtëpisë, ndërsa djali priste ndonjë reagim kënaqësie prej saj, se shtëpia ishte vërtet e bukur.
- Nuk ndjeheni mirë?
- E lodhur... më zuri edhe makina...
- Si ka mundësi, makina është me ajër të kondicionuar...
- ..........
- Eja të futemi mbrenda dhe të pushojmë, - tha dhe i futi krahun e ngjitën shkallët.
Ajo ecte si i verbëri pas shoqëruesit, por për në çdo hap që hedh ka frikë.
- Ja, kjo do jetë dhoma jonë...
- ............
- Nuk të pëlqen? E ndryshojmë si të duash ti...
- Jo, shumë e bukur... Po sonte dua të mbledh veten... jam shumë e lodhur...
- Si të dëshironi, unë jam i lumtur që erdhe... do kemi kohë të rrimë bashkë.
As hëngri, as piu, vetëm bëri dush dhe u shtri, por gjumi gjithë natën s'e mori, vonë erdhi edhe djali u shtri pranë saj dhe e puthi lehtë mbi ballë, ajo ndjeu një të rrënqethur në trup, që s'po kuptonte në ishte ndjenjë mirënjohjeje, apo neverije, por gjithsesi ajo nuk lëvizi fare, ashtu siç rrinte të jepte përshtypjen se ishte në gjumë të thellë.
E nesërmja erdhi shpejt, djali përsëri e puthi në ballë dhe iku në punë, ndërsa ajo filloi të shtynte orët sa më shpejt të ish e mundur për të ikur nga shtëpia. Orët kalonin dhe ankthi sa vinte po i merrte frymën. Donte të ikte sa më parë nga ku ishte futur. Ajo që e qetësonte se sapo të sistemohej në punë, do të kthente borxhet këtij djali që e dërgoi në Amerikë dhe e bashkoi me dashurinë e saj…
……………………………………………………………………………………………………………………………………….
Dashamiri u kthye nga puna me dëshirën për ta puthur, për ta përqafuar... por mbi tavolinë gjeti vetëm një copë letër, ku shkruhej:
"Më fal që të përdora për të takuar të dashurin tim... nuk kisha rrugë tjetër. Koha do e tregojë... unë do t'i kthej të gjitha paratë...
Më fal!"
Përherë një sekret rëndon shumëfish kur nuk e ndan me njeri, ndaj dhe vajza ndjehej tepër e rënduar, se përveç saj, asnjë nuk e dinte dashurinë e saj e për këtë kishte edhe pasiguri…
Dhe, erdhi dita e fluturimit, ndarja me prindërit u duk si ndarje e përjetëshme, ajo dinte se po nisej për Amerikë, por se si do vazhdonte jeta e saj, as që e dinte e pse mendimet e saj luftonin njëri - tjetrin.
Zuri vend dhe mbylli sytë para se të nisej avioni. Sado që përpiqet njeriu të shmangë emocionet, prapë se prapë ato gjejnë udhë e futen e na pushtojnë, ndaj ajo nuk i përmbajti lotët. Pse qante, apo më mirë të themi kë të qante më parë? Kur mblidhen shumë gjëra njëherësh, loti s’pret komandë, as s'ke mundësi që ta frenosh… qau, as vetë se dinte sesa qau, por të paktën me këto shqetësime pa i menduar, loti është në një farë mënyre paqe e shpirtit e për çudi, kur u dha sinjali se do zbrisnin në tokën Amerikane, mblodhi veten dhe u duk vetja esëll. Kur shkon drejt të panjohurës, është e kotë të bësh plane më parë, asgjë nuk ndodh siç e planifikojmë, por mbrenda planifikimit sigurojmë qetësinë tonë, se çdo gjë do të kalojë mirë.
Duke zbritur nga shkallët avionit pushtoi me sy ambjentin për rreth, si për të dalluar atë. Eci mes turmës dhe në dalje nga aeroporti dalloi djalin që mbante në dorë të shkruar emrin e tij "DASHAMIRI". Shkoi drejt tij me hap të këputur, por me shpresë të ndezur, ishte vërtet djalë i pashëm, por ç'rëndësi kishte kjo? I pari mendim që i shkrepi qe se pse gjithë ky djalë pranon të martohet me mblesëri, si mund të kalosh jetën me një njeri që të sjellin tjerët?
Me këto mendime ishte afruar fare pranë, por ai shikonte sa andej këtej dhe nuk e vuri re praninë e saj, ndaj ajo i foli.
- Dashamir...
- Erdhe?
- Po, erdha...
- Si shkoi udhëtimi?
- Mirë...
Ecën deri tek makina me pyetje nga më të ndryshmet dhe me përgjigjet e saj të shkurtëra, shpesh me "Po" ose "Jo" si në kuicet televizivë, por ajo që është e rëndësishme, ajo e kaloi provimin e parë, se djali dukej i ngazëllyer nga paraqitja e vajzës.
E çuditëshme! Si vallë bashkohen dy njerës kështu si me postë? Mos vallë njerzit janë disa qënëje bashkë, mbase edhe shtazore, edhe njerzore, po, edhe kafshët kanë një farë rregulli në bashkëveprimin e tyre në çift, si vallë kaq spontanisht të ndodhin këto bashkime? Mbase njeriu kur s'e njeh dashurinë, u dorzohet instikteve, mbase dashuria është përtej çdo lloj marrëdhënieje, ashtu si vetë jeta edhe dashuria është mister, po këto gjëra që janë kaq të dukëshme dhe të prekshme, si vallë ndodhin? Zot i madh, kur bëre njerinë, pse i le edhe instiktet, mbase instiktet e tërheqin po mistershëm drejt shtazërisë, se kur njeriu udhëhiqet nga instiktet, pse i duhet mendimi, aq më shumë shpirti… ndjenjat…? Nëse njeriu abuzon tek vetja, them abuzon, se duhet të krijojë mundësi mendimit dhe ndjenjës për të njohur veten dhe dëshirat e tij, se krijimi i familjes s'është thjesht qëllim ripërtëritjes së shoqërisë njerzore, por të kosolidojë shoqërinë njerzore me virtyte njerzore.
Në do të shikosh kapacitetin intelektual të njeriut, vështro me vemendje se si e komcepton marrdhëniet në çift, si e trajton veten për të bashkëvepruar në çift.
Ankthi se si do arratisej, se linte të kënaqej me bukuritë e Amerikës, biles kjo bukuri e shqetësonte edhe më shumë. I dukej sikur të gjitha rrugët drejt ësndrrës sa më shumë udhëtonin drejt shtëpisë së "burrit" i mbylleshin.
Arritën, ajo s'ishte më ajo, si një kufomë e gjallë zbriti dhe qëndroi si statujë para shtëpisë, ndërsa djali priste ndonjë reagim kënaqësie prej saj, se shtëpia ishte vërtet e bukur.
- Nuk ndjeheni mirë?
- E lodhur... më zuri edhe makina...
- Si ka mundësi, makina është me ajër të kondicionuar...
- ..........
- Eja të futemi mbrenda dhe të pushojmë, - tha dhe i futi krahun e ngjitën shkallët.
Ajo ecte si i verbëri pas shoqëruesit, por për në çdo hap që hedh ka frikë.
- Ja, kjo do jetë dhoma jonë...
- ............
- Nuk të pëlqen? E ndryshojmë si të duash ti...
- Jo, shumë e bukur... Po sonte dua të mbledh veten... jam shumë e lodhur...
- Si të dëshironi, unë jam i lumtur që erdhe... do kemi kohë të rrimë bashkë.
As hëngri, as piu, vetëm bëri dush dhe u shtri, por gjumi gjithë natën s'e mori, vonë erdhi edhe djali u shtri pranë saj dhe e puthi lehtë mbi ballë, ajo ndjeu një të rrënqethur në trup, që s'po kuptonte në ishte ndjenjë mirënjohjeje, apo neverije, por gjithsesi ajo nuk lëvizi fare, ashtu siç rrinte të jepte përshtypjen se ishte në gjumë të thellë.
E nesërmja erdhi shpejt, djali përsëri e puthi në ballë dhe iku në punë, ndërsa ajo filloi të shtynte orët sa më shpejt të ish e mundur për të ikur nga shtëpia. Orët kalonin dhe ankthi sa vinte po i merrte frymën. Donte të ikte sa më parë nga ku ishte futur. Ajo që e qetësonte se sapo të sistemohej në punë, do të kthente borxhet këtij djali që e dërgoi në Amerikë dhe e bashkoi me dashurinë e saj…
……………………………………………………………………………………………………………………………………….
Dashamiri u kthye nga puna me dëshirën për ta puthur, për ta përqafuar... por mbi tavolinë gjeti vetëm një copë letër, ku shkruhej:
"Më fal që të përdora për të takuar të dashurin tim... nuk kisha rrugë tjetër. Koha do e tregojë... unë do t'i kthej të gjitha paratë...
Më fal!"
MË FAL…
(Tregim)
(Tregim)
"Njeriu është i robëruar kur ndjehet i robëruar, por të ndjehesh i robëruar, duhet të njohësh lirinë, liria vdiq që pas vdejes së Skënderbeut, se kur erdhi në Krujë ai tha: "Lirinë nuk ua solla unë, por e gjeta mes jush..." pra në atë kohë shqiptarët, e pse përherë nën sundim të njëpasnjëshëm, ishin të lirë, se s'ishin të varfër, ishin të lirë, se lirinë kishin trashëguar nga shekujt, ishin të lirë për të folur dhe shkruar gjuhën e tyre, të lirë për të punuar dhe jetuar në tokën e të parëve, ishin të lirë, se prona trashëgohej, ishin të lirë se lëviznin të lirë, ishin të lirë, pa u quajtën ILIRË!" - Kështu mendonte Ardita, kek priste orën e kthimit të dashurit nga puna, për të folur në skype.
Dy vjet të dashuruar dhe dalja e Lotarisë Amerikane, qe edhe gëzim, edhe trishtim, se nga një anë u hapi një dritare nga ku mund të shikonin botën, por nga ana tjetër, si do mundnin të ishin bashkë gjysëm globi larg? Tashmë edhe gjumin s'e bënin njëherësh, as lindjen e perëndimin e diellit s'i shihnin njëherësh... por ajo që i bashkonte ishte dashuria, e cila, e sheh udhën me sytë e saj...
Thonë: "Jeni të lirë", por për çfarë lirie flitet, kur ne jemi pa krahë të realizojmë ëndrrat tona? Na thonë: "Do shkojmë n’Europë"... për cilën Europë bëhet fjalë kur vetë Europa mbyll dyert? Na thonë: "Amerika është aleati ynë"... Për çfarë aleati bëhet fjalë kur do vetëm krahët, pa pyetur që kemi edhe shpirt? Hej, Zot!" - Psherëtiu ajo si për tu dhënë fund mendimeve, që s'u gjente fund, se ngjarjet e fundit ishin aqsa tronditëse, po aq shpresëdhënëse, se një ditë do të bashkoheshin.
- Të ka dalë një fat, bija ime, - u drejtua e ëma një ditë, tek po hanin mëngjes.
- Ç'fat?
- Djali i Demirit, komshiut tonë që punon në Amerikë, i kishte thënë tyt eti për Ty...
- Ai është i martuar, apo është ndarë nga gruaja?
- Një shoku i tij nga Korca, që punon bashkë me të atje, kërkon nuse nga Shqipëria. Meqë ti nuk ke pranuar asnjë djalë këtu, mbase dëshiron të shkosh në Amerikë...
- Amerikë!?
- Po, në Amerikë!
Sapo dëgjoi emrin "Amerikë" zemra i rrahu me forcë dhe u mbyt nga emocionet.
- Më duket se vërtet të erdhi fati...
- Ta mendoj një herë...
Kur njeriu s'ka rrugë tjetër, do niset edhe buzë greminës për të provuar shansin e fundit...
Mersini këto dy vjet kishte punuar, por ende s'ishte stabilizuar e aq më shumë të mendoje se kishte grumbulluar para, ndaj ajo jashtë dëshirës, mendoi me dëshirë për ta parë si mundësi për të shkuar në Amerikë dhe për t’u bashkuar me të dashurin.
Pas dy ditësh përsëri komshiu e kishte pyetur të atin dhe ai pa futur ndërmjetëse të shoqen, i drejtohet:
- Mos e sulmo fatin me gurë, mendo se ai ka shumë para dhe mbrenda javës të nxjerr vizën dhe shkon në Amerikë.
- Dakord baba, do të shkoj në Amerikë, por nëse unë nuk puqem me të, s'do të martohem...
- Tni ka shumë mundësi për tu njohur...
- Jo, baba, unë nuk dua të flas pa u takuar... njohjet me internet asnjëherë nuk janë reale, ka shumë falsitet. Një shoqja ime...
Dy vjet të dashuruar dhe dalja e Lotarisë Amerikane, qe edhe gëzim, edhe trishtim, se nga një anë u hapi një dritare nga ku mund të shikonin botën, por nga ana tjetër, si do mundnin të ishin bashkë gjysëm globi larg? Tashmë edhe gjumin s'e bënin njëherësh, as lindjen e perëndimin e diellit s'i shihnin njëherësh... por ajo që i bashkonte ishte dashuria, e cila, e sheh udhën me sytë e saj...
Thonë: "Jeni të lirë", por për çfarë lirie flitet, kur ne jemi pa krahë të realizojmë ëndrrat tona? Na thonë: "Do shkojmë n’Europë"... për cilën Europë bëhet fjalë kur vetë Europa mbyll dyert? Na thonë: "Amerika është aleati ynë"... Për çfarë aleati bëhet fjalë kur do vetëm krahët, pa pyetur që kemi edhe shpirt? Hej, Zot!" - Psherëtiu ajo si për tu dhënë fund mendimeve, që s'u gjente fund, se ngjarjet e fundit ishin aqsa tronditëse, po aq shpresëdhënëse, se një ditë do të bashkoheshin.
- Të ka dalë një fat, bija ime, - u drejtua e ëma një ditë, tek po hanin mëngjes.
- Ç'fat?
- Djali i Demirit, komshiut tonë që punon në Amerikë, i kishte thënë tyt eti për Ty...
- Ai është i martuar, apo është ndarë nga gruaja?
- Një shoku i tij nga Korca, që punon bashkë me të atje, kërkon nuse nga Shqipëria. Meqë ti nuk ke pranuar asnjë djalë këtu, mbase dëshiron të shkosh në Amerikë...
- Amerikë!?
- Po, në Amerikë!
Sapo dëgjoi emrin "Amerikë" zemra i rrahu me forcë dhe u mbyt nga emocionet.
- Më duket se vërtet të erdhi fati...
- Ta mendoj një herë...
Kur njeriu s'ka rrugë tjetër, do niset edhe buzë greminës për të provuar shansin e fundit...
Mersini këto dy vjet kishte punuar, por ende s'ishte stabilizuar e aq më shumë të mendoje se kishte grumbulluar para, ndaj ajo jashtë dëshirës, mendoi me dëshirë për ta parë si mundësi për të shkuar në Amerikë dhe për t’u bashkuar me të dashurin.
Pas dy ditësh përsëri komshiu e kishte pyetur të atin dhe ai pa futur ndërmjetëse të shoqen, i drejtohet:
- Mos e sulmo fatin me gurë, mendo se ai ka shumë para dhe mbrenda javës të nxjerr vizën dhe shkon në Amerikë.
- Dakord baba, do të shkoj në Amerikë, por nëse unë nuk puqem me të, s'do të martohem...
- Tni ka shumë mundësi për tu njohur...
- Jo, baba, unë nuk dua të flas pa u takuar... njohjet me internet asnjëherë nuk janë reale, ka shumë falsitet. Një shoqja ime...
Kështu ndodhi dhe pasi djali mori të dhënat e sigurta dhe foton, me të shpejtë shpenzoi rreth 30 mijë dollarë dhe tani priste me ditën që nusja të fluturonte drejt Amerikës, ndërsa vajza të dashurit i tregoi të vërtetën se si do bëhej duke I dhënë adresën e "burrit" të saj. Por Çikago nga Neë York ishin larg, ndaj ai në kohën që vajza do fluturonte nga Shqipëria për Amerikë, ai do nisej nga New York për në Çikago.
Kjo befasi e kishte ngazëllyer aqsa s'ka fjalë të tregohet, por në të njëjtën kohë ishte po aq e shqetësuar për fatin që e priste sapo të zbriste në Cikago.
"Pse qënka e thënë për ne shqiptarët, që për të mbijetuar, a për të realizuar dëshirat të kthehemi patjetër në ata që s'jemi, po kur shteti nuk siguron mbijetesën, jemi të detyruar të vjedhim, vrasim, gënjejmë, mashtrojmë, gjëra që kurrë s'do t'i bënim po të kishim një shtet që përgjigjet për shtetasit e vet, siç bëjnë shtetet e tjera të botës, o Zot, po si do gënjej dikë për të shkuar tek i dashuri? Jo vetëm e gënjej, por në një farë mënyre e vjedh... Kur pamundësia shpall pushtetin, duhet të kërkojmë një mundësi jashtë mundësive tona e kjo është një mundësi që kurrë s'e kam menduar më parë, mbase Zoti vjen në ndihmë… por si do i shlyej paratë që do të shpenzojë? Mbase do gjej punë dhe do mund të kthej borxhin... Hej Zot! Pse jemi ngatërruar kaq keq!? “
U dëgjua sinjali dhe ajo hapi skypen.
Qëndruan pak çaste përballë njëri - tjerit dhe më në fund ai e theu heshtjen.
- Po sikur të mos kem mundësi të marr?
- Vetëm vdekja më ndan nga ti!
- E zëmë që s'kam asnjë mundësi...
- Mundësinë e gjej unë, vetëm eja dhe më merr, ruaje adresën dhe mos harro orën... Më shumë s'di çfarë të them, kur të shkoj atje do di si të manovroj...
- Zoti na ndihmoftë!
- Amin!
Dhe sinjali i skypes lajmëroi largimin e tij.
Ajo kishte parë një film, që për hir të varfërisë, i dashuri e kishte lejuar të tradhëtonte me 1000 dollarë të dashurën, por ç'fat do të kishte kjo, nëse s'do ishte e zonja të gjente një mundësi për tu larguar? A do të ishte kaq e fortë dashuria ta kapërcente këtë lojë të rrezikshme, ishte e ndershme kjo që po bënte dhe si do ta përballonte këtë?
Njeriu s'është i aftë të parashikojë të nesërmen e jo më një të nesërme në një kontinent të huaj, por shpresa është ajo që na merr për dore, si i verbëri, pa ditur se ku do na dërgojë, njeriu guxon edhe pa menduar, kur s'ka mundësi tjetër.
Pse qenkemi kaq të mallkuar, edhe unë edhe ai kemi mbaruar universitetin dhe master e s'patëm fatin të gjenim asnjë punë, tani gjithë ajo shkollë duhet si të gjejmë mundësi për të lënë atdheun e për të shkuar larg, më shumë se larg... gjithë këto pamundësi vetëm se jemi shqiptarë? Duhet të jesh grek, italjan, gjerman, angles, amerikan... dhe kjo të bën të jesh njeri, çfarë jemi ne? Pse? Pse kështu? Kujt t’i drejtohem, Zotit, apo djallit? Kështu siç po veproj unë jam drejtuar djallit, vetëm djalli të drejton nga pandershmëria... ku është Zoti? Pse na braktisi ne shqiptarët? Mbase ne pranuam braktisjen e tij, atëherë kur na thanë "braktise!" ne jemi bërë si robotët, komandohemi me butona që nga largësia e pse qeverinë e kemi në Tiranë, fati i shqiptarit ka qënë përherë në duar të antishqiptarëve. Asnjë qeveri nuk u shqetësuar për fatin e popullit, ato hipin e zbresin sipas shkopit të dirigjentit dhe pasuritë thithen nga kuçedra polare e dreqi e di se nga shkojnë, di këtë që një grusht shqiptarë në një vend kaq të pasur të mbeten të varfër...
Hej Zot, edhe romët që janë pa vatan mbështeten më shumë se ne, ata i kanë dyert të hapura... pse, pse ne kështu… hej Zot!
Duke mos gjetur përgjigje, marrim arratinë për të prekur pak liri, po, gëzohet liria duke shkelur tjetrin? Hej Zot! Si do të bëj? Po sikur ta kthej "martesën", si do të jetoj pa dashurinë? Jo, do të shkoj! Mbase Zoti do më japë mundësi të shlyej borxhin? “ – kështu mendonte duke gjykuar veten e duke mos e dënuar atë.
Kjo befasi e kishte ngazëllyer aqsa s'ka fjalë të tregohet, por në të njëjtën kohë ishte po aq e shqetësuar për fatin që e priste sapo të zbriste në Cikago.
"Pse qënka e thënë për ne shqiptarët, që për të mbijetuar, a për të realizuar dëshirat të kthehemi patjetër në ata që s'jemi, po kur shteti nuk siguron mbijetesën, jemi të detyruar të vjedhim, vrasim, gënjejmë, mashtrojmë, gjëra që kurrë s'do t'i bënim po të kishim një shtet që përgjigjet për shtetasit e vet, siç bëjnë shtetet e tjera të botës, o Zot, po si do gënjej dikë për të shkuar tek i dashuri? Jo vetëm e gënjej, por në një farë mënyre e vjedh... Kur pamundësia shpall pushtetin, duhet të kërkojmë një mundësi jashtë mundësive tona e kjo është një mundësi që kurrë s'e kam menduar më parë, mbase Zoti vjen në ndihmë… por si do i shlyej paratë që do të shpenzojë? Mbase do gjej punë dhe do mund të kthej borxhin... Hej Zot! Pse jemi ngatërruar kaq keq!? “
U dëgjua sinjali dhe ajo hapi skypen.
Qëndruan pak çaste përballë njëri - tjerit dhe më në fund ai e theu heshtjen.
- Po sikur të mos kem mundësi të marr?
- Vetëm vdekja më ndan nga ti!
- E zëmë që s'kam asnjë mundësi...
- Mundësinë e gjej unë, vetëm eja dhe më merr, ruaje adresën dhe mos harro orën... Më shumë s'di çfarë të them, kur të shkoj atje do di si të manovroj...
- Zoti na ndihmoftë!
- Amin!
Dhe sinjali i skypes lajmëroi largimin e tij.
Ajo kishte parë një film, që për hir të varfërisë, i dashuri e kishte lejuar të tradhëtonte me 1000 dollarë të dashurën, por ç'fat do të kishte kjo, nëse s'do ishte e zonja të gjente një mundësi për tu larguar? A do të ishte kaq e fortë dashuria ta kapërcente këtë lojë të rrezikshme, ishte e ndershme kjo që po bënte dhe si do ta përballonte këtë?
Njeriu s'është i aftë të parashikojë të nesërmen e jo më një të nesërme në një kontinent të huaj, por shpresa është ajo që na merr për dore, si i verbëri, pa ditur se ku do na dërgojë, njeriu guxon edhe pa menduar, kur s'ka mundësi tjetër.
Pse qenkemi kaq të mallkuar, edhe unë edhe ai kemi mbaruar universitetin dhe master e s'patëm fatin të gjenim asnjë punë, tani gjithë ajo shkollë duhet si të gjejmë mundësi për të lënë atdheun e për të shkuar larg, më shumë se larg... gjithë këto pamundësi vetëm se jemi shqiptarë? Duhet të jesh grek, italjan, gjerman, angles, amerikan... dhe kjo të bën të jesh njeri, çfarë jemi ne? Pse? Pse kështu? Kujt t’i drejtohem, Zotit, apo djallit? Kështu siç po veproj unë jam drejtuar djallit, vetëm djalli të drejton nga pandershmëria... ku është Zoti? Pse na braktisi ne shqiptarët? Mbase ne pranuam braktisjen e tij, atëherë kur na thanë "braktise!" ne jemi bërë si robotët, komandohemi me butona që nga largësia e pse qeverinë e kemi në Tiranë, fati i shqiptarit ka qënë përherë në duar të antishqiptarëve. Asnjë qeveri nuk u shqetësuar për fatin e popullit, ato hipin e zbresin sipas shkopit të dirigjentit dhe pasuritë thithen nga kuçedra polare e dreqi e di se nga shkojnë, di këtë që një grusht shqiptarë në një vend kaq të pasur të mbeten të varfër...
Hej Zot, edhe romët që janë pa vatan mbështeten më shumë se ne, ata i kanë dyert të hapura... pse, pse ne kështu… hej Zot!
Duke mos gjetur përgjigje, marrim arratinë për të prekur pak liri, po, gëzohet liria duke shkelur tjetrin? Hej Zot! Si do të bëj? Po sikur ta kthej "martesën", si do të jetoj pa dashurinë? Jo, do të shkoj! Mbase Zoti do më japë mundësi të shlyej borxhin? “ – kështu mendonte duke gjykuar veten e duke mos e dënuar atë.
Pregatitjet ishin me plot shqetësime; prindërit ku e ku të blinin diçka për vajzën dhe vajza si e si do të realizonte ëndrrën e saj për t'u bashkuar me të dashurin, për të cilin, as me mamanë s'kishte folur.
Përherë një sekret rëndon shumëfish kur nuk e ndan me njeri, ndaj dhe vajza ndjehej tepër e rënduar, se përveç saj, asnjë nuk e dinte dashurinë e saj e për këtë kishte edhe pasiguri…
Dhe, erdhi dita e fluturimit, ndarja me prindërit u duk si ndarje e përjetëshme, ajo dinte se po nisej për Amerikë, por se si do vazhdonte jeta e saj, as që e dinte e pse mendimet e saj luftonin njëri - tjetrin.
Zuri vend dhe mbylli sytë para se të nisej avioni. Sado që përpiqet njeriu të shmangë emocionet, prapë se prapë ato gjejnë udhë e futen e na pushtojnë, ndaj ajo nuk i përmbajti lotët. Pse qante, apo më mirë të themi kë të qante më parë? Kur mblidhen shumë gjëra njëherësh, loti s’pret komandë, as s'ke mundësi që ta frenosh… qau, as vetë se dinte sesa qau, por të paktën me këto shqetësime pa i menduar, loti është në një farë mënyre paqe e shpirtit e për çudi, kur u dha sinjali se do zbrisnin në tokën Amerikane, mblodhi veten dhe u duk vetja esëll. Kur shkon drejt të panjohurës, është e kotë të bësh plane më parë, asgjë nuk ndodh siç e planifikojmë, por mbrenda planifikimit sigurojmë qetësinë tonë, se çdo gjë do të kalojë mirë.
Duke zbritur nga shkallët avionit pushtoi me sy ambjentin për rreth, si për të dalluar atë. Eci mes turmës dhe në dalje nga aeroporti dalloi djalin që mbante në dorë të shkruar emrin e tij "DASHAMIRI". Shkoi drejt tij me hap të këputur, por me shpresë të ndezur, ishte vërtet djalë i pashëm, por ç'rëndësi kishte kjo? I pari mendim që i shkrepi qe se pse gjithë ky djalë pranon të martohet me mblesëri, si mund të kalosh jetën me një njeri që të sjellin tjerët?
Me këto mendime ishte afruar fare pranë, por ai shikonte sa andej këtej dhe nuk e vuri re praninë e saj, ndaj ajo i foli.
- Dashamir...
- Erdhe?
- Po, erdha...
- Si shkoi udhëtimi?
- Mirë...
Ecën deri tek makina me pyetje nga më të ndryshmet dhe me përgjigjet e saj të shkurtëra, shpesh me "Po" ose "Jo" si në kuicet televizivë, por ajo që është e rëndësishme, ajo e kaloi provimin e parë, se djali dukej i ngazëllyer nga paraqitja e vajzës.
E çuditëshme! Si vallë bashkohen dy njerës kështu si me postë? Mos vallë njerzit janë disa qënëje bashkë, mbase edhe shtazore, edhe njerzore, po, edhe kafshët kanë një farë rregulli në bashkëveprimin e tyre në çift, si vallë kaq spontanisht të ndodhin këto bashkime? Mbase njeriu kur s'e njeh dashurinë, u dorzohet instikteve, mbase dashuria është përtej çdo lloj marrëdhënieje, ashtu si vetë jeta edhe dashuria është mister, po këto gjëra që janë kaq të dukëshme dhe të prekshme, si vallë ndodhin? Zot i madh, kur bëre njerinë, pse i le edhe instiktet, mbase instiktet e tërheqin po mistershëm drejt shtazërisë, se kur njeriu udhëhiqet nga instiktet, pse i duhet mendimi, aq më shumë shpirti… ndjenjat…? Nëse njeriu abuzon tek vetja, them abuzon, se duhet të krijojë mundësi mendimit dhe ndjenjës për të njohur veten dhe dëshirat e tij, se krijimi i familjes s'është thjesht qëllim ripërtëritjes së shoqërisë njerzore, por të kosolidojë shoqërinë njerzore me virtyte njerzore.
Në do të shikosh kapacitetin intelektual të njeriut, vështro me vemendje se si e komcepton marrdhëniet në çift, si e trajton veten për të bashkëvepruar në çift.
Ankthi se si do arratisej, se linte të kënaqej me bukuritë e Amerikës, biles kjo bukuri e shqetësonte edhe më shumë. I dukej sikur të gjitha rrugët drejt ësndrrës sa më shumë udhëtonin drejt shtëpisë së "burrit" i mbylleshin.
Arritën, ajo s'ishte më ajo, si një kufomë e gjallë zbriti dhe qëndroi si statujë para shtëpisë, ndërsa djali priste ndonjë reagim kënaqësie prej saj, se shtëpia ishte vërtet e bukur.
- Nuk ndjeheni mirë?
- E lodhur... më zuri edhe makina...
- Si ka mundësi, makina është me ajër të kondicionuar...
- ..........
- Eja të futemi mbrenda dhe të pushojmë, - tha dhe i futi krahun e ngjitën shkallët.
Ajo ecte si i verbëri pas shoqëruesit, por për në çdo hap që hedh ka frikë.
- Ja, kjo do jetë dhoma jonë...
- ............
- Nuk të pëlqen? E ndryshojmë si të duash ti...
- Jo, shumë e bukur... Po sonte dua të mbledh veten... jam shumë e lodhur...
- Si të dëshironi, unë jam i lumtur që erdhe... do kemi kohë të rrimë bashkë.
As hëngri, as piu, vetëm bëri dush dhe u shtri, por gjumi gjithë natën s'e mori, vonë erdhi edhe djali u shtri pranë saj dhe e puthi lehtë mbi ballë, ajo ndjeu një të rrënqethur në trup, që s'po kuptonte në ishte ndjenjë mirënjohjeje, apo neverije, por gjithsesi ajo nuk lëvizi fare, ashtu siç rrinte të jepte përshtypjen se ishte në gjumë të thellë.
E nesërmja erdhi shpejt, djali përsëri e puthi në ballë dhe iku në punë, ndërsa ajo filloi të shtynte orët sa më shpejt të ish e mundur për të ikur nga shtëpia. Orët kalonin dhe ankthi sa vinte po i merrte frymën. Donte të ikte sa më parë nga ku ishte futur. Ajo që e qetësonte se sapo të sistemohej në punë, do të kthente borxhet këtij djali që e dërgoi në Amerikë dhe e bashkoi me dashurinë e saj…
……………………………………………………………………………………………………………………………………….
Dashamiri u kthye nga puna me dëshirën për ta puthur, për ta përqafuar... por mbi tavolinë gjeti vetëm një copë letër, ku shkruhej:
"Më fal që të përdora për të takuar të dashurin tim... nuk kisha rrugë tjetër. Koha do e tregojë... unë do t'i kthej të gjitha paratë...
Më fal!"
Përherë një sekret rëndon shumëfish kur nuk e ndan me njeri, ndaj dhe vajza ndjehej tepër e rënduar, se përveç saj, asnjë nuk e dinte dashurinë e saj e për këtë kishte edhe pasiguri…
Dhe, erdhi dita e fluturimit, ndarja me prindërit u duk si ndarje e përjetëshme, ajo dinte se po nisej për Amerikë, por se si do vazhdonte jeta e saj, as që e dinte e pse mendimet e saj luftonin njëri - tjetrin.
Zuri vend dhe mbylli sytë para se të nisej avioni. Sado që përpiqet njeriu të shmangë emocionet, prapë se prapë ato gjejnë udhë e futen e na pushtojnë, ndaj ajo nuk i përmbajti lotët. Pse qante, apo më mirë të themi kë të qante më parë? Kur mblidhen shumë gjëra njëherësh, loti s’pret komandë, as s'ke mundësi që ta frenosh… qau, as vetë se dinte sesa qau, por të paktën me këto shqetësime pa i menduar, loti është në një farë mënyre paqe e shpirtit e për çudi, kur u dha sinjali se do zbrisnin në tokën Amerikane, mblodhi veten dhe u duk vetja esëll. Kur shkon drejt të panjohurës, është e kotë të bësh plane më parë, asgjë nuk ndodh siç e planifikojmë, por mbrenda planifikimit sigurojmë qetësinë tonë, se çdo gjë do të kalojë mirë.
Duke zbritur nga shkallët avionit pushtoi me sy ambjentin për rreth, si për të dalluar atë. Eci mes turmës dhe në dalje nga aeroporti dalloi djalin që mbante në dorë të shkruar emrin e tij "DASHAMIRI". Shkoi drejt tij me hap të këputur, por me shpresë të ndezur, ishte vërtet djalë i pashëm, por ç'rëndësi kishte kjo? I pari mendim që i shkrepi qe se pse gjithë ky djalë pranon të martohet me mblesëri, si mund të kalosh jetën me një njeri që të sjellin tjerët?
Me këto mendime ishte afruar fare pranë, por ai shikonte sa andej këtej dhe nuk e vuri re praninë e saj, ndaj ajo i foli.
- Dashamir...
- Erdhe?
- Po, erdha...
- Si shkoi udhëtimi?
- Mirë...
Ecën deri tek makina me pyetje nga më të ndryshmet dhe me përgjigjet e saj të shkurtëra, shpesh me "Po" ose "Jo" si në kuicet televizivë, por ajo që është e rëndësishme, ajo e kaloi provimin e parë, se djali dukej i ngazëllyer nga paraqitja e vajzës.
E çuditëshme! Si vallë bashkohen dy njerës kështu si me postë? Mos vallë njerzit janë disa qënëje bashkë, mbase edhe shtazore, edhe njerzore, po, edhe kafshët kanë një farë rregulli në bashkëveprimin e tyre në çift, si vallë kaq spontanisht të ndodhin këto bashkime? Mbase njeriu kur s'e njeh dashurinë, u dorzohet instikteve, mbase dashuria është përtej çdo lloj marrëdhënieje, ashtu si vetë jeta edhe dashuria është mister, po këto gjëra që janë kaq të dukëshme dhe të prekshme, si vallë ndodhin? Zot i madh, kur bëre njerinë, pse i le edhe instiktet, mbase instiktet e tërheqin po mistershëm drejt shtazërisë, se kur njeriu udhëhiqet nga instiktet, pse i duhet mendimi, aq më shumë shpirti… ndjenjat…? Nëse njeriu abuzon tek vetja, them abuzon, se duhet të krijojë mundësi mendimit dhe ndjenjës për të njohur veten dhe dëshirat e tij, se krijimi i familjes s'është thjesht qëllim ripërtëritjes së shoqërisë njerzore, por të kosolidojë shoqërinë njerzore me virtyte njerzore.
Në do të shikosh kapacitetin intelektual të njeriut, vështro me vemendje se si e komcepton marrdhëniet në çift, si e trajton veten për të bashkëvepruar në çift.
Ankthi se si do arratisej, se linte të kënaqej me bukuritë e Amerikës, biles kjo bukuri e shqetësonte edhe më shumë. I dukej sikur të gjitha rrugët drejt ësndrrës sa më shumë udhëtonin drejt shtëpisë së "burrit" i mbylleshin.
Arritën, ajo s'ishte më ajo, si një kufomë e gjallë zbriti dhe qëndroi si statujë para shtëpisë, ndërsa djali priste ndonjë reagim kënaqësie prej saj, se shtëpia ishte vërtet e bukur.
- Nuk ndjeheni mirë?
- E lodhur... më zuri edhe makina...
- Si ka mundësi, makina është me ajër të kondicionuar...
- ..........
- Eja të futemi mbrenda dhe të pushojmë, - tha dhe i futi krahun e ngjitën shkallët.
Ajo ecte si i verbëri pas shoqëruesit, por për në çdo hap që hedh ka frikë.
- Ja, kjo do jetë dhoma jonë...
- ............
- Nuk të pëlqen? E ndryshojmë si të duash ti...
- Jo, shumë e bukur... Po sonte dua të mbledh veten... jam shumë e lodhur...
- Si të dëshironi, unë jam i lumtur që erdhe... do kemi kohë të rrimë bashkë.
As hëngri, as piu, vetëm bëri dush dhe u shtri, por gjumi gjithë natën s'e mori, vonë erdhi edhe djali u shtri pranë saj dhe e puthi lehtë mbi ballë, ajo ndjeu një të rrënqethur në trup, që s'po kuptonte në ishte ndjenjë mirënjohjeje, apo neverije, por gjithsesi ajo nuk lëvizi fare, ashtu siç rrinte të jepte përshtypjen se ishte në gjumë të thellë.
E nesërmja erdhi shpejt, djali përsëri e puthi në ballë dhe iku në punë, ndërsa ajo filloi të shtynte orët sa më shpejt të ish e mundur për të ikur nga shtëpia. Orët kalonin dhe ankthi sa vinte po i merrte frymën. Donte të ikte sa më parë nga ku ishte futur. Ajo që e qetësonte se sapo të sistemohej në punë, do të kthente borxhet këtij djali që e dërgoi në Amerikë dhe e bashkoi me dashurinë e saj…
……………………………………………………………………………………………………………………………………….
Dashamiri u kthye nga puna me dëshirën për ta puthur, për ta përqafuar... por mbi tavolinë gjeti vetëm një copë letër, ku shkruhej:
"Më fal që të përdora për të takuar të dashurin tim... nuk kisha rrugë tjetër. Koha do e tregojë... unë do t'i kthej të gjitha paratë...
Më fal!"
0 comments:
Post a Comment